ჟურნალისტი, ვახო სანაია:
ომი, რომელიც არავის გამარჯვებით ან დამარცხებით მთავრდება, ახალი ომის საწინდარია.
უკრაინა არასდროს შეეგუება საკუთარი ტერიტორიების დაკარგვას; რუსეთი არ შეიცვლის ბუნებას და არასდროს აიღებს ხელს მეზობლების დაპყრობაზე.
ზავი მისაღებია მხოლოდ უკრაინის პირობებით და დამარცხებული რუსეთის პირობებში. სხვა შემთხვევაში კრემლი უკრაინას არასდროს მისცემს განვითარების საშუალებას, ყოველთვის შეარყევს მას და ძირს გამოუთხრის. გაყინული კონფლიქტი მომავალში კვლავ ომით გაგრძელდება.
რუსეთს ჰაერივით სჭირდება ამოსუნთქვა, რომ გაძლიერდეს და რამდენიმე წლის შემდეგ ახალი ძალით შეუდგეს რევანშს უკრაინისა და მთელი დასავლეთის წინააღმდეგ.
ასეთი ზავი გზად აუცილებლად მოიყოლებს სხვა ქვეყნებსაც, მათშორის საქართველოს. ვინც არსებული სტატუს-კვოს პირობებში მოლაპარაკებებს ემხრობა, მშვიდობას კი არა, ომს უჭერს მხარს – შეგნებულად ან გაუთვითცნობიერებლად. საქართველოს მთავრობის მოწოდებები, რომ მოლაპარაკებები უნდა გაიმართოს, სხვა არაფერია, თუ არა რუსეთის რუპორის ფუნქციის შესრულება.
ეჭვს არ იწვევს, შარშან თებერვალში უკრაინის განადგურება გამოიწვევდა საქართველოს ხელში ჩაგდებას – ომით ან კაპიტულაციით. ერთადერთი, რამაც ხელი შეუშალა პუტინს, უკრაინაში წარუმატებლობა იყო. ამიტომ უბრალოდ ლამაზის სიტყვები არ არის, როცა ვამბობთ – უკრაინა თავისი ბრძოლით ცივილიზებულ სამყაროს იცავს. აქ ჩვენი თავიც უნდა მოვიაზროთ.
ერთი წუთით წარმოიდგინეთ დაპყრობილი უკრაინა, პუტინის ძლევამოსილი არმიის შიშით მოცახცახე ევროპა და ამ უძლეველი რუსული ურდოს წინაშე მარტოდმარტო დარჩენილი პატარა საქართველო, რომლის კრემლისთვის გადაბარებას ხელს ვერავინ შეუშლიდა და არც შეუშლიდა ახალი რეალობიდან გამომდინარე.
დაპყრობა იმიტომ კი არ აგვცდა, რომ ივანიშვილია დიდი სტრატეგიკოსი, არამედ იმიტომ, რომ უკრაინა არ დამარცხდა. ამიტომაა მოფიქრებული ,,მეორე ფრონტის” რუსული მითი. რუსეთს რომ შეეძლოს, მეორეს კი არა, მეათე ფრონტს გახსნიდა. არ შეუძლია – ამიტომაც სხვას აბრალებს, თითქოს არსებობს მითიური ,,გლობალური ომის პარტია”, რომელსაც ,,მეორე ფრონტის” გახსნა სურს. ამ პოლიტიკის ნაწილია საქართველოს ხელისუფლება, რომელიც ამ მითს ძალაუფლების შესანარჩუნებლად იყენებს.
საქართველო გლობალური პროცესების ნაწილია. ამის ერთი დადასტურებაა კანდიდატის სტატუსის გარშემო წუხილი. ამიტომაც გვებღაუჭება ევროკავშირი. ბრიუსელის მიერ არაწევრი ქვეყნების ევროინტეგრაციის დაჩქარება უკრაინის გადარჩენის გარეშე არ დაიწყებოდა.
ზემოთ უკვე დავწერე, რომ ახლა ზავი და მოლაპარაკებები პრობლემას კი არ გადაჭრის, არამედ გააღრმავებს, უკრაინას დესტაბილიზაციის კერას დაუტოვებს, თავად რუსეთი კი ძალებს მოიკრებს და ევროპას ისევ შეაზანზარებს. ახლა ჩვენ თვალს ვადევნებთ მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ყველაზე ფართომასშტაბიან ომს კონტინენტზე.
,,ჩემბერლენობა”, ,,ჰალიფაქსობა” და ,,არესტოვიჩობა” არ არის ახალი მოვლენა. ყველა კრიზისს თან ახლავს ასეთი ხალხი – მტაცებლის მოთვინიერების რომ სჯერათ ან ,,პრაგმატული” მოსაზრებებით ხელმძღვანელობენ ან უბრალოდ, ამბიციური გარეწრები არიან.
რა სჭირდება უკრაინას – შეიარაღება, შეიარაღება, შეიარაღება – უფრო მეტი და უფრო სწრაფად !
ომი უნდა დასრულდეს რუსეთის გამანადგურებელი დამარცხებით და უკრაინის გამარჯვებით, შემდგომ პერიოდში კი მისი, მოლდოვისა და საქართველოს ნატოსა და ევროკავშირში გაწევრიანებით.
ეს უნდა იყოს უკანასკნელი ომი ევროპაში. ყოველ შემთხვევაში, ხანგრძლივი მშვიდობის მომტანი მაინც.
ყველა სხვა ,,გამოსავალი” მოიტანს უფრო დიდ კატასტროფას.
90-იან წლებში უკრაინის განიარაღება სუვერენიტეტის გარანტიის სანაცვლოდ – არსობრივად რუსეთის სასარგებლოდ; 2008 წლის ომი საქართველოში; 2014 წელი – ომის დასაწყისი უკრაინაში; 2022 წელი – უკრაინაში სრულმასშტაბიანი შეჭრა, რაც ბოლო წამამდე ვერ ირწმუნა დასავლეთმა. ეს ქრონოლოგია აჩვენებს, როგორ იქცა თოვლის გუნდა ზვავად ,,პრაგმატულობისა” და კომპრომისების შედეგად. დრომ აჩვენა შეცდომები ყველა ეტაპზე. იგივე არ უნდა განმეორდეს.
კომენტარები