„ რა­ღაც სას­წა­უ­ლი ხდე­ბო­და ჩემს თავს“ – შატილის ავარიას სასწაულებრივად გადარჩენილი ნატალია ალაპარაკდა

შა­ტი­ლის ტრა­გე­დი­ას სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­დარ­ჩე­ნი­ლი სა­მი­ვე გო­გო­ნა, ხა­ტია დევ­სუ­რაშ­ვი­ლი, თა­მარ არ­ღვლი­ა­ნი და ნა­ტა­ლია თხე­ლი­ძე, დღეს სა­კუ­თარ სახ­ლში გა­დის რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ას. სამ­წუ­ხა­როდ ამ დრომ­დე არ აქვთ პა­სუ­ხე­ბი მომ­ხდარ­ზე და გა­მო­ძი­ე­ბის დას­რუ­ლე­ბას და დამ­ნა­შა­ვე­ე­ბის დას­ჯას ელო­დე­ბი­ან.

ნა­ტა­ლია თხე­ლი­ძე დღეს პირ­ვე­ლად იხ­სნებს თავს გა­დამ­ხდარ ამ­ბებს:

“ჩემს მოს­წავ­ლეს­თან, ხა­ტია ზა­ა­ლიშ­ვილ­თან ერ­თად, რო­მე­ლიც სამ­წუ­ხა­როდ დავ­კარ­გე, შა­ტი­ლის ტურ­ზე წა­ვე­დი. იმის გა­აზ­რე­ბა მი­ჭირს, რაც ჩვენს თავს მოხ­და. არა­ფე­რი დარ­ჩა ჩემს მეხ­სი­ა­რე­ბა­ში. ჩემი მეხ­სი­ე­რე­ბა წყდე­ბა იქ, როცა თაფ­ლის სა­ყიდ­ლად გავ­ჩერ­დით. თქვეს თაფ­ლი შე­ვის­ყი­დო­თო, არა­და ვა­პი­რებ­დით ყვე­ლა­ნი სად­მე ქვე­ვით რეს­ტო­რან­ში დავ­მსხდა­რი­ყა­ვით. ზე­ვით ვე­რა­ვინ ვერ მიგ­ვი­ღო, გვი­თხრეს რომ ვერ მო­ა­ხერ­ხებ­დნენ ხინ­კლის შეხ­ვე­ვას. ყვე­ლას გვში­ო­და. მახ­სოვს ცოტა უკ­მა­ყო­ფი­ლოც ვი­ყა­ვი რომ გა­ჩე­რეს, რა დროს თაფ­ლია, გვშია-მეთ­ქი. 

მერე არა­ფე­რი მახ­სოვს, არა­და თურ­მე ამ სა­ში­ნე­ლი ავა­რი­ის შემ­დეგ გონ­ზე ვყო­ფილ­ვარ, ბევ­რიც მი­ლა­პა­რა­კია ჩემ­ზე, მაგ­რამ ეს მე არა­ფე­რი მახ­სოვს. ბო­ლომ­დე, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში შევ­სულ­ვარ ისე, რომ გო­ნე­ბა არ და­მი­კარ­გავს. მთე­ლი გზა სას­წრა­ფოს მან­ქა­ნით რომ მოვ­ყავ­დით თურ­მე გონ­ზე ვი­ყა­ვი. მერე და­მი­რე­კა იმ ექთან­მა, რო­მელ­მაც ბი­სო­დან სას­წრა­ფო­თი გად­მოგ­ვიყ­ვა­ნა, ეგეც არ მახ­სოვ­და, რომ თურ­მე სა­დღაც მცხე­თას­თან სხვა სას­წრა­ფო­ში გა­და­ვუს­ვი­ვართ. ექთ­ნის­თვის ბევ­რი რამე მო­მი­ყო­ლია ჩემ­ზე, მაგ­რამ არა­ფე­რი მახ­სოვს. აქეთ მი­ამ­ბო­და ჩემს მო­ყო­ლილ ამ­ბებს. თვა­ლი რომ გა­ვა­ხი­ლე ვნა­ხე ბა­ტო­ნი ლე­ვან რა­ტი­ა­ნი, ვერ მივ­ხვდი სად ვი­ყა­ვი, რა­ტომ ვი­ყა­ვი, რა ხდე­ბო­და ჩემს თავს.

