ემიგრანტი, ლალი იმედაიშვილი:
“თქვენთვის და თქვენი ოჯახებისთვის წახვედით, ერთი რას გადაგვაყოლეთო! -სულ ეს გვესმოდა.
თავიდან ჩვენც მასე ვფიქრობდით, წავალთ, ვიშრომებთ, შვილებს მაინც გადავარჩენთო.
ასეც ვშვებოდით!
მარა ბოლოს არ გამოვიდა მთლად მასე!
Აღმოჩნდა რომ თურმე, მარტო ჩვენი შვილების გადასარჩენად არ წავსულვართ!
პირველმა შოკმა რომ გადაიარა, აზრზე მოვედით და რეალობის შეგრძნება დაგვიბრუნდა, აღმოვაჩინეთ რომ ბევრს ვჭირდებოდით!
ნიჭიერ, მაგრამ ხელმოკლე სტუდენტებს!
ნიჭიერ, მაგრამ ღარიბ აბიტურიენტებს!
მარტოხელა პენსიონერ მეზობელს!
გაჭირვებაში ჩავარდნილ ნათესავს!
შიმშილის პირას მყოფ უცნობ მოხუცებს!
მღვდელს, რომელიც მთელი აღმოსავლეთ საქართველოს მიუსაფარ ძაღლებს პატრონობს!
პატარებს, უმწეოდ გამხდარ სხეულებში ჩაბუდებულ სიმსივნეს რომ ებრძვიან!
სმენადაქვეითებულს, სმენის აპარატის გარეშე რომ ვერ ახერხებს არსებობას!
სხვებსაც, Უამრავს!
მათი გადარჩენაც მოგვთხოვა სინდისმა. მშიერი მოხუცების, ავადმყოფი ბავშვების ფოტოებს თვალს ვერ ვუსწორებდით.
გვრცხვენოდა ყველას მაგივრად! საქართველოს მთავრობის მაგივრად, საქართველოში დარჩენილი ახლობლების მაგივრად, ეკლესიის მაგივრად, არასამთავრობო სექტორის და პოლიტიკური პარტიების მაგივრად, საკუთარი თავების მაგივრადაც გვრცხვენოდა, მცირეს რომ ვგზავნიდით! უფრო მეტის გაგზავნა რომ გვინდოდა და არ შეგვეძლო!
მარა თვალებს სიხარულის ცრემლიც გვისველებდა, როცა ვიგებდით რომ უბრალო ხალხის, ემიგრანტების შეგროვილი თანხით, ბავშვი სიკვდილს გადაურჩა, გამოჯანმრთელდაო!
მაქ დარჩენილებო! კი არ გამტყუნებთ!
სანამ ემიგრაციაში აღმოვჩნდებოდი, მეც თქვენსავით ვფიქრობდი – რა გააჭირეს ამ ემიგრანტებმა კაცო საქმე, ჩემთვის ხო არ წასულან, თავიანთი ოჯახებისთვის წავიდნენ მეთქი!
გვიან მივხვდი, თურმე სად, რატომ და რამხელა მსხვერპლზე წასულხართ! მარტო იმიტომ კი არა, მეც რომ მომიწია თქვენს ტყავში გახვევა, აქედან უფრო კარგად ჩანს, რამდენს აკეთებდით თურმე
სხვების გადასარჩენად!
პირობა დავუდე თავს, აქ არაფერს აღარ დავწერ მეთქი, მარა იმდენჯერ დაგვაყვედრეს სამშობლო, ძალაუნებურად შემომეწერა.”
კომენტარები