პოეტი, ლელოს წევრი ნიკა ჩერქეზიშვილი:
ცოტა ხნის წინ დავწერე აქ, არასოდეს, არცერთ ბრძოლაში არ მიგრძვნია თავი დამარცხებულად-მეთქი.
ეს პირადი თემაა, დამოკიდებულებების ამბავი, შინაგანი მდგომარეობა.
პრაქტიკაში ისეა, რომ გამარჯვებულები სხვები არიან და ვინც არიან გუშინ ბანერი გამოკიდეს ფეისბუქზე – ჩვენ გავიმარჯვეთო!
ჰოდა, ვფიქრობ ჩემთვის, რა არის ეს გამარჯვება, ან ვინ არის ადამიანი, ადამიანები, ვისაც ზეიმი შეუძლია მაშინ, როცა გარშემო ამხელა სასოწარკვეთაა, ამხელა შიში და ელდა ხვალინდელი დღის.
დაწერა ხომ უნდა, თქმა ხომ სჭირდება იმას, რომ გაიმარჯვე და რანაირად, როგორ?
სინდისი სად არის?
სამწუხაროდ, ჩვენთან ჩვეულებრივ ამბად იქცა, რომ ამბობენ ყველაფერს მივაღწიეო, როცა მხოლოდ საკუთარ კეთილდღეობასა და უზრუნველ ცხოვრებას აღწევენ.
რასაც ახლა ვწერ, ჩემს ფიქრად დარჩებოდა, წეღან მეგობრის კედელზე ერთი გაუბედურებული ოჯახის ფოტოებს რომ არ წავწყდომოდი, საიდანაც ბავშვები შიშჩამდგარი თვალებით საცოდავად იყურებიან, თხოვნა-მუდარით, რომ შიმშილით სიკვდილს გადაურჩნენ.
და სავსეა ასეთი ფოტოებით აქაურობა.
და ცრუ დღესასწაულებით, ყალბი ტრიუმფით.
კომენტარები