ექიმი, არჩილ მარშანია:
“არადა მეთქი, შევირბენ, ტუალეტში უცბად შევიხედავ ანუ ჩემი თავგადასავალი იუსტიციის სახლში.
მოკლედ ნოემბერ/დეკემბრისკენ დიდი სიახლეებისთვის ვემზადები, ჩემი კიდევ ერთი ოცნება სრულდება, ტრენინგ ცენტრს ვხსნით ახალ ფართში, დიდი რებრენდინგი, რემონტი და წიოკი გვაქვს.
ხოდა, ერთი ტუალეტი მინდა რომ შშმ ადაპტირებული გავაკეთო, ფართში ცოტა გავიჭედეთ თუმცა მაქსიმალურად ევეცადე რომ სტანდარტებში ჩავმჯდარიყავი და მოკლედ დადგა დრო რომ გადავწყვიტო შიგნით როგორ მოეწყოს.
მირჩიეს იუსტიციის სახლში მიდი, იქ არის ასე თუ ისე ნორმალურად მოწყობილიო.
წავედი.
საქმე მქონდა თავისუფლებაზე და მეთქი იქიდან იუსტიციის სახლში გავივლი, შევირბენ, ტუალეტში უცბად შევიხედავთქო.
მივედი, ჩავედი ტუალეტში და აშკარად არ არის ადაპტირებული, კი გამიკვირდა მარა სანამ გამოვტრიალდები მეთქი მაინც ვიკითხავ და ლიფტის წინ მდგარ დაცვის გოგონას გამოვეცნაურე.
თვალების ჟუჟუნის დრო არ იყო, ამიტომ პირდაპირ საქმეზე გადავედი, შშმ პირებისთვის ადაპტირებული ტუალეტი თუ გაქვთ, თუ შეიძლება რომ მასწავლოთ სადაა, ნახვა მინდათქო ვუთხარი და ცოტა დაძაბულმა შემომხედა და კითხვითვე მიპასუხა, აქ არის ზემოთ, ეტლით სარგებლობსო?
არა, მე მაინყერესებს, შეიძლება ავიდემეთქი? არ დავაყოვნე პასუხი და არაო იმანაც მომიგო.
ვერ გავიგე.
ანუ ადაპტირებული საზოგადოებრივი ტუალეტი არის, თუმცა მაღლაა და ვერ ამიშვებთმეთქი?
და დიახო.
მერე მალევე არაო მოაყოლა.
ამაზე სულ გამოვშტერდი, რა დიახ ან არა ვერ გავიგე, ანუ რახდებამეთქი და ნუ ტუალეტი არის მარა, ადაპტირეული არაა, მარა თუ შშმ პირი მოვიდა იქ აგვყავსო.
მერე რამდენიმეწამიანი სიჩუმე და ერთმანეთის თვალში ყურება მოჰყვა და ისევ მე დავარღვიე სიჩუმე დაბნეულმა:
– ვერ გავიგე ანუ, ადაპტირებული ტუალეტი არ არის აქ სწორად გავიგე?
– დიახ.
მოკლედ მიპასუხა და ნუ დავემშვიდობე, მარა მაინც ხინჯად მაქვს, დარწმუნებული ვარ რომ არის, ხოდა გამოვედი აქეთ, მივედი ზუსტად ადაპტირებული სიმაღლის მაგიდასთან მჯდომ კონსულტანტთან იგივე შეკითხვით რათქმაუნდა:
– სალამი, ადაპტირებული საზოგადოებრივი ტუალეტი თუ გაქვთ აქ, რაღაც დეტალები მაინტერესებს რომ შევიხედომეთქი და დაველოდე განაბული პასუხს, გული რაღაც საინტერესოს მიგრძნობდა
გულის გრძნობა მართალი აღმოჩნდა და ამან, ზუსტად არ ვიცი უნდა ვიკითხოო და აშკარად ეჭვის თვალით შემომხედა.
გვერდზე მჯდომს რაცხა გადაულაპარაკა და არა, არ არისო.
კითხვა გავუმეორე ოღონდ ცოტა სხვა მახვილტონალობით და ბრძნული გაკვირვებით – ანუ (მეუთხარი) რას მეუბნებით, ადაპტირებული ტუალეტი არ არის იუსტიციის სახლში, ეტლით მოსარგებლეებისთვის, სწორად გავიგე?
ერთი წუთიო ამაზე (უკვე საინტერესო ხდება ეს ყველაფერი) და დარეკა სადღაც.
მოვიდა ამაზე ცოტა უფრო გამოწკეპილი და რით შემიძლია დაგეხმაროთო.
მასაც დაუზარელად მოვუყევი ჩემი ვიზიტის მიზნობრიობის შესახებ.
ერთი წუთი, მენეჯერს უნდა დავურეკოო
(პარალელურად იქიდან ბრიგადირი მირეკავს, მისასვლელი ვარ ობიექტზე, მარა ვუთიშავ, სპროტული ინტერესი მაქვს რა მოხდება. ჩემიკაი!)
