,,ხალხის ძალის” წევრი, დავით ქართველიშვილი სოციალურ ქსელში წერს:
,,ესეთი დასუსტებული, ნაზი, ისტერიული, პრეტენზიული, უსაფუძვლოდ ამბიციური ჩვენი საზოგადოება – საქართველოს უახლოეს ისტორიას ალბათ არ ახსოვს. საუბარი მაქვს ჩვენს არაგენმოდიფიცირებულ ნაწილზე, მართლმადიდებლობაზე და ქართველობაზე რომ აქვს პრეტენზია. იმ ნაწილზე, ვისაც “ექსკლეზიური” რწმენა აქვს, საიდანაც ეკლესია დიდი ხანია განდევნილია. იმ ნაწილზე, ვინც საკუთარი თავის ბრალეულობას ქვეყანაში მიმდინარე ნეგატიურ პროცესებში ამპარტავნული სიჯიუტით ვერ ხედავს და ყველაფერს “დახარვეზებულ” მოყვასსა თუ “უვარგისს” ხელისუფლებას აბრალებს.
სექტანტებთან “დეპოლარიზაცია” დავივიწყოთ – უფალსა და ლუციფერს შორის თუნდაც “წალენჯიხის” ხიდის გავლება არ გამოვა. ვინც ეს ხაფანგი შემოგვთავაზა ევროპამდე მაშველ რგოლად – ამის შესახებ მშვენივრად იცის. ხვად ძაღლს – ფისუნია გოგო რომ მიუყვანო “შესაჯვარებლად”, სულ რომ ხელოვნურად გადაკვანძო ისინი ერთმანეთს, ნაყოფს ვერ მიიღებ. საზოგადოების პირობითად ნორმალურ ნაწილში გვიჭირს ამ პოლარიზაციის დაძლევა – და მოდით, სექტას თავი დავანებოთ.
რაც უფრო გვიახლოვდება 30 აპრილი, იწყება ჩვენი ტრადიციული დაუძლეველი შფოთვა: ვინ არის ორგანიზატორი, რა მოთხოვნები აქვთ, “ის” თუ არ გაჟღერდა – ჩვენ არ მივალთ, “ის” თუ იქნება ტრიბუნაზე – მანდ რა მინდა, “ის” კანონი თუ არ გააუქმეს – სახლში დავრჩები, “სუფთა სისხლისა და ჯიშის” ქართული მოწოდებები თუ არ მოვისმინეთ – ჯობია არც დაგვიძახოთ, “ესენი” – პორტირებულები არიან, “ისინი” – მოღალატეები, “ამათ” – არ ვენდობი, და ზოგადად – ჩემი ღირსი იქ არავინ არ იქნება…
ეს არის ჩვენი დაუძლეველი უბედურება, რომ “მეწისქვილეს” არ ვიმჩნევთ, მასთან ბრძოლაში გაერთიანების ერთი ადგილი არა გვაქვს, მაგრამ დიდი სიამოვნებით ვებრძვით სხვადასხვა “წისქვილებს”, სადაც ყველას თავისი საყვარელი აქვს სამიზნეში ამოჩემებული. ნუ, რას ჰქვია ვებრძვით – კლავიატურას ვუბრახუნებთ. მარხვებს არ ვიცავთ, არ ვლოცულობთ, მაგრამ მოყვასის ერთი “არამართლმადიდებლური” გამოვლინება არ გამოგვეპარება. საკუთარ მეუღლეებს ვღალატობთ, ვმრუშობთ, მაგრამ წუხილს გამოვთქვამთ: “არ სჯობდა ეს შეკრება 17 მაისს, ოჯახის სიწმინდის დღეს ჩაგვეტარებინა”.
ჩვენი ტოტალური ფარისევლობა, მცირემორწმუნეობა და მართლმადიდებლობას ამოფარებული ურწმუნოება – ეს არის ლუციფერის სიძლიერე საქართველოში და არა მისი დასუსტებული ლეგიონის. ჯერ კიდევ მაქვს იმედი, რომ საკუთარ ინდივიდუალურ ამპარტავანებას დავძლებთ და კვირას, სულ რომ კოკისპირული წვიმა იყოს (და მით უმეტეს, თუ იქნება) ჩვენ საკუთარ ამბიციებს გადავაბიჯებთ “რესპუბლიკის” მოედანზე და უფალს და ერთმანეთს დავანახებთ იმ რაოდენობას და ერთსულოვნებას, რის გამოც ჩვენი გადარჩენა და გაძლიერება ჯერ კიდევ ღირდეს. ანუ…მოვდივართ?”
კომენტარები