2,163
სოციალურ ქსელში ვრცელდება ინფორმაცია, რომ გარდაიცვალა თორნიკე ნანობაშვილი, რომელიც გასულ წელს პოლიციას ბრალს სდებდა შეურაცხყოფაში, ბულინგში და ძალის გადამეტებაში.
გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე, თორნიკე ნანობაშვილი წერდა:
“დიდი ხანია საკუთარ თავზე არ ვწერ და აღარც ვლაპარაკობ.
იმიტომ რომ არ მომწონს და დამავიწყდა ‘აქამდე როგორ’.
ხანდახან იმის ემპათიაც კი არ მყოფნის რო საწოლიდან წამოვაყენო, ჩაი დავალევინო და იმ გზებზე ვასეირნო, რომლებზეც ადრე იზრდებოდა და ლამაზდებოდა.
ბოლო წლების განმავლობაში მისთვის მაქსიმუმ რაც შევძელი პატარა ნოუთების – ერთგვარი მინიშნებების – კეთება იყო,
სხვადასხვა ტელეფონის აპლიკაციებში, რომლებიც გაიყიდა მედიკამენტებზე, ქირებზე, დაუსრულებელ ზამთრებზე 0.3 გრამ სიყვარულზე – გაუკუღმართებულ ორგაზმებზე მძიმე ატხადნიაკით.
ვიღაცები ამბობენ რომ ისინი მიცნობდნენ და მე მათ ვაწყენინე,
მე კიდევ იმ ორ პოლიციელსაც ვერ ვადანაშაულებ, რომლებმაც პრემიის მოლოდინში მანქანაში ჩამტენეს და მლეწეს – შუა ღამის ქალაქის გულში – დღემდე არ ვპასუხობ სპეციალური საგამოძიებო სამსახურის ზარებს.
ვიღაცები ამბობენ რომ ისინი მიცნობდნენ და მე მათ ვაწყენინე,
მათი დედები ვერ მიტანენ და ღმერთს ევედრებიან, რომ ჩემნაირი ადამიანი მათ ოჯახს არ გაეკაროს,
მე კი ღმერთს მხოლოდ ჩემ გარდაცვლილ ძმაკაცებში ვხედავ – სევდიანსა და მრისხანეს.
შენი ქვეყანა იმსახურებს ძალადობას – თან ზუსტად იმდენს, რამდენი სისუსტეც გამოიჩინა.
მშიერი ბავშვები სამშობლოს ძუძუებს ჩამოაგლეჯენ, მანამ სანამ სამშობლო თითოეული მათგანის სათანადოდ გამოკვებას არ ისწავლის
– ეს და მხოლოდ ეს არის საყოველთაო სიწმინდის მანიფესტაცია.
“ჭეშმარიტება იქ არის, სადაც დამნაშავე არ არსებობს” – ვაწერ დედას სავაჭრო დახლთან, ვარკეთილის გეტოებში და ვიღებ შპრიცებს მისი მიმდებარე ტერიტორიიდან სადაც შემდეგში დავთესავ ბევრნაირ ყვავილს.
– არ ვიცი რა იმედით, მაგრამ მე მათ ნამდვილად ყოველდღე ვრწყავდი.
ვიღაცებს ნამდვილად სწამთ, რომ მე მათ ვაწყენინე,
მე კი არასდროს მწყენია, როცა მამა ლეწავდა ფანჯრებს და გვლეწავდა ჩვენ – ვდუმდი და ნამსხვრევებს ვაგროვებდი, რათა შემდეგში მომეკლა მამა – ლაჩრული სიამაყით რომ ვეტერანის შვილმა სროლა ვიცი.
დიდი ხანია საკუთარ თავზე არ ვწერ და აღარც ვლაპარაკობ.
არაფერს ვხსნი, არაფერს ვცდილობ,
არავინ მძულს და დანამდვილებით არავინ მიყვარს.
