“მოქალაქეების” ლიდერი ალეკო ელისაშვილი “კვირის პალიტრასთან” ამბობს:
“ნაცმოძრაობის” წევრები პარლამენტში შემოსვლის პირველივე დღეებში ძალიან აგრესიული იყვნენ. კვირის ბოლოსთვის განელდა და პარასკევს უკვე აშკარად კეთილგანწყობილი ჩანდნენ, ბევრად ადამიანური გარემოიყო. თავადაც დაძაბული შემოვიდნენ, “ოცნებაც” დაძაბული დახვდა. პირველ-მეორე დღეს ზიზღის ამოფრქვევის დღე იყო. იმედია, ისეთი პარლამენტი გვექნება, სადაც საქმის კეთება დაფასდება.
მე და ლევან იოსელიანი სულ ორი კაცი ვართ, მაგრამ მაინც ვეცდებით საქმეზე გადავიდეს და წინა პარლამენტს არ დაემსგავსოს, სადაც ბოკერია და მისი რაზმი ლანძღვის,ფურთხებისა და ტელეკამერებთან კეკლუცობის მეტს არაფერს აკეთებდა, “ოცნება” კი პასუხის გაცემით იყო დაკავებული. ამასობაში წლები შემოგვეფშვნა და ქვეყანა გაღატაკდა. ახლა უნდა ვეცადოთ, რომ საქმიანი კალაპოტიდან ვერც ერთმა ინტრიგანმა ვერ ამოგვაგდოს… “ნაცმოძრაობა” აკლიმატიზაციას გადის.
“ოცნებაშიც” კარგად აქვთ გააზრებული, რომ მას შემდეგ, რაც ხელისუფლებაში არიან, დიდი დრო გავიდა, ქვეყანა მძიმე დღეშია და ბევრი რამ არის გასაკეთებელი.
ამას ნათლად ვხედავ “ოცნებაში” და საქმის კეთების მზაობასაც, უბრალოდ, კარგი მიწოლა სჭირდება, რომ დაიქოქოს. კრიტიკა აუცილებელია, მაგრამ ოპოზიცია და ხელისუფლება იმისთვის არ არსებობენ, რომ ერთმანეთი ეზიზღებოდეთ.
განვითარებული ქვეყნები ნორმალური იმიტომ გახდნენ, ორივე ძალა ისწრაფოდა, რომ უკეთესი ქვეყანა შეექმნა: ოპოზიცია ცდილობდა სახელისუფლებო გუნდისთვის შეცდომების დაშვების უფლება არ მიეცა და სწორი კალაპოტი მიეჩინა. იმედია, ამისკენ მივდივართ ჩვენი საერთაშორისო პარტნიორებისა და მეგობრების დახმარებით, ჭრიალით, ემოციებით და მტკივნეულად, მაგრამ მაინც მივდივართ. იქნებ ერთხელ შევძლოთ ისე მუშაობა, რომ ერთმანეთი კი არ გვეზიზღებოდეს და ოპონენტის დახრჩობა კი არ გვინდოდეს, ხალხის პრობლემებზე ვფიქრობდეთ.
ოცდაათი წელია ოპოზიცია ცდილობს ჩამოაგდოს ხელისუფლება, ხელისუფლების მიზანია – გასრისოს ოპოზიცია. ამას ხან ავტომატებით, ზარბაზნებითა და ტანკებით ვაკეთებდით, ხან კი რევოლუციებით და ვარდებით. უნდა შევეშვათ ასეთ დამოკიდებულებას.
პარლამენტში შემოსვლა ადასტურებს, რომ ქუჩა-ქუჩა სიარული და ყვირილი კი არა, პარლამენტში მუშაობაა საჭირო. არადა, გვემუქრებოდნენ, თუ დამოუკიდებლად შესვლას გავბედავდით, ისე გაგვანადგურებდნენ პოლიტიკურად, ფეხზე ვეღარასდროს დავდგებოდით…
ჩვენ ისე მოვიქეცით, როგორც ჯობდა, ვაჯობეთ მათ და რა ვქნა, აღარც ვიტრაბახო?! თავს რომ იქაჩლებდნენ, პოლიტიკის კეთება ვიცითო, სწორედ მათ ვაჩვენეთ პოლიტიკური კლასი. ხომ ვამბობდი, შემოსვლა უნდათ და ვერ ბედავენ-მეთქი…
გიორგი გუგავა, პირად და მშობლების შეურაცხყოფაზეც გადმოვიდა. გუგავა ჩემთვის ყოველთვის კომიკური პერსონაჟი იყო, სერიოზული პასუხის ღირსად არასდროს ჩამითვლია, მაგრამ ახლა ასეთი კომიკური და ზნედაცემული პერსონაჟისგანაც კი მიუღებელია ასეთი საქციელი. რაც ბოლოს იკადრა, რა სიტყვებითაც “შემამკო”, ყველანაირ ზღვარს გასცდა. ამიტომ ამ სიტყვებისთვის პასუხს აუცილებლად მოვთხოვ. ჯერ არ ვიცი, ვუჩივლებ, თუ არა, მაგრამ ბოდიშის მოხდა ნამდვილად მოუწევს, მხოლოდ ჩემთვის არა, ჩემი მშობლებისთვისაც. მათ შეურაცხყოფას არავის ვაპატიებ, არც არავისთვის მიპატიებია.
არ ვიცი გიორგი გახარია ვისი პროექტია. რა პერსპექტივა ექნება, თვითმმართველობის არჩევნებზე გავიგებთ. ვუსურვებდი სატელევიზიო ინტერვიუებში თუ პრესკონფერენციებზე უფრო გულწრფელი იყოს. შთაბეჭდილება მრჩება, რომ ბატონი გახარია ჯერჯერობით ჩინოვნიკისა და მინისტრის როლიდან ვერ გამოდის. შორისდებულებით ლაპარაკობს და გულწრფელობა აკლია. მას გონიერ ადამიანად იცნობენ, მაგრამ არაგულწრფელია და ამას საზოგადოებაც შეამჩნევდა. ვისურვებდი პირდაპირ ესაუბრა ყველაფერზე, შეცდომებზე, რასაც ხელისუფლებაში ყოფნისას წააწყდა. როგორც პარტიას, წარმატებას ვუსურვებ, თუმცა მთავარი მსაჯული მე კი არა, ხალხი იქნება, რომელიც ოქტომბერში გადაწყვეტს, ვის რამდენი ხმა უნდა ჰქონდეს.
წყარო – კვირის პალიტრა
