რეჟისორი, გუჯა ბიძია, სოციალურ ქსელში, წერს:
“არ დაუჯეროთ იმათ, ვინც ამბობს, რო არაფერი გვეშველება, არ უსმინოთ, ვინც დიდსაც აგინებსაც და პატარასაც, აგინებს ხალხს, და ვერ ხვდება რო საკუთარ თავს აგინებს. არის გამოსავალი, და გამოსავალი ახლა კი არა, საუკუნეების წინ მოიფიქრეს.
გამოსავალი კაცობაზე საუბრიდან და კაცის შესახელებიდან იწყება.
შესახელებული ადამიანი მთას გადადგამს. პათეტიკის დედაც და შოთა გავიხსენოთ, ვინა და რუსთაველი. განა მის დროს არ იყო ჩათლახობა, ღალატი, მაგრამ რაზე წერდა? ადამიანობაზე, ერთმანეთის გატანაზე. კაი დრო იყოო , შოთას რა ენაღვლებოდაო,? იტყვის ვიღაც.
არაფერი შეეშალოს მოქვითინეებს, ერთი თაობისთვის არ იწერება სიტყვა! ისიც გავიხსენოთ, როდის აღმოაჩინა ქართველმა ხელახლა “ვეფხისტყაოსანი”, დაწერიდან 5 საუკუნის შემდეგ, ყველაზე მეტად რო გვიჭირდა ფიზიკურადაც, სულიერადაც, ძმა ძმას ყიდდა მონად, და დედა შვილს ცოცხლად მარხავდა, ვერ არჩენდა და მარხავდა, და რა მოხდა შემდეგ ისიც გავიხსენოთ, კითხულობდნენ ვეფხისტყაოსანს, და შეძახილივით იყო ის წიგნი, – ტარიელობა, ავთანდილობა, ნესტანდარეჯანობა მოანდომა ხალხს.
რა რუსთაველიო, ვერც გაიგებს ამას ზოგი, ვერ გაიგებს, რომ სწორედ იმედიანმა სიტყვამ და შეძახილმა გადაგვარჩინა. აბა, ცხვრები ხართო დავითს რო ეძახა, არც დიდგორი არ იქნებოდა.
ვისაუბროთ კარგზე. რაზეც ვსაუბრობთ, იმას ვემსგავსებით, ალალებზე ვსაუბრობთ ალალობა გვინდება, ვსაუბრობთ არაკაცებზე და არაკაცობა მრავლდება.
ვისაუბროთ კარგზე, და თუ ერთი ადამიანი მაინც არის დარჩენილი ისეთი, ვინც გულწრფელად არის შეწუხებული იმით, თუ რაც ხდება, და თუ არ მოთქვამს და გამოსავალს ეძებს, აუცილებლად გვეშველება.
მით უმეტეს, რომ მართლაც არის გამოსავალი, არის, გეგმად, პროგრამად გაწერილი, ჯერ კიდევ 150 წლის წინ, და მას უბრალოდ ამ საუკუნეში გადმოტანა უნდა და გვეშველება, და კარგი ფიქრი და კარგი საქმე რო გადამდებია, მთქნარებასავით, კი იცით თქვენც, თუ არ იცით და აბა, მიდით, დაამთქნარეთ, და მიმოიხედეთ. ეგაა….
წერილებიდან “დრამატული დრამატურგია”გუჯა ბიძია.”
კომენტარები