უბრალოდ, ყოველ დილას,
სამსახურში წასვლამდე, იმ დახლს ჩავუვლი, რომელთანაც იდგა დედა და ვრწმუნდები რომ ყვავილები ისევ ადგილზეა
და მიხარია,
თუნდაც იქვე ნემსები დამხვდეს.
ბოლოს სხეულში მხოლოდ მადლიერების განცდა მრჩება,
სიყვარულისთვის, რომელიც მომცეს აბსოლუტურად უცნობმა ადამიანებმა, უანგაროდ,
გაუცნობიერებელი გენეტიკური ჟინით,
რომ თავის დროზე
მათ დედებსაც ჩემნაირი ბიჭი უყვარდათ.”
შეგახსენებთ, რას წერდა თორნიკე ნანობაშვილი, გასული წლის ზაფხულში, მომხდარ ინციდენტზე:
“ამ აგრესიულად განწყობილმა პოლიციის თანამშრომელმა გადამიგრიხა ხელები და ჩამტენა მანქანაში უკანა სავარძელზე, სადაც არ განუმარტავს არცერთ თანამშრომელს საერთოდ არაფერი, მათ შორის არავის უთქვამს სად მივდიოდით.
ჩემი ნივთები შეატოვეს მოპედს და წამიყვანეს სადღაც ზაჰესის განყოფილებაში(რაც მერე გავარკვიე, უკვე ადგილზე.)
გზაში მრავალგზის გავუმეორე თუ რატომ მაკავებდნენ –
პასუხი იყო – სიტყვიერი შეურაცხყოფა –
რაზეც კიდევ ერთხელ განვმეორდები რომ არც ერთი არაკორექტული სიტყვა არ გამომიყენებია – მითუმეტეს პატრულის თანამშრომლების მიმართ დაკავების მომენტში.
განყოფილებაში მოვითხოვე ზარის განხორციელების უფლება ადვოკატთან, რაზეც მივიღე აბსოლუტური დუმილი და ხითხითი იმ პატრულის თანამშრომლისაგან რომელიც მაკავებდა და ხელებს მიგრეხდა.
მომათავსეს საკანში ერთი ლეიბის ამარა რომელიც იყო მტვრიანი ბეწვიანი და ნახევრად დამპალი – შუა ღამიდან დილის 9 საათამდე დავყავი აბსოლუტურ სიბინძურესა და გაუგებრობაში.
დილას – პირდაუბანელი და ნახევრად მძინარე შემაგდეს საპროცესო ოთახში – მოსამართლესთან და იდეაში დააპირეს ჩემი საქმის განხილვა.
სანამ საქმე წარმოებაში გაეშვებოდა, მოსამართლეს მივმართლე რომ ჩემთვის არ მოუცია ადვოკატთან ზარის განხორციელების უფლება, რომ პლუს არ აქვთ მტკიცებულება რომ მე მათ სიტყვიერი შეურაცხყოფა მივაყენე და რომ კიდევ მთელი გზა გამოირჩეოდნენ დამცინავი და შეურაცმყოფელი ტონით.
მოსამართლემ ჰკითხა პატრულის თანამშრომლებს მომცეს თუ არა ზარის განხორციელების უფლება – რაზეც მიღებულმა უარმა მოსამართლეში შეშფოთება ხოლო პატივცემულ ცხოველებში (მეტი რა ვაკადრო არ ვიცი) ძრწოლვა გამოიწვია.
მოსამართლემ დაუყოვნებლივ მოითხოვა ჩანაწერები, სადაც მე მათ დაკავებისას ვაყენებ შეურაცხყოფას, რის მოძიება და გაშვებაც ასევე ვერ მოხერხდა.
(ან როგორ მოხერხდებოდა, რაც არ არსებობს)
ამ გარემოებების გამო პროცესია შეწყდა, გადაიდო 5 აგვისტომდე, მე კი გამათავისუფლეს.”
კომენტარები