ჟურნალისტი, გია გაბრიჭიძე:
“ბევრჯერ მაქვს ნათქვამი, რომ საქართველოში გაჩნდა და საკმაო წარმატებითაც არსებობს ხელოვნების ახალი მიმართულება „უნიტაზელები“, რომლებსაც სურთ ადგილი დაიმკვიდრონ როგორც ლიტერატურაში, ასევე ხელოვნების სხვა სფეროებშიც.
მათ „მოღვაწეობას“ „წარმატებული“ ვუწოდე, მაგრამ აუცილებლად უნდა განვმარტო, რომ ეს სიტყვა ნამდვილად არ შეეხება შემოქმედებით აღმაფრენას, ან რაიმე ისეთი ღირებულის შექმნას, რომელიც შემდეგ ხალხის გულებში სამუდამოდ რჩება.
ამ შემთხვევაში „წარმატების“ მაჩვენებელი მხოლოდ იმ ჟჟჟუურრრნალისტების სიუჟეტებია, რომლებსაც არამც თუ წაკითხული, ან ნანახი აქვთ მათი „შემოქმედება“, არამედ ყდისთვის ან აფიშისთვის თვალიც არა აქვთ მოკრული.
ის რომ ხელოვნებაში რაიმე ღირებული დატოვო, უმთავრესი ნიჭია. ნიჭი და არა რაიმე ხრიკი, რადგანაც ნებისმიერი მაღვალაკობა ხელის გულზე დევს და ხალხი ამას კარგად ხედავს.
„უნიტაზელებმა“ თავიანთი „შემოქმედების“ დასამკვიდრებლად ძალიან კარგად გამოიყენეს დამახინჯებული ლიბერალიზმის ერთ-ერთი მთავარი ძარღვი „სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლების “ აგრესიული ფორმა და მისი დამკვიდრების მარტივი გზა – ცენზურა.
ცენზურა, რომელიც ბოლშევიკურ, თუ ფაშისტურ ცენზურაზე უფრო საზიზღარი და საშიშია.
ამ თემებზე მალე სტატიას გამოვაქვეყნებ და ამიტომ ვრცლად არ შევეხები. ახლა კი მინდა უბრალოდ გამოვეხმაურო იმ ბოროტ აგრესიას, რომელიც ნიჭისგან დაცლილი სიძულვილის ნაყოფია და ვინმე ლაშა ბუღაძე თვითდამკვიდრების მიზნით გამუდმებით აფრქვევს.
გთავაზობთ რამდენიმე ამონარიდს მისი ბოლო ოპუსიდან, რომელიც გამოაქვეყნა:
„“ჯარისკაცის მამა”: მართალია, საყვარელი, მაგრამ ადამიანსა და რაღაცნაირ მოცხოველო ქვეადამიანს შორის გაჩხერილი არსება… (ამ შემთხვევაში სოციალურ ფსიქოტიპაჟებს ვგულიხსმობ და არა მსახიობთა მიერ შექმნილ ტიპაჟებს)“.
„საბჭოთა დროს ეს ეგზოტიკურ-პრეზენტაციული მაჩოიზმი შესაძლოა მონობის “ფროიდულ” კომპენსაციადაც კი მიჩნეულიყო – ისტორიულად რუსებმა “გვიხმარეს”, ქართველი კაცები კი 37 მანეთიანი გასტროლების დროს “ხმარობდნენ” რუს ქალებს (განზრახ ვწერ ამ საზიზღარ სიტყვას, ისტორიული მარაზმის საილუსტრაციოდ), და ცხადია სტალინის ქართველობით სიამაყეც ისტორიულად “ნახმარ” ქართველთა კომპენსაციად უნდა ჩავთვალოთ, რომელიც მავანთათვის დღემდე ასრულებს ვადაგასული ვიაგრას ფუნქციას…“
კარგია, რომ ფროიდი ახსენა.
მე წაკითხული მაქვს მისი „ნაწარმოებები“, რომლებიც მართალია კარგი ენით არის დაწერილი, მაგრამ სწორედ ფროიდის გადმოსახედიდან თუ დავაკვირდებით, აშკარად აჩვენებს ავტორის სექსუალურ დაუკმაყოფილებლობას. მის „ბოლო ზარში“ აშკარად ჩანს კომპლექსი, რომელიც თინეიჯერული პერიოდიდან ჩაუჯდა ქვეცნობიერში და სხვადასხვა ფორმით გამომჟღავნდა „პირველ რუსში“ და აკაკი წერეთელის სასამართლო პროცესში (სათაური აღარ მახსოვს).
მოკლედ რომ ვთქვა „უნიტაზელები“ სწორედაც რომ ფროიდის პაციენტები არიან და თავიანთ უნიჭობას პორნოგრაფიით ნიღბავენ. ნიღბავენ, რადგანაც ჰგონიათ, რომ თუ რაიმე მსგავს სიუჟეტებს შემოგვთავაზებენ, მომხმარებელი ეყოლებათ.
ეს კი სრული აბსურდია, რადგანაც ეროტიული ნაწარმოების შექმნას უდიდესი ნიჭისჭირდება და არა რაიმე შიშხათიანი სიტყვების გამოყენება.
ბოლოში კი მინდა ვთქვა, რომ „უნიტაზელების“ „გაპიარება“ უპირველეს ყოვლისა იმის ბრალია, რომ არ არსებობს ჯანსაღი, ნორმალური კრიტიკა. არ არსებობს არც ბეჭდური გამოცემა და არც სატელევიზიო გადაცემა, სადაც მოხდება ნაწარმოებების განხილვა და შავზე შავის, ხოლო თეთრზე თეთრის დარქმევა.”
კომენტარები