“პირველად ვარ ისეთ ადგილას, სადაც თავი მდიდარი მგონია: ქვედა ნარზე ვწევარ, რომელიც მოუხერხებელია, მაგრამ ორი ლეიბი მაქვს” – ზვიად რატიანის წერილი ციხიდან

მხურვალე სალამი და მოკითხვა პირაქეთა საპროტესტო რეალობიდან. ყველას მადლობა ზრუნვისთვის და განცდებისთვის, ყველაფერს ვგრძნობ და მამხნევებს. ჩემზე ძალიანაც არ იდარდოთ, მაგრად ვარ და კიდევ უფრო მაგრად ვიქნები.

ციხის მენიუს თითქმის მეოთხედი, თუ ინტრიგანი არ ხარ კაცი, თითქმის ასატანია, საკარანტინო სარდაფისგან განსხვავებით, სადაც შემიყვანეს, ერთი დღე-ღამით მომასვენეს. სამიდღემჩიო საკნებში რწყილები და ტარაკნები არ გვაწუხებენ. ნუ თითქმის.

მოკლედ, მე თქვენი მექნება და თქვენ ჩემი გქონდეთ. მიყვარხართ. რომ გავიმარჯვებთ, უჩემოდაც იცით. გასაკეთებელი აქაც ბევრია.

რუსიკო, იქნებ ისტორიული ლიტერატურა შემომიგზავნო, როცა გეცლება. სოვლაბის რამეები ან მსგავსი. ვგიჟდები საბჭოთა ჰორორებზე. ოღონდ ერიკ ლი და სტივენ კინგი გაზეპირებული მაქვს. რამე ჩვენებისა უფრო მაინტერესებს და მახარებს. ისე, თუ გაიმეტა ვინმემ – ვერც ლაშას „საქართველო სტალინის წინააღმდეგ” მოვასწარი. რაც და როგორც მოგიხერხდება.