სამოქალაქო აქტივისტი, გიორგი მუხიგულაშვილი:
“ქართულ ოცნებას” რომ ჰკითხო, ტრადიციულები არიან და მორწმუნეები და ეკლესიები კი თავზე გვენგრევა. რამდენიმეზე დაიწერა და ვიცით, ზოგს, წლებია გვიმტკიცებენ ვაკეთებთო, მერე გაირკვევა, რომ ისევ წყალი ჩადის, ან უხარისხოდ გააკეთეს, ან გაკეთების ნაცვლად – დააზიანებს.
ქრისტიანულ დღესასწაულებზე სანთლებით ხელში კი ჩამწკრივდებიან ხოლმე იმ ეკლესიებში, რომლებიც ჯერ კიდევ მყარად დგანან.
ან ქართული ბიზნესი ავიღოთ, რომ კითხო მაგათაც, უმრავლესობა ლამის ყველა ინტერვიუში რწმენას ან ეკლესიას ახსენებს,, ქველმოქმედები ვართო, თავს იქებენ.. განა რამხელაა ჩვენი პატარა სამშობლო, რომ მის ეკლესიებს ვერ მიხედო?
დღეს მოგიყვებით ჩემს გულისტკივილზე, თელოვნის ჯვარპატიოსნის ეკლესიაზე. იგი VIII-IX საუკუნეებით თარიღდება. ბოლოს 1952–54 წლებში ჩაუტარდა რესტავრაცია, გამაგრება, აღადგინეს კედლები და გუმბათის ყელი, შეიცვალა სახურავი, შემოავლენს გალანავი.
1952 წელს, ხალხო, 1952 წელს, ჯერ კიდევ იმ პერიოდში, ტაძრებს რომ ანგრევდნენ კომუნისტები, მოვახერხეთ და ეს ეკლესია აღვადგენინეთ!
მოციქულთა გამოსახულებები უკვე თითქმის აღარ ჩანს, ბოლოს რომ ვნახე ჯერ ისევ ჩანდა მაცხოვრის ფრესკა სარკმლის თავზე.
ალაგ–ალაგ ისევ შემორჩენილი ჰქონდა მეათე საუკუნის მხატვრობა.იმ სისხლიანი მმართველობის დროს, ახლა კომისიებს და სხდომებს რომ უძღვნით, იმ ურწმუნოთა დროს, 2006 წლის 7 ნოემბერს, მაშინდელმა პრეზიდენტმა ეროვნული მნიშვნელობის კულტურის ძეგლის სტატუსი მიენიჭა.
მალე, ალბათ, მარტო სტატუსი დარჩება და სახელი.
ეპარქიას უბრძანებია, მრევლი არ მყავს მანდ და რისთვის გავხსნაო? – და პირიქით ხომ არ არის? იქნებ, იმიტომ არაა მრევლი, დაკეტილი რომ გაქვთ?
დაკეტილი რა, წესიერად აღარც იკეტება, უფუნქციოდ რომ გაქვთ მიტოვებული, იქნებ, მაგიტომაც ვერ ხედავთ მრევლს?
ჩვენი წინაპრები კლდეებში, მთის წვერზე აგებდნენ ტაძრებს, ზოგ შემთხვევაში, სულაც არ იყო ახლოს სოფლები, კილომეტრებს გადიოდნენ ადამიანები მოსალოცად, ჩვენც გავდივართ ხოლმე, ყოველ დღე ყველა ერთად ვერა, მაგრამ მივდივართ, ვისაც გვახსოვს ჯერ ისევ…
ტურისტებიც დადიან სანახავად, ეს ფოტოები გუგლში, სწორედ იმ ადამიანების გადაღებულია, ვინც მივიდა და ნახა.
ჩვენი ჯვარპატიოსანის ეკლესია, ლოცვააღუვლენელი წლებია, ზარდაურეკელი, დასაკეტად გამეტებული, დასანგრევად განწირული, ჩვენი წარსული და ისტორია, ჩვენი ისტორია და რწმენა დედამიწაზე, ჯერაც ისევ ულამაზესი – იქნებ ხმა მივაწვდინოთ ვინმეს, ვისაც მისი გადარჩენით სულის უკვდავყოფა შეუძლია.
