სამართლის დოქტორი, შავი ზღვის საერთაშორისო უნივერსიტეტის ასოცირებული პროფესორი, ზურაბ ჯიბღაშვილი:
“სამწუხაროდ ძალიან პრიმიტიული რამე უნდა ავხსნა.
საარჩევნო აგიტაცია არის პოზიტიურიც (მხარდასაჭერი) და ნეგატიურიც (საწინააღმდეგო).
ამ ბანერების გამოფენის მიზანი არის ერთის უპირატესობის წარმოჩენა სხვათა ხარჯზე და მათთან შედარებით. მიზნიდან გამომდინარე, ის წმინდა წყლის სააგიტაციო ღონისძიებაა. მიზნიდან გამომდინარე, ცალსახაა, რომ ეს საარჩევნო აგიტაციაა. ეს კი არ ტოვებს საფუძველს, ეჭვი გვეპარებოდეს იმ გარემოებაში, რომ სისხლიანი ბანერები ხელისუფლების ნებით გაკეთებულია. შესაბამისად, მათი განთავსება პარტიების უფლებამოსილებაა.
საარჩევნო კანონმდებლობით სააგიტაციო მასალის გავრცელებისათვის სათანადო წესების დადგენას კამპანიისა და მისი დაფინანსების გამჭვირვალობის, ასევე პოლიტიკური სახის წარმოჩენის მიზანი აქვს.
ფორმალურად ეს ბანერები გამოფინა არა „ქართულმა ოცნებამ“, არამედ ვიღაც „სხვამ“. თუმცა, ეს მთლიანად შეესაბამება ხელისუფლების ნებას.
საარჩევნო აგიტაციის მიმართ ასეთი მიდგომის ლოგიკა რომ განვავრცოთ, ასე ნებისმიერ პირს შეუძლია ნებისმიერი პარტიის ან კანდიდატის საწინააღმდეგო, ან თუდაც მხარდამჭერი ბანერები გამოფინოს; ამით გვერდი აუაროს იმ პარტიის მიერ ხარჯისა და პოლიტიკური სახის ჩვენებას და ამ ხარჯის გაწევა ნებისმიერმა სხვა პირმა დაიბრალოს. მიზანი ამ შემთხვევაშ იგივეა, რაც აქვს პარტიის მიერ წარმოებულ აგიტაციას. უფრო ზუსტად კი, ამით რომელიღაც პარტიის გასაკეთებელი შეიძლება გააკეთოს ვინმე „სხვამ“ და ამით კანონიდან გაწიოს შესაბამისი პარტია. ეს იმიტომ, რომ ვინც ამას აკეთებს, ის არ არის საარჩევნო სუბიექტი და მასზე არ ვრცელდება კანონით დადგენილი შეზღუდვები. ე.ი. ეს კანონის გვერდის ავლაა, პარტიის გასვლაა კანონის რეგულირების სფეროდან.
ამიტომ, ეს მოქმედება არის ხელისუფლების უარის იმაზე, რომ საარჩევნო აგიტაცია შემოსაზღვრული იყოს სამართლებრივი რეგულაციბით. ასე აფუჭებენ ხოლმე ხელისუფლებები საქმეს და მერე ეს სტანდარტად რჩება. მერე მისი შემცვლელი იყენებს და მერე ვიწყებთ იმაზე ფიქრის, როგორ „ჩავაწიკწიკოთ“ საარჩევნო კოდექსი.
ამ ჯერზე კი ოცნება ისე არ სცემს პატივს თავის ამომრჩეველს, რომ აი ამ აგრესიულ პრიმიტივიზმს ჰკადრებს.”
კომენტარები