სამოქალაქო აქტიუსტი ცაბუნია ვართაგავა:
24 საათზე მეტი გავიდა და ჯერ კიდევ ბოლომდე არ მაქვს გააზრებული, რაც ზუგდიდში მოხდა. მართლა ბოლო წამამდე გულუბრყვილოდ მეგონა რომ რამდენიმე ასეული (!) პოლიციელი 9 აპრილს დაღუპულთა მემორიალთან პატივის მისაგებად მივიდა. წინ უფროსები მოუძღვებოდნენ დანარჩენებს. წამის მეასედში მოტრიალდნენ ჩვენკენ, ადამიანებისკენ, რომლებიც მდუმარედ ვიდექით. მე ქაღალდზე დაწერილი “მერცხალი რომ კიდეც მოჰკლა, მაინც მოვა გაზაფხული” – მეწერა და არ დავუშვი სადამდეც შემეძლო. ორ ნაწილად დაყოფილებს უბრალოდ წაგვავლეს ხელი და წაგვათრიეს. ყველა კადრში ვიღიმი ან ვიცინი, არც იმ მომენტში მჯეროდა რა აბსურდიც ტრიალებდა ირგვლივ. 25 ადამიანი გვათრია რამდენიმე ასეულმა პოლიციელმა. ჩემს მეგობრებზე ვდარდობდი, რომლებიც პირველად მოყვნენ ასეთ ამბებში. თან ისე მოხდა, შედარებით გამოცდილები ერთ მხარეს აღმოვჩნდით და ისინი მეორე მხარეს.
“აქციის მონაწილეებს 9 აპრილის მემორიალთან მისვლის შესაძლებლობას არ აძლევენ” – გააშუქეს შემდეგ მედიებმა და ზოგმა ისეთი ადამიანისგან აიღო ინტერვიუ, გამოძინებული და დავარცხნილი ჩვენს ნაფრონტალზე რომ მოვიდა მერე და ფოტოები გადაიღო. საშუალებას არ გვაძლევენ კი არა, წინა საღამოდან ათიეს ღამე იქ ჩემმა მეგობრებმა, თბილისის სოლიდარობის ნიშნად. გესმით? ს ო ლ ი დ ა რ ო ბ ი ს! და მერე გამოგვათრია პოლიციამ, არაპროპორციული(!) ძალის გამოყენებით.
წუხელ გვიან დავიძინე. ფაროსანასაც რომ ვერ ვკლავ ისეთი ადამიანი მთელი საღამო ათას სცენარს ვსახავდი გონებაში, როგორ ვაწამებდი ჩვენი დარბევის გადაწყვეტილების მიმღებებს და შემსრულებლებს და ეს წარმოსახვა მსიამოვნებდა. გესმით? ადამიანი, რომელიც მწერს ვერ ვიმეტებ მოსაკლავად, სიამოვნებას ვიღებდი იმის წარმოდგენით, როგორ სტკიოდათ იმათ, ვინც აქეთ გვატკინა – ხათუნას ვინც ხელი ჰკრა და წააქცია, იმ პოლიციელს. ჩემი ორსული მეგობარი რომ აჯანჯღარეს, იმ პოლიციელებს. 18 წლის გოგოს რომ ჩქმეტდნენ, იმ პოლიციელებს. დედა რომ აგინა ჩემს მეგობრებს და აქეთ კაცობაზე დებს თავს, იმ პოლიციელს. ზუსტად ვიცი, ეს ამხელა ბრაზის ენერგია არ დაიკარგება და კონკრეტულ კისრის მოსატეხ ამბებად გექცევათ. მინდა რომ ისე განწარდეთ, მართლა საკუთარი იდაყვების კბენას ცდილობდეთ. არასდროს, არაფერი მინატრია ასე ძალიან და ზუსტად ვიცი, სამყარო ძალიან კანონზომიერია…
და თქვენ, “ძვირფასო მეგობრებო” ზუგდიდიდან და “ცენტრიდან” – არ იყო საკმარისად ნათრევი ხალხი? საკმარისი სისიხლი ვერ დაინახეთ? თქვენ, ვინც მუდამ სოლიდარობას გაჰკივით ყველა პლატფორმიდან და რეგიონს შემორჩენილ 20 კინკილა ადამიანს მუდმივად გვიკიჟინებთ სოლიდარობის გამოხატვისკენ სად ხართ? ჰო, ალბათ, ქვიარ ინიცისტივის გაშლილი დროშა გადაგეფარათ თვალებზე და ვერ დაგვინახეთ… მთავარი პრობლემა ხომ ახლა ეგაა, როგორ გაბედა ორმა აქტივისტმა დროშის გაშლა…
ყველაფერი დალაგდება. როგორც ვთქვი, სამყარო კანონზომიერია. და მართლაც,
“მერცხალი რომ კიდეც მოჰკლა,
მაინც მოვა გაზაფხული…”
კომენტარები