ბლოგერი, ლევან ყურაშვილი:
პენალტები ლატარიააო, ხშირად ამბობენ.
ჰოდა, არანაირი ლატარია პენალტები არაა.შეიძლება, ოდესღაც იყო, 40-50 წლის წინ, როცა სპორტული ანალიტიკა საერთოდ სხვაგან იყო.მაგრამ, დღეს პენალტებიც ზუსტად ისე ირჩევა და იგეგმება, როგორც უშუალოდ თამაშის ტაქტიკა და ფორმაცია.მაგალითად, გიორგი ქოჩორაშვილმა ზუსტად იქ დაარტყა, რაც ბერძენ მეკარეს საკუთარ სქემაზე ჰქონდა მონიშნული.უბრალოდ, დარტყმა იყო იმდენად ძლიერი და ზუსტი, შანსიც კი არ ჰქონია ოდისეასს.იგივენაირად იცოდა მამარდაშვილმაც, თუ უფრო ხშირად როგორ ურტყამს, ესა თუ ის ბერძენი ფეხბურთელი.ცალკე სწავლობენ ფეხბურთელების ფსიქოტიპებს. ვინ რაზე ღიზიანდება, როგორ შეიძლება წყობიდან გამოიყვანო და აანერვიულო.იმიტომ, რომ პენალტის დარტყმის დროს, მთავარი სიმშვიდის და მაქსიმალურად ცივი გონების შენარჩუნებაა.დიბუ მარტინესი იმიტომ კი არ დარბოდა პენალტებში გიჟივით და იმიტომ კი არ გადაუგდო ბურთი ჩუამენის, რომ უბრალოდ ეგეთი უხიაგი ხასიათის კაცია, მეტოქის წონასწორობიდან გამოყვანა იყო მიზანი.წნეხის გაძლებისთვის, ცალკე უდიდესი მნიშვნელობა აქვს გამოცდილებას. თუ რამდენა ხშირად ყოფილხარ მსგავს სიტუაციაში.გუშინდელ პენალტებში ის იყო ყველაზე კარგი, რომ გარდა ზემოთ რაც მიწერია, იმ “საშინაო დავალების” შესრულებისა, მიუხედავად ამხელა წნეხისა, მიუხედავად იმისა, რომ საერთოდ პირველად მოგვიწია მსგავს სიტუაციაში ყოფნა, ბერძნებზე მშვიდებიც აღმოვჩნდით და ცივსისხლიანებიც.და ბოლოს: არგენტინისა და მილანის გადამკიდე, პენალტებში ნერვიულობისა და გულის ხეთქვის მეტი რა მინახავს, მაგრამ შენი ქვეყნის ნაკრების პენალტების ყურება ყოფილა ძმაო არაადამიანური ჯოჯოხეთი!
იმედია, პირველად და უკანაკნელად გამოვცადე ეგ საშინელება!
კომენტარები