“ტაბულას” დამფუძნებელი, თამარ ჩერგოლეიშვილი:
“თავი სულელი არასოდეს მგონებია, მაგრამ 2012-მდე, მეგონა რომ არსებობდნენ ჩემზე მცოდნე და ჭკვიანი ადამიანები, რომლებსაც ჩემზე უკეთ ესმით პოლიტიკა – მეტი ნდობა მქონდა პოლიტიკური ელიტის მიმართ.
2012 წლის მერე ნანახით მივხვდი, რომ ასეთი ადამიანები არ არსებობენ.
ამიტომ ავიღე და 2013 წელს ევროსაბჭოსთან კონტრაქტი გავწყვიტე – ჩავთვალე, რომ გიგას უნდა დავეხმარო (დავინახე რამხელა პრობლემების წინაშე დგას, ფაქტობრივად – მარტო) და აქ უფრო საჭირო ვარ, ვიდრე სტრასბურგში.
ამის მერე დაიწყო რაც დაიწყო …
მე ისე ვმოქმედებდი, როგორც მე ვთვლიდი სწორად.
ვთვლიდი, რომ მზის სხივი საუკეთესო დიზინფექტორია და პრობლემებზე ხმამაღლა უნდა ვილაპარაკო, რომ მოვაგვარო.
მიმაჩნდა რომ თუ წესებს დავიცავდი (არ მოვიტყუებოდი, ცილს არ დავწამებდი, არ ვიბოზებდი …) და დაუღალავად ვაკაკუნებდი – გამეღებოდა, თუ დაუღალავად მოვითხოვდი – მომეცემოდა.
(ეს ლოგიკა სულ მუშაობს ჩემთვის, ასე ვიღებ – რაც მინდა). 
როცა ჩემს წვეტიან აზრებს საჯაროდ ვწერდი, ჩემი მაშინდელი გარემოცვა (
) ძალიან წუხდა – საჯაროდ ნუ წერო, თორემ კერძო საუბრებში თავად უარესებს იძახდნენ (ამიტომ ამერია გული და უკანმოუხედავად შემზიზღდნენ ოდისევსოს ბღავილი რომ დაიწყეს – მე ხომ ვიცი, რას ლაპარაკობდნენ მანამდე).
) ძალიან წუხდა – საჯაროდ ნუ წერო, თორემ კერძო საუბრებში თავად უარესებს იძახდნენ (ამიტომ ამერია გული და უკანმოუხედავად შემზიზღდნენ ოდისევსოს ბღავილი რომ დაიწყეს – მე ხომ ვიცი, რას ლაპარაკობდნენ მანამდე).ხოდა სასაცილო ის იყო, რომ ვინც მე პატიოსნად მოქცევისთვის და სიმართლის საჯარო თქმისთვის მლანძღავდა – იმას კერძო საუბრებს უქვეყნებნენ ქოცები და უარეს შარებში ეხვეოდნენ.
სალომე სამადაშვილი ამის მაგალითია – გაგდებამდე უნდა წერო
საჯაროდ სიმართლე, თორემ ჭორაობას რომ გამოგიქვეყნებენ, გაგაგდებენ და აცოცების შანსი გერთმევა, მერე რა უნდა.”
კომენტარები