ეკონომისტი დემურ გიორხელიძე სოციალურ ქსელში ბელორუსში მიმდინარე მოვლენებს ეხმაურება:
„რაც ბელარუსში ხდება, –
არ არის ზედაპირზე რაც ჩანს მხოლოდ ის…
ამ პროცესს რამდენიმე უმთავრესი ფაქტორი განაპირობებს. კერძოდ,
(1) ლუკაშენკოს ღრმა პოლიტიკური შეცდომები, რომლის სათავე დევს იმ უცილობელ ფაქტში, რომ ხელისუფლებაში დიდიხანს ყოფნა ადუნებს რეალობის აღქმას და იწვევს ზე-წარმოდგენებს, ანუ ჩვეულებრივ ილუზიებს, რომელსაც თვითგიპნოზის ეფექტი აქვს…
– ლუკაშენკოს მომაკვდინებელი შეცდომები მის გეოპოლიტიკურ დაუკვირვებელ განცხადებებსა და ფარულ ნაბიჯებში დევს (ეს უმთავრესი მიზეზი).
(2) როგორც ტექნოლოგიური შაბლონი, გამოცდილი საქართველოსა და უკრაინაში, – ეს არის ისტორიული რეალიების მიზანმიმართული წაბილწვა და მათი ჩანაცვლება აშკარა მავნებლური ტყუილით:
(ა) საქართველოში ეს თურქეთის, როგორც ისტორიული მეგობრის და ახლა (ნატოს წევრია ქვეყანაა და!) მით უფრო მეგობრის და მოკავშირის ილუზია… სწორედ ამ მავნებლობამ მიაბა საქართველოს ეკონომიკა თურქეთს…
ეს არ იყო შემთხვევითი (სხვა თემებს არ ვეხები ამჟამად);
(ბ) უკრაინაში – ფაშისტების ეროვნულ გმირებად წარმოჩენა და ახლა,
(გ) ბელორუსში – თურმე, ”ბელორუსების ოქროს ხანა იყო მაშინ, როცა ბელორუსი ლიტვის ბატონობის ქვეშ იყო” (და რაღაც ეტაპზე – ”რეჩ პოსპოლიტას” შემადგენლობაში (ნაწილობრივ)…
იდეოლოგია ანადგურებს ადამიანებს – მერე მათ რასაც გინდა იმას დამართებთ,… უკვე ფარული ტექნოლოგიები მუშაობს… ლუკაშენკოს ბატონობა – ეს ზედაპირია… მასაც დაულპა გარემოცვა, რადგან კლანები გააჩინა, რომლებიც ”კარმუშკაზე” მიუშვა!
(3) გეოპოლიტიკური სიტუაციის გამძაფრება პანდემიისა და კრიზისების გამო, რამაც საბოლოოდ მოშალა მე-2 მსოფლიო ომის შემდეგ ჩამოყალიბებული წესრიჰი და ”წითელი ხაზები” და დააბრუნა მტაცებლების ეპოქა… სწორედ ახლა არის საუკეთესო დრო მიტაცებებისა და ლოკალური კონფლიქტებისა…
– ერთი ჯაჭვია ამ მტაცებლობისა, – ბელორუსიაც, უკრაინაც (რომელსაც დაშლა პრაქტიკულად გარანტირებული აქვს) და ხმელთაშუა ზღვაზე თურქეთისა და საფრანგეთ-საბერძნეთ-ისრაელის კონფლიქტი ახლა უკვე ნაღდად დადასტურებულ გაზის უზარმაზარი საბადოს გამო ზღვის აღმოსავლეთ ნაწილში…
(4) პოლონელების შეფარული მისწრაფება ”რეჩ პოსპოლიტას” აღდგენის თაობაზე: “აღმოსავლური პარტნიორობა” – ეს შეფარული მიზანია, რომელიც ევროკავშირმა გაიღო ხარკის სახით და რეალურად გეოპოლიტიკური დაძაბულობის კულტივირების ფუნქცია აკისრია…
(5) აღმოსავლეთ ევროპის არაერთი სახელმწიფოს სურვილი, პირველივე შესაძლებლობისთანავე დაიბრუნონ ის, რაც ჯერ კიდევ მე-19 – მე-20 საუკუნის 40-იანებამდე მათ ეკუთვნოდად (თუმცა, გარდამავალი კონფიგურაციებით): უნგრელებისა და ჩეხების პრეტენზია დასავლეთ უკრაინაზე, ბესარაბიაზე რუმინელებისა, ჩეხების უაზრო ხუნტრუცი ტერიტორიულ პრეტენზიებზე და ა.შ.
(6) მთავარი ხაზი დაპირისპირებისა – რუსეთის მაქსიმალური შევიწროება და მისი უკანდახევა შემდეგი დაშლის (ყოველ შემთხვევაში, მასზე კონ ტროლის დამყარების) მიზნით… ამ ბოლო მიზანს დიდი მსხვერპლი და არაგარანტირებული პერსპექტივა აქვს ყველასათვის, თორემ ამას აქამდეც გააკეთებდნენ…
(7) მთავარი პრობლემა:
ვის უმტყუნებს ნერვები და ვინ დაუშვებს შეცდომას…
ინტელექტდეფიციტის მქონე ლუკაშენკომ გეოპოლიტიკური გათვლები ვერ გააკეთა სწორად ძალაუფლების თავშიავარდნის გამო და… წააგო…
ვინ იქნება შემდეგი?!“
კომენტარები