ემიგრანტი, ლელუკა ლაშხი:
“სასწრაფოდან დარეკეს და მთხოვეს, რამდენიმე წუთით ჩავსულიყავი, რომ ვიღაცას სჭირდებოდა დახმარება.
დავიბენი, რადგან ვერ დავაკავშირე ჩემი პროფილით იქ ვის უნდა დავხმარებოდი, მეთქი ექიმები თქვენ ხართ, მე რა შუაში ვარ.
ვერაფერს გვაგებინებს, მგონი მის ენაზე ლაპარაკობ, ამბობს, რომ ქართველიაო. გამცრა ტანში.
ჩავედი ზუსტად 3 წუთში და მხვდება შემდეგი სურათი_ 30 წლამდე მამაკაცი, თვალებ მობრეცილი, მოყვითალო ფერის სახით და ცხვირის ქექვით.
აცვია არმანის ქურთუკი, ფეხზე გუჩის კედები, გადაკიდებული აქვს ბოსის პატარა ჩანთა და ხელზე უკეთია მინიმუმ 2000 ევროიანი საათი.
ზედ რომ აწერია, რომ სხვის ქონებას ეზიდება ურცხვად და ან ღვიძლი ეშლება ამდენი კაიფისგან, ან ლომკა აქვს და მეტადონი უნდა რომ დასტყუოს აქაურობას.
კიდევ კარგი ნიღბით ვარ და შეფუთული, თავზეც. ბეჯი მოვიხსენი, სადაც ჩემი სახელი წერია.
გაიხარეს ექიმებმა, გვითარგმნე, ვერაფერს გვაგებინებს, ორი საათია აქააო. მივესალმე და გაუნათდა თვალები და წამოიჭიმა.
მისი ტექსტი იწყება ასე_
“აუ, ჩემო დაიკო, გააგებინე რა ამ გამო@ლევებულებს, რომ თუ არ დამაწვენენ, დავიბრიდები. საბუთი მე არ მაქვს და დაზღვევა და ამათი უსამართლო დედას რო შევეცი მე, ხო უნდა გამიგონ, რომ მეც ადამიანი ვარ რა.
აუ, ბოდიში რა დაიკო, ბილწი სიტყვები კი წამომცდა, მარა ისეთი განერვიულებული ვარ, ამათი უსამართლობით, ცოტაც და ფეხებს გავჭიმავ.”
ხელს იდებდა ღვიძლის მიდამოებში. სიცხეც მაქვსო და დამაწვინონ უთხარიო.
კიდევ კარგი, მხოლოდ მე მესმოდა მისი სამარცხვინო ტექსტები.
ახლა ხვდებით ხომ, რატომ ვიმალები, რომ გავიგებ, რომ ვინმე ჩემი ქვეყნიდანაა. “აქაური” მამრების 90 %_ს, მხოლოდ ასეთები შეადგენენ….”
კომენტარები