“ახალი თაობის” რედაქტორი, ლალი ასლანიშვილი:
“პირველი ჩემი წერილი 1995 წლის 19 აგვისტოს, ფერიცვალება დღეს დაიბეჭდა „ახალ თაობაში“. სხვა საქმიდან სხვა საქმეში მოვდიოდი, ბევრჯერ ძალიან მიჭირდა…
ასჯერ შეგეძლო აგეხსნა, რა კითხვა ჯობდა დამესვა რესპოდენტისთვის და სად ჯობდა მძიმის დასმა.
გათენებამდე „კერესინკის“ და სანთლის შუქზე ვაკეთებდით გაზეთს და დილამდე ველოდებოდით თითო ნიუსს.
გაზეთში რომ ახლა კაცი ფულს გადაიხდის, იმას როგორ შეიძლება გადაუმოწმებელი ინფორმაცია მიაწოდოვო, იტყოდი ხოლმე.
იყო ბევრი დარდი და ბევრი სიხარულიც… მაგრამ იყო მთავარი უღალატობა, სრული თავისუფლება და შენი დევიზი – სიტყვას დიდი ძალა აქვს.
96 წელს შენს გაკვალულ კვალში ჩამაყენე… და მოგდევ აგერ 26 წელია… ისე აგვერია როლები, რომ „ახალი თაობის“ სიყვარულშიც გეჯიბრებოდი, დღე არ გასულა მე და შენ, მასალის სათაურზე, საიტის ნიუსზე არ გვეკამათა, საქმეზე არ გველაპარაკა. ვაა, ძლივს არ შევთანხმდითო, მეტყოდი ხოლმე.
და ახლა როგორ გითხრა მშვიდობით.
რედაქციაში მისვლას ყოველთვის მასწრებდი, კარებიდან შემოგძახებდი – სოსო, მოვედი. საღამოს, გაზეთს, რომ მოვრჩებოდით, ისევ გამოგძახებდი – სოსო, წავედი.
ახლა გეუბნები – სოსო, დროებით
როდისღაც, როცა განგება ინებებს, მე და შენ ისევ შევხვდებით, ისევ მე ვილაპარაკებ ბევრს, ამ განსაცდელის გამო გისაყვედურებ, ყველა წვრილმანს მოგიყვები და მეტყვი: „შენი გამოსწორება აღარ შეიძლება“, მეც ძალიან გამიხარდება. ე.ი. რაღაც მოგეწონა. ასე უჩველოდ მარტო მაშინ მაქებდი, როცა გაზეთის ნომერი ძალიან მოგწონდა.
შენიშვნაც უჩვეულო იცოდი, დამპირდიო მეტყოდი ხოლმე.
გპირდები, სოსო …
მადლობა 26-წლის განმავლობაში ყოველ წუთიერი მეგობრობისთვის;
მადლობა უპირობო ნდობისთვის. მჯერა, სადაც იქნები, იქედან შემეხიდები.
მშვიდობით”
კომენტარები