უფლებადამცველი, ბაია პატარაია:
“არ მიყვარს რომანტიზაცია არც ადამიანების, არც მოვლენების, მგონია, რომ ვწირავთ იმ ადამიანებს, ვისაც ზედმეტად განვადიდებთ და ის, რაც ამ დღეებში ხდება რიონის მცველების მიმართ, ძალიან მოსალოდნელი იყო და პირდაპირი შედეგია ამ პროტესტის და მისი ლიდერების გამითოლოგიურების და რომანტიზების. ამას უნდა გავეშვათ ერთხელ და სამუდამოდ. კიდევ ბევრი პროტესტი წამოვა რეგიონებიდან, თან ძალიან მალე და ნუ დავშაქრდებით, რომ მერე აქ ჩამოსულები არ დავგესლოთ.
“მასკვა სლიზამ ნე ვერიტ” რომ მოვუწყვეთ ამ ხალხს; ყველაფერზე რომ ვალაპარაკეთ იმის გარდა, რაც მათ მართლა აწუხებთ. არაა ეს მხოლოდ მედიის ბრალი, (ვისკენაც ხელს გამალებით ვიშვერთ) სამოქალაქო საზოგადოებასაც უნდა დაგვეტანებინა მეტი ჭკუა და ინფანტილურად არ მოვქცეულიყავით. იმედია, საკუთარ შეცდომებზე ვისწავლით.
მაგრამ ერთი კია, რაც მეამა და გულს მომეფონა – რიონის მცველებს სხვა ენა აქვთ, თავად რასაც სიყვარულის ენას ეძახიან და რის ახსნასაც მარიტა მუსელიანი ცდილობდა იმის პასუხად, თუ რატომ არ აგდებენ არავის აქციიდან. ის ამბობს, რომ არავის სიძულვილი არ სურთ და საკუთარ იდენტობა ვინმესთან გამიჯვნით არ სურთ რომ აწარმოონ. მოკლედ, ეს ხალხი უარს ამბობს “დაგმე მიშაზე”.
რა ხანია ჩვენში ამას თეორიულად ვარჩევთ: რომ დროა გავეშვათ სხვისგან განსხვავებით საკუთარი არსის და პოზიციის განსაზღვრას. თეორიულად ვიცოდით, პრაქტიკაში კი პირველად ვნახეთ. ვნახეთ და ვერ მივიღეთ. თავ-პირი ავახიეთ მაგ ენის მქონეებს, მაგრამ არ დაგვნებდნენ, ხვალ მიდიან და რაც ჩამოიტანეს, ისევ ის მიაქვთ…
ასეა? მათ რა წაიღეს, არ ვიცი, ამას დრო აჩვენებს, როგორ გამოიყენებენ ამ გამოცდილებას; მაგრამ ჩვენ რაც დაგვიტოვეს – ვიცი და ვხედავ. მათი ენა ახალი ენაა, მოდი, ვცადოთ და ვისწავლოთ. არა რომანტიული, არამედ სრულიად პრაგმატული მიზეზებით, რადგან ჩვენი ენა მოძველდა. ჩვენ ერთმანეთსაც ვეღარ ვესაუბრებით ამ გამიჯვნის ენით, ყელში გვაქვს ამოსული, დავნევროზდით, დაგლეჯილი გვაქვს ნერვები სწორედ იმის გამო, რომ სულ ვეძებთ ვიღაცას, ვისაც წიხლს ჩავარტყამთ და ამით საკუთარ ფსევდო-ადგილს განვიმტკიცებთ. კმარა.
აბა, დაფიქრდით.”
კომენტარები