ანალიტიკოსი დავით ზარდიაშვილი:
“გუშინ ნაცებმა თავიანთი მთავარი დამრტყმელი ძალები – მელიები, დეკანოიძები, კირკიტაძეები თუ უდუმაშვილები მუნიციპალურ არჩევნებში გადაისროლეს, თითქოსდა ახალი საომარი ფრონტი გახსენეს, და კვლავ „ინტერნაციონალის“ ტრადიციული დევიზით – „ეტო ესტნაშპასლედნი ი რეშიტელნიბოი!“ (ქართულად – „ეს არს მედგარი ჩვენი და გადამწყვეტი ბრძოლა!“) დევიზით მასებს დარაზმვისკენ მოუწოდებენ!
არადა, იმთავითვე სრული აბსურდია მუნიციპალურ არჩევნებში მსგავსი ექსტრემისტული, საომარი დევიზებით გამოსვლა, რადგან საქმე მოქალაქეთა კომუნალურ კეთილდღეობას ეხება და არა „ექსპლოტატორთა საძულველი კლასის“ მოსპობას.
კომუნალური არჩევნების რეალური კონტექსტი – უკეთესი ადამიანური ცხოვრებაა, ნაცური კონტექსტი – ადამიანური ცხოვრების ნაცვლად მტრის განადგურება მუდმივ სამკვდრო-სასიცოცხლო ომში, სადაც მტერი არ დაილევა – ერთს მოსპობ, მეორე ამოყოფს თავს და ა.შ. – უსასრულოდ.
მუნიციპალური არჩევნების სამკვდრო-სასიცოცხლო ომად გამოცხადების, ანუ – აბსოლუტური შეუთავსებლობის, რეალობიდან გასვლის, უადგილობის, მოკლედ – სიგიჟის, შემყურეს ძალაუნებურად ეს მომდის თავში – კი მაგრამ, ეს კინო ხომ უკვე ნანახი გვაქვს!
კინოა, არა გადატანითი მნიშვნელობით, არამედ პირდაპირი გაგებით – თენგიზ აბულაძის „მონანიების“ ეს ეპიზოდია: აივანზე გადმომდგარი ვარლამ არავიძე მასებისთვის მიტინგს ატარებს და ხალხის მტრებზე, ე.ი. ბნელ ოთახში კატების დაჭერაზე, „ბოზები ბოზებენ, ქურდები ქურდობენ და რაზვე ეტა ნარმალნა“ -ს, რევოლუციური პათოსით ჯიგრიანად უბერავს! აქ უმნიშვნელოვანესია – ფონი, რეალობის კონტექსტი… და თუ გახსოვთ – იქაც სწორედაც „კომუნალური“, ანუ – ყოფითი უწესრიგებისა და ლამის ქაოსის ფონია – წყლის მაგისტრალური მილია გახეთქილი, ვერაფრით ახერხებენ ჭავლის გადაკეტვას და ამ ვარლამისტურადდასარაზმ მასებს, მთელ ამ აღგზნებულ პუბლიკას, წყლით წალეკვა ემუქრება! ვარლამი ამას – “კომუნალური ქაოსის” რეალურ ფონს, არც იმჩნევს, ვერც ხედავს და სულაც ფეხებზეც ჰკიდია გარშემო სინამდვილეში რაც ხდება, რადგან კლასობრივი მტრის გასანადგურებლად მასების დარაზმვის ავი ვნებით არის შეპყრობილი….
…სწორედაც ამიტომ – თენგიზ აბულაძის „მონანიება“ არა მხოლოდ წარსულის გააზრებაზე, არამედ – არანაკლებად პროფეტული, ე.ი. მომავლის წინასწარმეტყველებაზე გადაღებული ფილმია. უფრო სწორედ – ჯოჯოხეთის დემონსტრირებაა, სადაც წარსულიც, აწმყოცა და მომავალიც ერთი ჯოჯოხეთური, მანკიერი წრის უთავბოლო და რეალური კონტექსტისგან დაცლილი ფრაგმენტებია, სადაც ეს – ცხოვრების ნაცვლად მტრის განადგურების, აბსურდი უსასრულოდ, გაუთავებლად სულ განმეორდება, ვიდრე ვინმე არ ამოთხრის და კი აღარ დამარხავს, არამედ – სადმე ისეთ ადგილას, ვერასდროს ვერავინ რომ ვეღარ იპოვის, არ გადააგდებს! მაგრამ პრობლემაც ეს არის – სად უნდა გაააგდო, რომელ უძირო ხრამში, როცა ყველგან – მილიონგზის დამარხული და მილიონ მეერთედ ამოთხრილი ვარლამია?!
…ელდარ შენგელაიას „გრენლანდიაც“ ხომ იგივეა – გინდა გაიტანე, გინდა არა, მაინც თავში დაგეცემა! ის ჯოჯოხეთური აბსურდის ტრაგედიაა, ეს კომედია. მაგრამ განა სულ ერთი არ არის? გინდა იცინე, გინდა იტირე – ნაცი მაინც ნაცია: ბევრჯერ დამარხული, მაგრამ ამ ბევრს პლუს ერთხელ ამოთხრილი, ისევ და ისევ, გაუთავებლად დასამარხი ვარლამია”
კომენტარები