ჟურნალისტი, ნაზიბროლა რეხვიაშვილი:
“კიდევ არაერთი უმძიმესი სისასტიკე ჩაიდინეს.
ძალიან ახლობელ ადამიანებთან მითქვამს და ერთხელ დავწერე კიდეც, რომ იმ საშინელების შესაჩერებლად, რაც ხდებოდა, ერთადერთ გზად მართლა რუსეთთან ურთიერთობის დალაგება მიმაჩნდა.
ჩათვალეთ, რომ უვიცი და უგუნური ვიყავი.
სხვა ხსნას ვერ ვხედავდი, არ ჩანდა, არც დასავლეთიდან, არც – არსაიდან.
და ჩვენ კი ამ ბოროტების შეჩერების შესაძლებლობა არ გვქონდა.
ძალიან მძლავრი იყო ურჩხული და ფაქტობრივად, განიარაღებული ვიყავით ჩვენ.
არაერთი გმირის თავდაუზოგავი ბრძოლა და მცდელობა, რომ ეს ჯოჯოხეთი შეეჩერებინა, რუსეთს არ აკავებდა.
იმ ომში იბადებოდნენ გმირები და იხოცებოდა ათასობით მშვიდობიანი მოქალაქე, ხოცავდნენ წამებით, ტანჯვით, გაუპატიურებითა და ათასგვარი შეურაცხყოფით.
ასე უბრალოდ, სახლიდან გაჰყავდათ, საფლავს ათხრევინებდნე და ხვრეტდნენ.
ჩემ ირგვლივ ხდებოდა ეს სისასტიკე!
და მინდოდა, ეს საშინელება დასრულებულიყო, ყველაფრის ფასად, თუნდაც ეს რუსეთთან საერთო ენის გამონახვა ყოფილიყო, თუნდაც კვლავ მის რესპუბლიკად ყოფნა. ოღონდ ადამიანები აღარ დაეხოცათ, ბავშვები არ გაეუპატიურებინათ, ახალგაზრდები და მოხუცები არ ეწამებინათ, არ… არ… არ…
მეშინოდა!
დღეს ვიცი, რომ ეს არაადეკვატური, მცდარი, უსუსური დამოკიდებულება იყო.
დღეს მრცხვენია ამის, თუმცა თავს ვამართლებ, რომ იმ ჯოჯოხეთში საღად აზროვნების უნარი არც მქონდა, არც ამდენი ვიცოდი და არც დასავლეთის მხრიდან ჩანდა ასეთი თანადგომა.
დღეს, როცა მწერენ ხოლმე, რას პოსტავ, ომი გინდაო, სულ ვფიქრობ, როგორ ავუხსნა ახლა ამას, რომ თუ ვინმეს არ უნდა ომი, ერთ-ერთი მე ვარ მათ შორის.
როგორ ავუხსნა, რომ რუსეთთან არ გამოდის დიალოგი, არ გამოდის ურთიერთობის დალაგება.
მას უნდა შენი ტერიტორია და შენი მორჩილება. ან ემორჩილები, ან გაგანადგურებს. მორჩილსაც გაგანადგურებს, რა თქმა უნდა, ოღონდ ეგ უსისხლოდ ხდება და ისე თვალშისაცემი არაა ყველასთვის, როგორიც სისხლიანი და ქუჩებში გვამებით სავსე ომია.
ერთადერთი არჩევანი გვაქვს: ცივილიზებული სამყაროს ნაწილი ვხდებით და ასე ვახერხებთ გადარჩენას. მხოლოდ ეს იქნება რუსეთისთვის შემაკავებელი ფაქტორი.
სხვა გზა ჩვენი სახელმწიფოებრიობის განადგურებას ნიშნავს. ამ ფასად კი ძალიან ძვირფასს – სიცოცხლესაც ვერ გადავირჩენთ.
ამიტომ ამხელა ფასის გადახდა არ ღირს. სიცოცხლესაც ისე წაგვართმევს ეგ ურჩხული, როგორც სახელმწიფოებრიობას. ცოცხალი ლეშივით დაგვტოვებს, როცა სიცოცხლეც სულერთია და სიკვდილიც.
და იქნებ მანამდე, საერთაშორისო ძალისხმევით, თვითონ ჩამოიშალოს და დაუძლურდეს.
კომენტარები