ადვოკატი, ნათია ჩხეტიანი:
“ყველაზე პატარა ასაკში ვარ მე ციხეში ნაჯდომი.
მოსკოვის ბავშვთა პედიატრიული კვლევითი ცენტრი იყო ციხე.
არ აჭაჭანებდნენ მშობლებს, ქართველი განსაკუთრებით გამორიცხული იყო. 5 წლის ვიყავი. პალატაში სამნი მოგვათავსეს. 2 რუსი ეროვნების გოგონა, ერთი 11 წლის, მეორე 13-ის და მე.
ერთის მშობელი რჩებოდა ღამით, ცუდი ქალი იყო, მე ასე დავიმახსოვრე, მართლა საშინელი ქალი იყო.
ამხელა საავადმყოფოში მარტო მე ვიყავი ქართველი. არ ვიცოდი ენა.არ მესმოდა რაზე საუბრობდნენ.
მახსოვს ყოველი დღე, ყოველი წუთი.
იქ დავიწყე ლოცვა.
-ღმერთო, მალე გამაღწევინე აქედან!
საშინელი პროტესტის გრძნობა დამეუფლა სულ რამოდენიმე დღეში, მთელი სამყაროს წინააღმდეგ. აღმოვჩნდი ჩაკეტილ სივრცეში, მარტო, არ მესმის რაზე საუბრობენ, ვერ ვნახულობ მშობლებს და გადავწყვიტე-ვერავინ დამეხმარება, აქედან უნდა გავაღწყიო!
პალატიდან არ გამოვდიოდი, ის ორი სულ გარეთ იყო ,, თავისიანებთან”, არ ვუღებდი კარს არცერთ ექიმს, ვაწვებიდი კარებს ზურგით, ხან ხელებით, პროტესტის ნიშნათ ვაგდებდი ან ვაფურთხებდი ყოველნაირ წამალს, არ ვიკეთებდი არანაირ ნემსს, როცა ფოიე გაივსებოდა ბავშვებით-( ყველა ჩემზე დიდი იყო) გავიდოდი დავდგებოდი შორიახლოს და საშინლად შევურაცხყოფდი მათაც. ( როგორ იცის დედამ, დირექტორმა დაიბარა და მოახსენა, რომ ვარ უზრდელი და დაუმორჩილებელი)
იქამდე პალატაში ტანსაცმელსაც არ ვიცვლიდი, რომ ყურადღება არ მომეშორებინა კარისთვის, ამოვიჩრიდი ტანსაცმელს, ერთი კუთხე მქონდა ამოჩემებული, მივიპარებოდი იქ და გამოვიცვლიდი.
მეორე კვირის დასასრულს დედაჩემი დაიბარა დირექტორმა და მოახსენა -ეს მომაცილეთ აქედან, ოღონდ კულტურული ფორმით.
დედაჩემის სახე ახლაც მახსოვს მისი ოთახიდან, რომ გამოვიდა.
-რას აკეთებდი, გოგო ასეთს? მივდივართ, გამოგაგდეს ფაქტიურად.
ის საზიზღარი კარი, რომ გაიღო და გამოვარდი გარეთ, მაშინ მივხდი რა იყო თავისუფლება….
თავისუფლება, რომლის მოპოვებაში არავინ არ დამხმარებია, არც კი მითხოვია არავისთვის, გარდა ღმერთისა,
-მალე გამაღწევინე აქედან!
ვიხრჩვებოდი და ერთი კეკალი წამალი არ გადავყლაპე, რა აზრი ჰქონდა, ჩაკეტილ სივრცეში სუნთქვას….”
კომენტარები