ეროვნული ბიბლიოთეკის დირექტორი, მწერალი, გიორგი კეკელიძე:
“მე გმირი არ ვარ. ახლოსაც არ ჩამივლია გმირობასთან. მე ვარ კაცი, რომელიც საკუთარ საქმეებს აკეთებს, მგონია რომ ეს საქმეები ქვეყნისაცაა და რაღაც კვალს ტოვებს. მე გმირი არ ვარ. მხოლოდ მაშინ გამოვხატავ პოლიტიკურ პოზიციას, როცა ვხვდები, რომ ქვეყანას შეიძლება გამოუსწორებელი ზარალი შეემთხვეს. და ბევრჯერ, ჩემი მცდარი აზრით უმნიშვნელოზე, მცდარდვე დავდუმებულვარ. მაგრამ გადამიდგამს ისეთი ნაბიჯებიც, რომელსაც ალბათ ბევრი ვერ შეძლებდა და ამით ვამაყობ. არასდროს მიქია საჯაროდ არცერთი ხელისუფალი და პარტია, პირიქით – კი. უმადური არ ვყოფილვარ – ახლაც მადლობას ვეტყვი პარლამენტის თავმჯდომარეს იმისთვის, რომ უმძიმესი წელიწადიანი დეპრესია არ შეუმჩნევია და წუთითაც არ მიუთითებია ჩემთვის თანამდებობის დატოვებისკენ. არც სასულიერო პირების კალთებს ამოვფარებივარ ფარისევლურად პერსონალურად ურთულ დროს, მიუხედავად იმისა რომ ჩემი გამზრდელი მამიდაშვილი მოძღვარია და სხვა აზრითაც იოლად შემეძლო ეს. როცა საჭირო იყო, შეცდომაზე უფრო დიდი ბოდიშიც მომიხდია და ტალახიც ამიტანია – ხან სრულიად დაუმსახურებელი და უსაფუძვლო, ხან დამსახურებული და სწორი. ამას იმიტომ ვამბობ, რომ სხვა ადამიანები გავამხნევო, ისინიც ვისაც ეშინია რაღაცის დაკარგვის – ასე გაცილებით მეტი და მნიშვნელოვანი იკარგება – ღირსება და თავისუფლება. გავამხნევო ისინიც, ვინც ჯიუტდება საკუთარი გადაწყვეტილებებისას და უკან არ იხევს.
უკანასკნელ ერთ კვირაში, საკუთარ თავთან ბევრი ბრძოლის გადატანა მომიხდა:
მწერლის გარდა, უმაღლესი საჯარო მოხელე ვარ და ნებისმიერი ნაბიჯი სხვაგვარი დაკვირვების ქვეშაა.
ჯერაც ვებრძვი პოსტრესულ შფოთვებს და ზუსტად ვიცოდი, მხოლოდ იმიტომ რომ საქართველო ევროპაა და სხვა არჩევანი არ გამოვა, სუიციდის მცდელობასაც შემახსებდნენ და სხვა დანარჩენსაც.
ვხედავდი ზოგიერთ ადამიანსაც, სრულიად უგვანს და უმადურს, უსაქციელოს და უსაქმურს, რაღაც ჯგუფების მიკუთვნებულობისთვის ყველაფერზე წამსვლებებს, თუ როგორ აფრიალებდნენ ჩემნაირ დროშებს, მაგრამ მაინც აქ ვდგავარ.
რადგან მგონია, რომ სამშობლოს ახლა ასე ჭირდება. აუცილებლად ჭირდება. ვგრძნობ მტერი ხარობს და მოყვარე დარდობს, ვგრძნობ და სხვა უფლება არც მაქვს.”
კომენტარები