ნეკ­ნი მაქვს ნა­ხე­ვა­რი ამოც­ლი­ლი, იმ სა­ღა­მოს რომ მი­მიყ­ვა­ნეს ძა­ლი­ან ცუ­დად ვყო­ფილ­ვარ. ექი­მე­ბი მერე ამ­ბობ­დნენ, შენ რომ ახლა გვე­ლა­პა­რა­კე­ბი, ჩვენ­თვის წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი­აო. ისე მძი­მედ ვი­ყა­ვი. გა­მო­წე­რის შემ­დეგ ორ­ჯერ მი­ვე­დი კონ­ტროლ­ზე, მე­ო­რედ უკვე ჩემი ფე­ხით. უნდა გე­ნა­ხათ კლი­ნი­კის ექი­მე­ბი და ექთ­ნე­ბი რო­გორ მხვდე­ბოდ­ნენ, ტი­როდ­ნენ რომ მი­ყუ­რებ­დნენ. მარ­თლა წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იყო ჩვე­ნი გა­დარ­ჩე­ნა. ფილ­ტვე­ბი ახლა მგო­ნი კარ­გად მაქვს, მაგ­რამ ყვე­ლაფ­რის შიში აქვთ და გა­რეთ არ მიშ­ვე­ბენ, სახ­ლში ვარ ჩა­კე­ტი­ლი, მი­თ უ­მე­ტეს კო­რო­ნა არის და ძა­ლი­ან მიფრ­თხილ­დე­ბი­ან კო­რო­ნა არ შემ­ხვდეს.

მენ­ჯე­ბი მქონ­და გაბ­ზა­რუ­ლი, საჯ­დო­მი ძვა­ლი გა­ტე­ხი­ლი, მარ­ცხე­ნა ხელი მო­ტე­ხი­ლი. ნელ-ნელა ყვე­ლა­ფე­რი აღ­დგა. მოკ­ლედ ბევ­რი და­ზა­ნე­ბე­ბი გვაქვს სამ­წუ­ხა­როდ, მაგ­რამ მთა­ვა­რია გა­დავ­რჩით არა­ფერ­ზე წუ­წუ­ნი არ შე­იძ­ლე­ბა, არა­ფე­რი სათ­ქმე­ლი არ გვაქვს, ხმა არ გვაქვს ამო­სა­ღე­ბი. მაგ­რამ ეს ამ­ბა­ვი ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში იმ­ხე­ლა ტრა­გე­დი­ად დარ­ჩე­ბა, ვერ გა­მომ­დი­ვართ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან. დღემ­დე არ მაქვს პა­სუ­ხი არა­ნა­ი­რი, თუ რა მოხ­და. ექ­სპერ­ტი­ზის პა­სუ­ხე­ბი არ არის. არ ვი­ცით რა­ტომ მოხ­და და რა­ტომ შე­ე­წი­რა ამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი და ამა­ზე პა­სუ­ხებს ვი­თხოვთ.

ბა­ტო­ნი ლე­ვან რა­ტი­ა­ნი და იმ კლი­ნი­კის ექი­მე­ბი და ექთ­ნე­ბი ცალ­კე სა­ლა­პა­რა­კოა, ეს არ იყო მხო­ლოდ პა­ცი­ენ­ტის და ექი­მე­ბის ურ­თი­ერ­თო­ბა. გა­დაგ­ვყვა მთე­ლი მედ­პერ­სო­ნა­ლი, რა­ღაც სას­წა­უ­ლი ხდე­ბო­და ჩემს თავს. ოდ­ნავ სახე რომ შე­მეც­ვლე­ბო­და იმ წამს ყვე­ლა ჩემ­თან იდგა, რამე ხომ არ გჭირ­სო. უდი­დე­სი მად­ლო­ბა მათ. ამას ვე­რა­სო­დეს გა­და­ვიხ­დი. კი­დე­ვაც ვთქვი ყო­ველ­დღე მად­ლო­ბე­ბის წე­რი­ლე­ბი რომ გა­მო­გიგ­ზავ­ნოთ არ იქ­ნე­ბა საკ­მა­რი­სი-მეთ­ქი. მარ­თლა სას­წა­უ­ლი გა­ა­კე­თეს”, – განუცხადა “ამბებს” ნა­ტა­ლიამ.