კაი (მეუთხარი) და დავჯექი.
ლაპარაკობს და აშკარად ალმაცერად მიყურებს, თან ელაპარაკება და თან მეკითხება, თქვენთვის გინდათო?
არამეთქი და შუშის თვალებით შევხედე.
რომელი კომპანიიდან ხარო.
მეთქი არანაირი კომპანია ტექნიკური დეტალი მაინტერესებმეთქი.
კაიო (თვალით მანიშნა), ილაპარაკა და გათიშა ტელეფონი.
მოტრიალდა თან საყურეზე მიყურებს და თან რაგბის კავშირის ლოგოზე, ჰუდი მეცვა მაგისი და თან ეს ტატუც რაღაცა ნიტოოოო (ფიქობს ალბათ) და მეუბნება რომ მენეჯერი კრებაზეა, სანამ დაასრულებს უნდა დაელოდოთო.
მეთი დაველოდები პრობლემა არაა (ძალიან საინტერესოა, (საკუთარ თავს ველაპარაკები) ამ ამბავის გამაზვა არ შეიძლება, ვგიჟდები ისე მაინტერესებს საზოგადოებრივ ტუალეტში შეხედვაზე რა პროცედურა მაქვს კიდევ გასავლელი მენეჯერთან!)
გაქრა ეს და მერე ისევ გამოჩნდა, აი იქით არისო, წამომყევიო, მეთქი მენეჯერი რას შვება სადაა?
პასუხი ვერ მივიღე მარა აგრძელებს:
იცით კომპანიის წარმომადგენელი თუ არის მოსული, მენეჯერი უნდა იყოს საქმის კურსშიო.
ქალბატონო არ ვარ არავის და არაფრის წარმომადგენელი, არჩილ მარშანია ვარ, მოქალაქე, ანესთეზიოლოგ-რეანიმატოლოგი და უბრალოდ ლამასი პიროვნება, მაინტერესებს ტუალეტში რომ შევიხედო, ტექნიკური დეტალი მაინტერესებს უბრალოდ
მივედით სადღაც გასასვლელში და იქ ვიღაცას მიესალმა, კარი შეგვიღეს და ახლა დაცვაც გამოგვყვა და თან დამლაგებელიც, ყველა მე მიყურებს.
არავინ ხმას არ იღებს.
უცბად ისევ მე დავარღვიე სიჩუმე:
– დედას გეფიცებით უბრალოდ ტუალეტში მიდა შეხედვა.
-(სიჩუმე)
– მართლა… ვაგრძელებ უკვე ხმის კანკალით თან მეცინება, ვხვიხვინებ
შემიყვანეს სადღაც, შევედი და უცბად უკნიდან ყვირილი მესმის, არა ეს არაა, ეს არაა, მანდ არ შეხვიდეთ…
მეგონა საიდუმლო გვირაბში შევდიოდი, საიდანაც ალბათ მიწოსქვეშა საქართველოს უკავშირდება ჩემი დედასამშობლოთქო მარა იქვე დამლაგებელმა გამომაფხიზლა, არა შვილო ესა ჩვეულებრივი ტუალეტიაო.
კაი ბატონო.
გამოვედი.
მივდივარ ახლა სხვა მხარეს, ესკორტით (მე, დაცვა, დამლაგებელი, ორი გაკვირვებული თუ დამკვირვებული თანამშრომელი და ეს გამოწკეპილი საყვარელი გოგო უცნაური ცოტა დაძაბული გამოხედვით)
– აი ეს არის. თქვა ვიღაცამ, კი ეს არის დაუდასტურა მეორემ.
კარი შეაღეს და ყველა მე მიყურებს.
ისე შევაბიჯე აი, აღმატებულად, ყველა მე მიყურებს, სიჩუმეა, მე ვჭიხვინებ ისე მეცინება, ხმას კი ვერ ვიღებ მარა ნუ ცუდად ვარ, ტუალეტში შეხედვა მინდა 5 წუთით და 40 წუთია ბიუროკრატიას ვებრძვი.
ტუალეტში შესვლაზე!
ტელეფონი ამოვიღე და ამათ მივუბრუნდი, უკვე შეშინებული მიყურებს ყველა, და ვამშვიდებ:
– მართლა არაფერი სანერვიულო, უბრალოდ ტექნიკური დეტალები მაინტერესებს, მაგიტომ ვიღებ სურათებს
კაიო თავი დამიქნიეს მარა თვალებში ეტყობათ რო იმენა არ მენდობიან
გადავიღე სურათები და დავემშვიდობე, ერთი კი მივაძახე, იმედია როცა ეფსიათ მათაც ამ გზის გავლა არ უწევთმეთქი, მარა არ ვარ დარწმუნებული რო გაიგეს, ვიცინოდი და გამოვრბოდი უკვე.
რანაირი ქვეყანაა ბჯო, 40 წუთი ვიბრძოლე.
არადა მეთქი შევირბენ, ტუალეტში უცბად შევიხედავ.”
კომენტარები