ასოცირებული პროფესორი, ბექა კობახიძე:
“ბირთვულმა სახელმწიფომ – ამერიკამ – ორჯერ წააგო და ერთხელ ვერ მოიგო ომი. ვერმოგებული იყო კორეაში, წაგებულები ვიეტნამსა და ავღანეთში.
სსრკ-მ და მისმა მემკვიდრე რუსეთმა ორჯერ წააგო ომი. ერთხელ ავღანეთში და მეორედ ჩეჩნეთში.
ბირთვული სახელმწიფო ჩინეთი არ იყენებს ბირთვულ ბომბს ტაივანის წინააღმდეგ და უწევს, მისი გაგებით, სეპარატიზმთან შეგუება.
სამხედრო თვალსაზრისით, ნებისმიერ ზემოხსენებულ ომს მოიგებდა ბირთვული იარაღის გამოყენება, მაგრამ არ გამოუყენებიათ. კორეაში იყო ამაზე ფიქრი, მაგრამ პრეზიდენტმა ტრუმენმა დაბლოკა.
თუ ეს ყველაფერი ასეა, თქვენ იკითხავთ, აბა რატომ უნდა გამოიყენოს რუსეთმა ბომბი უკრაინაში?
აქ ერთი მთავარი არგუმენტია: ავღანეთში, ვიეტნამსა და კორეაში მარცხი აშშ-ს დემოკრატიულ სისტემას არ უქმნიდა ეგზისტენციურ საფრთხეს. ომი დამთავრდა და ამერიკამ ჩვეულებრივ განაგრძო არსებობა.
არც ავღანეთსა და ჩეჩნეთს დაუყენებია საბჭოთა და რუსეთის იმპერიები საარსებო საფრთხის წინაშე.
არც ჩინეთის კომპარტია აპირებს ჩამოშლას ტაივანის დამოუკიდებლობის გამო.
მაგრამ! რუსეთის სრულფასოვანი მარცხი უკრაინაში, ყირიმის დაკარგვით, გამოიწვევს დომინოს ეფექტს: დნესტრისპირეთის დაკარგვა, ბელარუსში პროდასავლური რევოლუცია, სამხრეთ კავკასიაში სულ მცირე აზერბაიჯანის სამხედრო გააქტიურება, რუსეთში შიდა კრიზისი და სისტემის კასტრაცია. ეს სულ მინიმუმ. ეს ტალღა რუსული ეკონომიკის ფილტვებსაც შეიძლება შეეხოს ცენტრალურ აზიაში.
ამის პარალელურად, წარმატებული და გამარჯვებული უკრაინის ევროატლანტიკური ინტეგრაცია და ამ ფონზე გაკოტრებული რუსეთი ნიშნავს იმპერიისთვის ეგზისტენციურ საფრთხეს. ამას პუტინი არ იგონებს, ეს მართლა ასეა.
ამისგან თავის არიდებას გულისხმობდა მაკრონი, როცა მისთვის სახის შენარჩუნებაზე საუბრობდა. რასაკვირველია, ზელენსკი ამას არ დათანხმდება და ამიტომ თქვა მან საჯაროდ, რომ მეორედ აღარავინ გაუმეოროს.
გარდა ამისა, არც ტრუმენს, არც ეიზენჰაუერს, არც ნიქსონს, არც ბრეჟნევს, არც გორბაჩოვს და არც ელცინს არ მიაჩნდათ თავიანთი სიცოცხლის მისიად ზემოხსენებული წაგებული ომების მოგება.
ყველაფრიდან იკვეთება, რომ პუტინს ასეთი მისიის განცდა აქვს უკრაინაში. მთელი მისი ცხოვრება ამ ომის მომზადებას ემსახურებოდა და ისიც ჩანს რომ ცხოვრების ბოლო წლები არ სურს მშვიდობას დაუთმოს.
როდესაც პოლიტიკოსს აქვს მისიის განცდა, იქ კონტრარგუმენტი ძნელი მოსაძიებელია.
მსოფლიოს არ აქვს პრაქტიკა, როდესაც ბირთვულ სახელმწიფოს საფრთხეების ისეთი ეგზისტენციური პერცეფცია აქვს, როგორიც დღეს რუსეთს.
ამიტომ, რეალობა არ იცვლება: ცივილიზებულ კაცობრიობას არ შეუძლია მეცხრამეტე საუკუნის იმპერიალისტურ ხედვებთან ომის წაგება. ეს ცივილიზაციის ერთი ასწლეულით უკან დახევას ნიშნავს. მეორე მხრივ, არც ბრძოლის ველზე ფორსირებული სამხედრო წარმატება შეუძლია, რეალური ბირთვული საფრთხის გამო.
ამიტომ, არჩევანი არ არის: ცვლილებები უნდა მოხდეს რუსეთის შიგნით და ამის საჭიროება რუსებმა ყველა დონეზე უნდა იგრძნონ შიგნით. ხანგრძლივ სამხედრო ჭაობში ჩაფლობა და წარმატების პერსპექტივის არქონა; სრული ემბარგო რუსულ ენერგო და სხვა პროდუქტებს; ქვეყნის გაკოტრება და ომის წარმოების შეუძლებლობა ეკონომიკური თვალსაზრისით; პუტინის მიყვანა ფართომასშტაბიან სამხედრო მობილიზაციამდე, რათა ომის სუსხი და უპერსპექტივობა რუსეთის ყველა დასახლებულ პუნქტში შევიდეს.
ეს ყველაფერი 3-4 წელიწადში რომ მოესწროს, ინდური ფილმის მსგავსი ოპტიმისტური სცენარია.
აპრილის თვეში არესტოვიჩი 2-3 კვირაში რომ ამთავრებდა ომს, ახლა პოდოლიაკი ამბობს წლის ბოლომდე გაგრძელდებაო. ნუ შეგვიპყრობს ილუზიები, რომ ხარკოვთან რუსებს უკანდახევა აქვთ და ამიტომ რაღაც გარდამტეხი ხდება.
მე მახსენდება გერმანიის იმპერატორ ვილჰელმ მეორის სიტყვები, რომლითაც მან პირველი მსოფლიო ომის ფრონტზე მიმავალ ჯარებს 1914 წლის აგვისტოში მიმართა: “თქვენ გამარჯვებულები დაბრუნდებით სახლში, სანამ ხეებს ფოთლები დასცვივა”. ვილჰელმს ამისა მართლა სჯეროდა, მაგრამ ჯარების სახლში დაბრუნებამდე ოთხჯერ დასცვივდა ხეებს ფოთლები.
ომის ახალ ფაზაში დონბასში რუსეთის სტაბილური შეკავებისა და უკან დახევის შემდეგ გადავალთ. რა ინსტრუმენტები შეიძლება გამოიყენოს პუტინმა ახალ ფაზაში, არსებობს ვარიანტები, მაგრამ ამაზე საუბარი ჯერ ადრეა.”
კომენტარები