ანი დვალიშვილი
ხელისუფლება დასავლეთს სერიოზულად რომ წაეკიდა, ყველა ვხედავთ. ყველაზე სასასცილო, სატირალი რომ არ იყოს, ის არის, რომ ოფიციალურად, ამ ყველაფერს კულუარებში „დასავლური მონობის უღლის გადაგდება“ ჰქვია, ანუ პარტიის ლიდერები ამბობენ, რომ დრო არის, საერთაშორისო ასპარეზზე საქართველომ დამოუკიდებელი თამაში დაიწყოს და ეს იდეა ისე მოსწონთ, გიჟდებიან! თავს მხრივ, „ოცნების“ მხარდამჭერები ამ თემას სოცქსელებში შლიან და დაახლოებით ერთიდაიგივე მესიჯებს ახმოვანებენ. მოკლე შინაარსი და „არგუმენტები“ ასეთია – დასავლეთს, რომელსაც ქართულ დემოკრატიაში მილიარადები აქვს „ჩასხმული“, საქართველოს დათმობას არ აპირებს, ყველაზე მეტად დასავლეთს ქვეყნის სტრატეგიული მდებარეობა აინტერესებს ვიდრე სხვა რამ… დასავლეთს მოსახლეობა და დემოკრატია არ გახსენებია მაშინ, როცა სასამართლები 99.99%-იან გამამტყუნებელ განაჩენებს დებდნენ, არც მაშინ, როცა ციხეებში საეჭვოდ ბევრი ადამიანი კვდებოდა, არც მაშინ, როცა სამართალდამცავები პროპორციულ ძალას არ იყენებდნენ მიტინგების დაშლის დროს და არც მაშინ, როცა სპეც-ოპერაციების სახელით, ქუჩაში ხალხს ხვრეტდნენ. მაშინ, ხელისუფლება იყო ძალიან მორჩილი და დასავლეთის ყველა მითითებას უსიტყვოდ ასრულებდა, რისი კულმინაციაც ჯერ 2008 წლის ომი იყო, შემდეგ 2012 წელს ხელისუფლების მშვიდობიანი გადაბარებაო. სავარაუდოდ, დასავლეთმა არ იცოდა, რომ თვალს რაზეც ხუჭავდა, იმაზე მეტი ხდებოდა, ბევრად მეტი და ეს მეტი მოსახლეობის უმეტესობას დღემდე მწარედ გვახსოვსო. სწორედ ამიტომ არ გვინდა დასავლეთი და სრულად დამოუკიდებლები უნდა ვიყოთო. მოკლედ, რუსეთსა და ნეიტრალიტეტს არ ახსნებენ , მაგრამ ვისაც ოდნავი ლოგიკა შემორჩენია, ყველა მიხვდება, საით ქრის „ოცნების“ ლიდერების და მხარდამჭერების გონება.
ჰოდა, იმას ვამბობდით, ხელისუფლებას დასავლეთზე შტურმი აქვს მიტანილი, მთავარი მიზეზი კი ივანიშვილის საკითხია. ევროპაც ჯერჯერობით უკან არ იხევს და ცდილობს, ხელისუფლება აზრზე მოიყვანოს ან როგორმე შეცვალოს. „ოცნებაც“ ვა-ბანკზე წავიდა და გაბზარულს გატეხილი არჩია. სწორედ ამიტომ, ეპისტოლურ ანრში გადავიდა – ევროკავშირის ოფიციალური წარმომადგენლის ღია კრიტიკა, წერილები კელი დეგნანისა და ევროკომისიის სახელზე და ზოგადად, საპარლამენტო უმრავლესობის წევრები დასავლეთის ლანძღვაში ერთმანეთს ეჯიბრებიან. სამაგიეროდ, ქვეყანა იქცევა და არაფერს ამბობენ რუსეთზე და ეს „არგაღიზიანების პოლიტიკა“ საუბედუროდ, ძალიან ჰგავს ვექტორის შეცვლის მცდელობას. ეს ყველაფერი იმის ფონზე, როცა ბანკებმა თუ საფინანსო ორგანიზაციებმა, რუსეთის მოქალაქეების მიმართ მიდგომა ძალიან გაამკაცრეს. საუბარი არ არის ანგარიშების გახსნის დაბლოკვაზე, რუსეთის მოქალაქემ იურიდიული კომპანიისთვის ანგარიშის გახსნა რომ მოითხოვოს, მხოლოდ განაცხადის განხილვა 500 ლარი ღირს და 98%-ზე მეტი უარყოფითი პასუხია. რაც შეეხება პირად ანგარიშს, პირად საბანკო ბარათს უფრო მარტივად იძლევიან, მაგრამ ამ ბარათით გამორიცხულია საერთაშორისო გადარიცხვების განხორციელება, აკრძალულია ლარის გარდა ნებისმიერი სხვა ვალუტის გადარიცხვა, ანუ აღნიშნული ბარათით მხოლოდ მაღაზიაში შეგიძლიათ სიარული და… ბარათზე სამი ათას ლარზე მეტი არ უნდა იყოს. ანალოგიური „სერვისით“ მხოლოდ რუსეთის მოქალაქეები სარგებლობენ.
კომენტარები