იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს არამოსამართლე წევრი, ნაზი ჯანეზაშვილი, რომელსაც, ცოტა ხნის წინ დედა გარდაეცვალა, სოციალურ ქსელში, წერს:
“სულ იმის მეშინოდა, რომ ერთხელაც დავრეკავდი და ტელეფონს აღარ აიღებდა. როცა მობილურს არ უპასუხებდა, ისტერიულად სახლის ტელეფონზე ვრეკავდი, რომელსაც ყოველთვის იღებდა. მერე როგორც წესი ვეკითხებოდი ხოლმე, მობილურს რატომ არ უპასუხე-მეთქი. არ მესმოდა ხმა, სამზარეულოში ვიყავი, ნუ ნერვიულბ, სად წავიდოდიო, სულ ამას ამბობდა. ეს რუტინული საუბრები, რომელიც ლამის ყოველდღე გვქონდა, აღარ გრძელდება.
ბევრი მაქვს დედაზე დასაწერი. განსაკუთრებული ადამიანი იყო, არა მხოლოდ იმიტომ რომ დედა იყო, არამედ მართლა სხვანაირი იყო. არ ვიცი როგორ ახერხებდა, რომ ჩემთვის თავისუფლება, თავდაჯერებულობა და რწმენა ესწავლებინა (რწმენა მომავლის, სიმართლის, ყველაფრის …), ის პასუხისმგებლობის გრძნობა, რომელიც ბავშვობიდან მომყვება, მისი დამსახურებაა. ზედმეტ კითხვებს არასოდეს მისვამდა, მხოლოდ მამხნევებდა, როდესაც ეს საჭირო იყო. აი, ნახავ, ყველაფერი კარგად იქნება-ს მეუბნებოდა სულ. ალბათ მილიონჯერ აქვს ეს ფრაზა ნათქვამი და მეც მჯეროდა მისი.
ჩემი მოგონებებიდან, ყველაზე მძაფრად ეს სცენა მიდგას თვალწინ. პირველი კლასიდან მე-5 კლასის ჩათვლით სოფელში ვსწავლობდი. ფორტეპიანოს საკრალური მნიშვნელობა ჰქონდა დედასთვის. შავი „აკორდი“ გვქონდა, რომელიც დედაჩემის მშობლებმა 60-იანი წლების დასაწყისში რიგაში იყიდეს და მას ჩამოუტანეს, ამიტომ დედას განსაკუთრებულად უყვარდა ეს ინსტრუმენტი. პირველი კლასიდან ჯერ თვითონ მამეცადინებდა, მერე მუსიკალურ სკოლაში შემიყვანა კასპში. სააკაძის ძეგლის უკან პატარა შესახვევში იყო ძალიან კარგი მუსიკალური სკოლა. არაჩვეულებრივი მასწავლებელი მყავდა, რომელიც ცივ და გაყინულ წლებში, უფანჯრო მატარებლით ჩამოდიოდა ხოლმე თბილისიდან გაკვეთილების ჩასატარებლად… დედა ნახშირის ღუმელში მინის ქილის ლითონის ძველ სახურავს მიადებდა ხოლმე, შიგნით მილთან, რომ სითბო დიდხანს შეენარჩუნებინა. და მივდიოდით ხოლმე სოფლიდან ყვითელი ავტობუსით კასპში – მე ფორტეპიანოზე, ჩემი ძმა ცეკვაზე. მერე უკან ვბრუნდებოდით გვიან ღამით, გაყინულები, გაჩერებებზე დგომისგან დაღლილები. ღუმელზე შემოდგმული ლობიო უკვე მოხარშული გვხვდებოდა, სახლი კი თბილი. არ ვიცი რა ხერხი იცოდა ასეთი, რომ ლობიო ისე იხარშებოდა, წყლის დამატება არ სჭირდებოდა.
დედა ბოლოს 23 ოქტომბერს ვნახე. ჩემი ქრისტის დაბადების დღე 22 ოქტომბერს იყო, მეორე დღეს კი მუშთაიდის ბაღში შევკრიბე ქრისტიკოს ბებიები და ბიძაშვილები. კოვიდის გამო შემეშინდა და სახლში არ გავმართე წვეულება, თითქოს ამით მინდოდა დამეცვა დედაც და სხვებიც. ძალიან კარგი დღე გამოვიდა, დედაც ბავშვივით ერთობოდა, მატარებლით გავისეირნეთ ყველამ ერთად, იცინოდა ერთი ვაგონი ხალხი ვართო.
თურმე ეს იყო სულ, სულ ბოლო დღე.
ორი მომენტი იყო ჩემს ცხოვრებაში როდესაც აბსოლუტურად უცხო ემოციები გაჩნდა. პირველად, როდესაც ჩემი უფროსი შვილი დაიბადა და დედა გავხდი.
მეორედ, როდესაც გარდაიცვალა დედა.”
კომენტარები