ეროვნული ბიბლიოთეკის დირექტორი, მწერალი, გიორგი კეკელიძე:
წითელი პარასკევი ანუ მეორე წერილი ღმერთს მამის გამო
რადგან ტკივილი ნიშნავს სულის შიგნიდან კაკუნს,
როცა წასვლა გსურს და შენ სული გიჭირავს კბილით,
სულის ნაფლეთად კბილებში ცრი სიტყვების უკუნს,
და მზეს იღამებ, თვალებს ღრუბელს ახურავ დილის.
სალამი ღმერთო, შენ ტკივილი ისწავლე მაშინ,
როცა ცოტა ხნით ჩვენად ყოფნა დაიზეპირე –
ჩვენ კი თხრობითაც გვიჭირს შენი მოყოლა ცაში,
როცა მოაფრენს სამსჯავროზე სულებს ზეფირი.
შენ იცი – რადგან ხმას კი არა, ჩვენს თვალებს უსმენ,
და იცნობ – რადგან ასე მიწად ყოფნის წესია –
ადამიანის თვალებიდან წამოსულ ლურსმნებს,
რომ ეს ლურსმნები ჯვრის ლურსმნებზე უარესია.
თუმცა შენ იცი, ხანაც სადღაც, თხილის ჩეროდან
დახრილი ჩრდილი უნებურად გაგიმეორებს –
იმათზე უფრო, ოქრო-ვერცხლით ვინც გიმღეროდა
და კრიალოსანს აწვალებდნენ ხელებში მდორედ.
სალამი ღმერთო, მამაჩემი შენ არ გიცნობდა,
ბევრ ნათესავზე უფრო გგავდა თუმცა უფალო –
შენს გზებს ბაძავდა უნებურად და მცირედ ცოდვილს,
მინდა სხეული შეუმოსო და დაუფარო.
ის თვალს მიხელდა, ბრმას მიმხელდა სხვა მზერას თითქოს,
როცა ცხოვრების მასწავლიდა დახუჭობანას,
რომ ფეხის ადგმის სასწაულის მსგავსებას ითხოვს,
დღე, როცა ბლიდან ჩამოვარდნილს სისხლი მომბანა.
რომ მას შეეძლო ლამფანაკლულ, უვახშმო ღამით
პურის ნატეხის ხორბლის ულევ ყანებად ქცევა – როცა ზღაპრებით მივაპობდით უძილო ყამირს,
და მთებს მინდვრებად ან ვაქცევდით უძირო ხევად.
ჰო, მას შეეძლო თბილი წყალი ჩაესხა ტაშტში
და გაყინული დაეთბილა ჩემთვის ფეხები,
ხომ უბრალოა, მაგრამ მზისსწორ სასწაულს ვადრი –
წყალზე გავლას ჰგავს ვარცლზე ცივი ფეხის შეხება.
ოფლად იშრობდა ჭიანჭველის დახოცილ მოდგმას,
შემთხვევით ქუსლით რომ გასრისა და სულ ნანობდა
და ტოტებს, როგორც უნებლიედ გამოსხმულ ცოდვებს
ასხეპდა ხეებს ბნელ დილიდან ღრმა საღამომდე.
როცა ცხოვრებამ მოულოდნელ ჯვარზე გააკრა,
დაღვრის მაგიერ, მას სხეულში სისხლი გაუშრა,
და ვერ ნახავდი სადმე ჯვარზე გაკრულ ავაზაკს,
ავაზაკები იქვე ისხდნენ ლოგინთან ურცხვად.
სალამი ღმერთო, აქ მრავალი ჯვარი ასვია,
ჩვენც ვიმეორებთ ჩვენს საკუთარ წითელ პარასკევს,
იცი, ეს კაცთა დაყოლილი ბედი და სვეა –
ჯვარზე გავაკრათ, სანამ ჩვენვე ჯვარზე გაგვაკრეს.
და ისიც იცი, აღსადგომად რა ცოტა გვყოფნის,
და გთხოვ, მამაჩემს, შენ გბაძავდა ვინაც, იესო,
რომ დაუბრუნო მკლავში სისხლი და მკლავზე ოფლი,
მიეცი თოხი, ოთხი ძირი თხილი მიეცი.
რომ იშვიათად, მიღმა დაღლის გასულმა რიდით,
მოხრილმა ჩრდილმა, გაპარულმა თხილის ჩეროდან
მეც გადმომხედოს რომელიმე მეათე ციდან –
ღრუბელზე იჯდეს, იღიმოდეს და გიმღეროდეს.
კომენტარები