„თილისმებივით არიან ჩემთვის, მინდა დიდხანს იცოცხლონ და იყონ ისე როგორც ესმით და სჯერათ“ – რას წერს ზურაბ შევარდნაძე

მეზობლები მყავს აფხაზეთიდან დევნილი ოჯახი, სამი ტყუპი და ციალა, ფრიალა და ცქრიალა ქვიათ. ოცი წელია ვუყურებ და დღესაც ვერ ვარჩევ რომელი რომელია ისე გვანან ერთიმეორეს, ამიტომ ცქრიალებს ვეძახი. ნაკვეთი, რომ ვიყიდე და ბაღის გაშენებას შევუდექი უკვე აქ ცხოვრობდნენ, რაღაც სახლის მაგვარი აეშენებინათ საცოდავად და იქ დასახლებულიყვნენ. ერთერთ მათგანს სამი შვილი ჰყავს, სამივე მოსკოვში ცხოვრობს, დანარჩენ ორს არასდროს ოჯახი არ ჰქონია, ცხოვრობენ ასე ერთად, ერთმანეთის ცხოვრებით, ჭირით და სიხარულით.

ეზო ისე აქვთ მოვლილი და მოწკრიალებული ზოგჯერ შემშურებია, როგორც თითონ ამბობენ ღუმუს ნატეხი, რომ დაგივარდეს არ უნდა შეგეზაროს, აიღო უნდა და შეჭამო.

სულერთია რომელს შეხვდებით, რა ვითარებაში, ან სად წინადადება იწყება ასე ” რა სახლი დავტოვეთ, რა ბიბლიოთეკა???…” და მთავრდება ასე : “დაბრუნება რომ იქნება…”

არადა დიდად ნაკითხ-ნაწერს არცრთი არ ჰგავს. თუ კიდევ ათხოვებ ყურს აუცილებლად გააგრძელებენ ; “რა სახლი დავტოვეთ, რა ბიბლიოთეკა?… სავსე გვქონდა კედლები ძვირფასი სურათებით, სტალინის გინდა, ლენინის გინდა, ბერიას კიდომ გვქონდა… დაბრუნება რომ იქნება..”

იმ თავიდან დღე არ გავა ისე, არ მოვიდეს ჩვენთან ან ერთი, ან მეორე, ან მესამე , ან ორნი ერთად ან სამივე. აუცილებლად რამეს მოიყოლებენ თან და კაფეში დიდ მაგიდაზე დადებენ. სადღესასწაულო დღეებში ბამბანერკას და ისე ჩვეულებრივ დღეებში ეზოდან რომელიმე ხილს ან კამფეტს ან რამეს. დედაჩემისთვის ხშირად უჩუქებიათ კალგოტკა, წინდა ან ღამის პერანგი. ესმა რომ დაიბადა დიდი მამალი ინდაური მაჩუქეს. მოვლენ დაჯდებიან, მოყვებიან იმ მთის, ამ მთის თავისებურად და უსათუოდ თავის ვერსიას სამეზობლოში გაგებული ამბის, დალევენ ყავას, აქაურს ყველა ამბავს შეაგროვებენ. გულდასმით გამოიკითხავენ ის რატომ აღარ დადის გაუშვი სამსახურიდან? დააშავებდა რამეს. ის გვიანობამდე რატომ რჩება მოუმატე ხელფასი? აქ გატარებულ ნახევარ საათში აკენკავენ ყველა წვრილმანს, სულს ამოგჭამენ და წავლენ…

უცნაურად გვიყვარს, ვმეზობლობთ და გვჭირდება ერთმანეთი. რომ არ გამოჩნდებიან ვკითხულობ დღეს ფრიალები იყვნენ? მოვისაკლისებ.

