“შერიგება ზოგჯერ ძალიან ცუდ საქციელს ნიშნავს…” – ვასილ მაღლაფერიძე

თანხმობა და შერიგება იქნებ ვინმეს ყურს საამოდ ჩაესმის, მაგრამ განა შეთანხმებულები ვართ, რა შინაარსი დევს და რა იგულისხმება ამ სიტყვებში?! ვითომ ყველას ერთნაირად გვესმის ამ სიტყვების მნიშვნელობა?!

მე არ გამიგია, რომ ვინმეს განემარტოს და კონკრეტულად ეთქვას, რას გულისხმობს ამ თანხმობაში. რომელი მოვლენა უნდა ავიღოთ თანხმობის ნიმუშად და მაგალითად?! როდის ან რომელ ქვეყანაში მომხდარა მსგავსი რამ?!

(ოღონდ ფრანკოს ესპანეთის მაგალითს ნუ გაიხსენებთ! 2000 წელს საქართველოში ეროვნული შერიგების პროცესს კი სრულიად კონკრეტული გადაწყვეტილებები დაედო საფუძვლად).

შორს წასვლა არ დაგვჭირდება და ამ პოსტის ქვეშაც დავინახავთ, რომ ყველას სხვადასხვანაირად გვესმის თანხმობა-შერიგება.

რა საკითხების მოგვარება უნდა გახდეს თანხმობის საფუძველი და რა ნაბიჯების გადადგმას გულისხმობს ეს თანხმობა?! ასეთი დოკუმენტის ან თუნდაც განზრახვების მონახაზიც კი არ გამოჩენილა საჯაროდ. იცის კი ვინმემ, რაში მდგომარეობს თანხმობა-შერიგების ფორმულა – ვინ როგორ უნდა მოიქცეს და ვინ როგორ არ უნდა მოიქცეს?!

ჯერჯერობით, რაც ჩანს, პრეზიდენტს, უმრავლესობას და ოპოზიციას ძალიან განსხვავებული ხედვა და მოლოდინები აქვთ ამ პროცესთან მიმართებაში და თუ ასეთი ბუნდოვანება გაგრძელდა, სულ მალე(!) თავად ეს თანხმობა იქცევა ახალი კონფლიქტის კერად.

მართალი გითხრათ, მაინცდამაინც არც საზოგადოებაში მომისმენია შერიგების მოთხოვნა და თუ არ შერიგდი, როგორ შეთანხმდები?! კოჰაბიტაციით უკმაყოფილება ხშირად გამოუთქვამთ, აი, შერიგებას რომ ვინმე ითხოვდეს, არ გამიგია. იმიტომ კი არა, რომ ჩხუბი გვირჩევნია, არამედ გაუგებარია, როგორ უნდა შევრიგდეთ?! უნდა მოგვეწონოს, რაც აქამდე არ მოგვწონდა?! ვაქოთ რასაც ვაძაგებდით?! ეს და ამის მსგავსი კითხვები სულ იტრიალებს!

თუ ვინმეს პერსონალურად სურს ვინმესთან შერიგება, ნება მისია, ვერავინ დაუშლის და – ღმერთმა გაუმარჯოს!

თუ ვინმეს პოლიტიკური გემოვნება გამოეცვალა, სხვა პარტიას შეურიგდა, ესეც მისი საქმეა.

შეიძლება ადამიანმა მსოფლმხედველობა შეიცვალოს, ვერც ამაში ჩაერევა ვერავინ.

ადამიანებს შორის შერიგება ან პატიების საფუძველზე ხდება, ან – მორიგების და ამას ყოველთვის კონკრეტული შინაარსი აქვს. ცარიელი “შეთანხმდი-შერიგდის” ძახილით შერიგებულებს ისტორია არ იცნობს.

თავისთავად, ვერც ეგრეთ წოდებული სახელმწიფო ინტერესი გახდება თანხმობის საფუძველი. ძალიან ბევრ და პრინციპულ საკითხში რადიკალურად განსხვავდება შეხედულებები და რაც ერთს ძალიან კარგი ჰგონია, მეორესთვის ძალიან ცუდია. ერთი და იგივე საქციელი ზოგს გმირობა ჰგონია, ზოგს – ღალატი და რამდენად რეალურია, ადამიანებს ღალატთან შეგუება მოსთხოვო?!

სხვათა შორის, შერიგება და შეთანხმება ყოველთვის კარგი კი არ არის, ზოგჯერ ძალიან ცუდ საქციელს ნიშნავს. გააჩნია, ვინ – ვის, ან რის გამო ურიგდება?! ბედთან შერიგებაც არსებობს, თუმცა, არც ესაა ბედნიერების ნიშანი.

თანხმობა-შერიგების პრობლემა მხოლოდ საქართველოში არ დგას, ასეთი რამ ზოგადად კაცობრიობას დასაბამიდან მოსდევს. ამის გამო თავზე ნაცრის ყრასთან და ქართველობის ძაგებასთან შერიგებაც ვერაა დიდად გონივრული საქმე! ასეთივე და გაცილებით მწვავე(!) ვითარებაა ბევრ დემოკრატიულ ქვეყანაში, სადაც შეუთანხმებლობას კიდევ უფრო შეურიგებლად გამოხატავენ, ვიდრე საქართველოში, თორემ ჩრდილოეთ კორეაში კი არიან გუგულებივით შერიგებულები და შეთანხმებულები.

თუმცა, თუ ვინმეს სჯერა ამ იდეის, ალბათ უკვე დროა, ჩამოწეროს საკითხები, რომელიც შერიგების საფუძველს შექმნის, რათა დავინახოთ, რასთან გვაქვს საქმე.

თუმცა, მეორეს მხრივ, ასეთი დოკუმენტი უკვე არსებობს – კონსტიტუცია, რომელიც აბსტრაქტულ თანხმობას კი არ გვთხოვს, მშვიდობიან თანაცხოვრებას გვავალდებულებს და სახელმწიფოს უმთავრეს ფუნქციასაც სწორედ ამ ვალდებულების დაცვა წარმოადგენს.

ზოგადად თანხმობას რაც შეეხება – მსოფლიოში მიმდინარეობს დიდი მსოფლმხედველობრივი განხეთქილება, რომელიც სულ უფრო ღრმავდება და მაინცდამაინც საქართველოში თუ ვერ მოვახერხეთ დედამიწის გაერთიანება, ამის გამო თავს ნუ დავიკომპლექსებთ და ერთმანეთს ნუ დავხოცავთ.”