ჟურნალისტი მაკა რაზმაძე ფოტოებს აქვეყნებს და სოხუმის დაცემის დღეს ემოციური პოსტით იხსენებს:
-“ხანმა უნდობარმა გზა რომ შეეღება,
უხვად მოიტანა სისხლი და ცხედრები…”
-ჩემი ძმა სულ 18 წლის იყო…სახლიდან ომში გაიპარა და ტამიშთან დაიღუპა…პირველ ფოტოზე ის არის-ჩემი გიორგი… მე თვითონაც ომში ვიყავი მაგ დროს …მე კამერით ხელში…შუა ფოტოზეც სოხუმში ვართ.მაშინდელი აფხაზეთის მთავრობის მეთაური თამაზ ნადარეიშვილი და მე.გარეთ ომია,ჩვენ ინტერვიუს ვწერთ და თან სროლა ისმის…ბოლომდე ვიბრძოლეთ,მაგრამ წავაგეთ ეს ომი ჩვენზე ბევრად დიდ და მონსტრ რუსეთთან…ჯერ იყო საშინელი სიმწარე,მერე სიბრაზე და საშინელი უმწეობის შეგრძნება… მერე მაინც პათოსი და დაბრუნებისთვის ბრძოლა…მერე ცოტა შეგუება და იქაურის აქ დამკვიდრება, ილუზიების თამაში: იქაური მთავრობა აქ,თეატრი,მისამართები…მერე იმ საშინელი პანაშვიდივით ბილბორდით აჭრელებული ქუჩები ” გვახსოვდეს აფხაზეთი”…მერე სინანული და ცოტა უიმედობაც…მერე
თაობები დაიბადნენ,გაიზარდნენ და ამ რეალობის გარდა სხვა არც აქვთ ნანახი…არ უნახავთ სინოპის და კელასურის ქვიშიანი ნაპირები და აფხაზეთის ხასხასა,გამჭვირვალე ზღვა…სოხუმის კრიალა ქვაფენილიანი ქუჩები…და მაინც აფხაზეთზე ლაპარაკობენ,ოცნებობენ,უყვართ <3
ახლა უკვე ვიცი რომ არც ერთი პოლიტიკოსი არ ღირს არაფრად ვინც აფხაზეთს არ დააბრუნებს და ვინც ახალ თაობას მაინც არ მისცემს იმის საშუალებას, რომ ეს ფიქტიური მისამართები რომელიც მხოლოდ საბუთში უწერიათ როგორც სამაგრი,როგორც მომავლის გარანტი- მათთვის ნამდვილ საკუთარ სახლებად გადაიქცეს.
მაშინ რა დიდი მეგონა ჩემი თავი…მეგონა ჩემი იქ ყოფნით ტყვიებს შორის კამერით ხელში რამეს სასიკეთოდ შევცვლიდი…იქნებ ვინმემ როდესმე შეცვალოს კიდეც ტყვიის გარეშეც,ახალმა თაობამ რომლებიც ახლა არიან იმხელები ჩვენ რომ მაშინ ვიყავით…იქნებ ამათ მოიგონ ჩვენი წაგებული ბრძოლები და დაგვაბრუნონ სახლში…!
1993 წლის 27 სექტემბერს დიდი მსხვერპლის და სისხლის ფასად ჩვენი განუყოფელი ნაწილი-აფხაზეთი დავკარგეთ…
შეხვედრამდე სოხუმში!”
კომენტარები