შვილები მოსკოვებიდან არ ჩამოდიან, არც შვილიშვილები, ამათ კი სულ ენატრებათ, დარდობენ და როცა მათ ამბავს გვიყვებიან თვალები აუცრემლიანდებათ. ჯავრობენ ჩვენ გვეპატიჟებიან ჩამოიდითო.. “არ შეგვიძლია, მოვხუცდით თუარა მაგათი დაპატიჟება რად მინდა მე მოსკოვში, სად იყვნენ მაგნები ჩვენ მოსკოვში რომ ვიარებოდით?! დაფის ფოთოლი, მიმოზა რაა იმასაც ფულად ვაქცევდით, ჩაი იყო თუ ციტრუსი სულ დაგვქონდა და ჩემოდნით ფული ჩამოგვქონდა.. ვაშენებდით ოჯახს, ვაძლიერებდით..” სასწაულებს ყვებიან მოსკოვში ვაჭრობაზე და რუსებზე, წიგნი დაიწერება.

არასასიამოვნო ამბებიც ყოფილა ჩვენს მეზობლურ ურთიერთობაში მარა ამისთანებს რავა ვიმჩნევთ, გვიყვარს ერთმანეთი და “იმიზა”. აღტაცებული მაქებენ სულ, უყვართ და მოსწონთ აქაურობა, ყველას უყვებიან მამაჩვენივით მშრომელია შავარდნაძეო.

მალე ავაშენე პატარა სახლი, ბაღიც მოვაწესრიგესავით და აქ გადმოვედი საცხოვრებლად. სათბურის ასაშენებლად რკინები და შუშები მოტანილი მქონდა და ეზოში მეწყო. შუა ღამეა მძინავს, უცნაურმა ხმამ გამაღვიძა. მოვიფარე საბანი და ეზოში გამოვედი. რას ვხედავ სამივეს დაუთრევია 12 მეტრიანი არმატურა და მიახოხიალებენ ჭიანჭველებივით.. დამინახეს, დააგდეს რკინა და სამივე მომდგა მეგრულად, დამაყარეს. “არ გვინახავს ჯერ კაცი შენისთანა არც დღე რომ არ ეძინოს და არც ღამე.. დაიძინე ამ შუა ღამეს რას დადიხარ ერთი მთვარეულივით უჰჰჰჰ”. “დიო თეცალ კოჩ ვამძირ , ვართ დღაშით ლურს დო ვართ სერითნი.” მაშინ კი გავბრაზდი მარა, მალე გადამიარა.

უცნაურად, მარტივად მოწყობილი და საყვარლები არიან.

ამას წინათ ფრიალამ, თუ რომელიღაცამ მითხრა “აღარ გეკადრება შენ ეს ჭიშკარი, მოხსენი აწი და შეცვალე, ათასი ხალხი დადის, ამდენი უცხოელი და არაა სირცხვილი?”

კი ვიფიქრე მართალია, ხომ იცი? მალე გამომაფხიზლა “მაგი ძველი შენ რაღად გინდა მე მაჩუქე, დავაყენებ და ჩემსას აგერ ლეილას ვაჩუქებ, ქვრივია და სულ არ აქვს ჭიშკარი, არც ფული აქვს კიდომ რომ იყიდოს..”

დალოცვა იციან კიდევ ისეთი ბებიაჩემის მერე რომ აღარ გამიგონია. სადაც მიდიხარ იქაც მშვიდობა დაგხვედროდეს და უკან დაბრუნებულს შინაც სიკეთე გქონდესო, სულ წაღმა და სიკეთით იარეო, ღმეღთმა და განგებამ ავი თვალი გაცილოს და სიკეთე, სიხარული გიმრავლოსო. დანარჩენი აღარ მესმის უკვე ჩავჯექი და წავედი..

თილისმებივით არიან ჩემთვის, მინდა დიდხანს იცოცხლონ და იყონ ისე როგორც ესმით და სჯერაც. კიდევ ის მინდა მათი შვილები და შვილიშვილები ჩამოდიოდნენ და გახარებულიც დავინახო ეს სამი უცნაური მაგრამ დაჩაგრული, საყვარელი ქალი, ციალა, ფრიალა და ცქიალა.

“დაბრუნება რომ იქნება..”

ფოტო #ბადრივადაჭკორია.