ასოციაცია “მშობლები განათლებისთვის” წერილი ხელისუფლებას:
“შეშფოთებულები და იმედგაცრუებულები ვართ იმ ფაქტით, რომ სახელმწიფომ ვერ უზრუნველყო ეპიდემიოლოგიური მდგომარეობის სტაბილურობა იმ დონემდე, რომ შესაძლებელი ყოფილიყო სკოლების გახსნა. მაშინ როცა ევროპის რეგიონის მილიონობით მოსწავლე რეგულაციების დაცვით უბრუნდება საკლასო სივრცეს, ჩვენ ხელისუფლება გვეუბნება, რომ სკოლებს ვერ გახსნის..მიგვაჩნია, რომ პანდემიის დაწყებიდან მესამე სასწავლო წელს მსოფლიოში დაგროვილი გამოცდილების გამოყენების და გონივრული მართვის შემთხვევაში სკოლების დახურვის საჭიროება არ უნდა დამდგარიყო. ჩვენთვის ამ დრომდე არ არის ცნობილი, რა გაკეთდა იმისთვის, რომ არ დავმდგარიყავით ამ ფაქტის წინაშე, გადაწყვეტილების მიმღები პირები საუბრობენ მხოლოდ შეზღუდვებზე და არა იმაზე, როგორ მუშაობენ ბავშვების სკოლაში დასაბრუნებლად. კონკრეტულად რა ნაბიჯები გადაიდგა ამისთვის, რა შედეგებს მიაღწიეს და რა არის დაგეგმილი უახლოეს მომავალში.
ჩვენ ვშიშობთ, რომ 15 სექტემბრიდან და 4 ოქტომრის შემდეგაც დავდგებით ნაცნობი დამღუპველი სცენარის წინაშე. მეტიც, თუ პანდემიის დასაწყისში ონლაინ განათლება წარმოადგენდა სიახლეს და ერთგვარი ენთუზიაზმი ჰქონდათ ბავშვებს, წელს ეს ინტერესი და სიხარული ანულირებულია.
პანდემიის დაწყებიდან მესამე სასწავლო წელს სკოლა თანატოლების გარეშე, ჩაბნელებულ ეკრანს მიღმა მოსაწყენი, ერთფეროვანი გაკვეთილების ჩატარების თუ ტელესკოლიდან ახსნილი ახალი მასალის მოსმენის პერსპექტივა ბავშვებს უკლავს სწავლის მოტივაციას და უაღრესად მძიმედ მოქმედებს მათ ფიზიკურ და ფსიქიკურ მდგომარეობაზე. ჩვენ ვშიშობთ, რომ მივიღებთ ე.წ. კოვიდის დაკარგულ თაობას.
შევახსენებთ მთავრობას, რომ თითქმის ორი წელია მშობლებს და მცირეწლოვან ბავშვებს გაუსაძლის ვითარებაში გვიწევს ცხოვრება. ტექნიკასთან გატარებული დროის, უჰაერობის, უმოძრაობის გამო, ხშირად ბავშვებს ექმნებათ ჯანმრთელობის პრობლემები, რაც მშობლების ნაწილის განმარტებით გამოხატულია მხედველობის გაუარესებით, ხერხემლის დაავადებებით და სხვა ნეგატიური გამოვლინებით..
იზოლაციის და შეზღუდვების გამო, ყოველდღიურად სულ უფრო მეტ ბავშვს სჭირდება ფსიქოლოგის დახმარება, რადგან ექმნება სოციალიზაციის პრობლემა, ბავშვებს მასიურად აქვთ დეპრესიისკენ მიდრეკილება, უჩნდებათ ქცევითი და ემოციური პრობლემები. ამ ფონზე მიგვაჩნია, რომ პანდემიის დროს ბავშვიანი ოჯახების საჭიროებებს აბსოლუტურად ვერ ფარავს დისტანციურად მიწოდებული ზოგადი განათლება, მით უფრო იმ ბავშვების შემთხვევაში, რომელთა ოჯახებსაც ხელი არ მიუწვდებათ ხარისხიან ინტერენეტზე და გამართულ პერსონალურ კომპიუტერებზე.
მშობლებს მიგვაჩნია, სახელმწიფომ დაუყოვნებლივ უნდა დაიწყოს მუშაობა განათლების სისტემის გადაწყობის შესაძლებლობებზე, რომელთა ფარგლებში მოხდება ფიზიკურ თუ ვირტუალურ სივრცეში განათლების მიღებისა და ბავშვთა სოციალიზაციის ალტერნატიული მეთოდების დანერგვა.”
კომენტარები