პოლიტოლოგი, ლევან ლორთქიფანიძე:
“სულმნათ ბებიაჩემს ბავშვობაში ოპერაში რომ დავყავდი, სულ ჭაღთან ვისხედით ხოლმე, ამიტომ სულხან გველესიანის მხოლოდ პომპონებიანი ქუდი (“რიგოლეტო”) და ნინო ანანიაშვილის ვარცხნილობა მაქვს ნანახი… ერთხელ პარტერში კინაღამ გადავვარდი.
ფეხბურთის მატჩებზე დათოშკა და მე ბავშვობიდან ვიტყუებთ თავს: “ბიჭო, “დინამოზე” ყველა ადგილიდან მაგრად სჩანს”. ვიცით რომ ტყუილია, მაგრამ პროჟექტორის შორიახლოს ყოფნისა და იაფი ბილეთის დარდს, სევდანარევი ღიმილით ვიქარვებთ… მეორე ტაიმში, ცხადია, შეუმჩნევლად ვიპარებით ხოლმე უკეთეს სექტორში. ჩემი შეუმჩნევლობის წარმოდგენა, ალბათ, ძალიან გაგიიოლდებათ )))
კალათბურთია და ვიდეო-კამათლის თავზე მიწევს ყოფნა… და მერე შეუმჩნევლად ჩაპარვა))).
თან ბავშვობიდან მოყოლებული ვხედავ ერთსა და იმავე ადამიანებს, რომლებიც არც სპორტსმენები არიან, არც ხელოვნების აქტიური მუშაკნი, მაგრამ ყოველთვის ისეთ ადგილებზე სხედან, რომელთა ბილეთი სალაროშიც არ გამოაქვთ.
ამისთანა რა დამსახურება აქვთ სამშობლოს წინაშე? ასეთი რა ილია ჭავჭავაძეები და ვაჟა-ფშაველები არიან.”
კომენტარები