ლევან ჯავახიშვილი
„ალიას“ ესაუბრება პოლიტოლოგი და ექსპერტი, სოსო ცინცაძე.
– ბატონო სოსო, აქციის ორგანიზატორთა მხარდამჭერი პოლიტიკოსებიც აღიარებენ, რომ წინა აქციებისგან განსხვავებით, ახლა საპროტესტო მუხტიც ნაკლებია. სად დაუშვეს შეცდომა აქციის ორგანიზატორებმა? ეს სახალხო აქციააო, ამბობდნენ და პოლიტიკოსები არ გაიკარეს ახლოს. ამის ბრალი რომ არ არის?
– პოლიტიკოსები როცა იყვნენ საპროტესტო აქციების ორგანიზატორები, იმათ უფრო ნაკლები ხალხი გამოჰყავდათ. ამ აქციების ორგანიზატორებმა პოლიტიკოსები რომ გაინაპირეს, ეს ნამდვილად არ არის იმის მიზეზი, რომ აქცია საკუთარ მიზანს ვერ აღწევს – არც პრემიერი ირაკლი ღარიბაშვილი აპირებს გადადგომას და არც დროებითი მთავრობა შეიქმნება ახალი, ვადამდელი არჩევნების ჩასატარებლად. რა არის, იცი? ჩვენთან არის ძალიან ცუდი, პარადოქსული სიტუაცია. ხალხში ტოტალური უკმაყოფილებაა, ქვეყნაში არნახული დაბალი ცხოვრების დონეა, მაგრამ არ ხდება ამ უკმაყოფილების ტრანსფორმაცია ეფექტურ პროტესტში, რომელიც მთავრობას აიძულებდა მოესმინა ამ ხალხისთვის, მისი წარმომადგენლებისთვის პარლამენტში ან, თუნდაც, სახალხო ლიდრებისთვის. დამსხდარიყვნენ მოლაპარაკების მაგიდასთან. შემდეგ რაღაც ცვლილებების, რაღაც კომპრომისების ძებნა დაეწყოთ ერთად. პოლიტიკა ძალიან მკაცრი და დაუნდობელი სპორტია. აქ კეთილი ნება, რომ შენ სუსტი ხარ, მაგრამ მე მაინც დაგითმობ, ასეთი რაღაცები არ ხდება. პოლიტიკაში კეთილი ნებით არავინ არავის არ უთმობს, მხოლოდ ძალით უნდა აიძულო მოწინააღმდეგე, დათმობებზე წავიდეს. თავიდანვე სკეპტიკურად ვიყავი განწყობილი ამ აქციების წინ. ჩემს კოლეგებს ვეუბნებოდი, რომ საბოლოოდ ის შედეგი არ დაიდებოდა, რასაც ითხოვდნენ. აქციის ორგანიზატორთა სტრატეგიაც დილეტანტური იყო და არ მინდა ვინმეს შეურაცხყოფა მივაყენო, წესიერი, გულანთებული ახალგაზრდები არიან იმ აქციაზე, მაგრამ ცოტა ინფანტილიზმი შეინიშნება მათ ქმედებებში. ირაკლი კობახიძემ თქვა, რესურსი არ ჰყოფნის ოპოზიციასო და მართალია. 3 ივნისს იმდენი ვერ მოახერხეს, ხალხი არ გაეშვათ სახლში. აქცია დაშალეს ორგანიზატორებმა, ჩვენ და აქციის მონაწილეთა ნაწილი დავრჩებით ღამე და დანარჩენები წადით და ხვალ მოდითო. რესურსი არ ეყოთ და ასე იმიტომ მოიქცნენ. ეგრე არ ხდება. ხალხს შედეგი უნდა და მეორეც, სამოქმედო გეგმა არ ჰქონდათ დეტალებში გაწერილი, თუ ხელისუფლება არ შეასრულებდა მათ მოთხოვნებს, როგორ უნდა ემოქმედათ. კი, ზოგადად ამბობდნენ, დაუმორჩილებლობა და პიკეტირება იქნებაო, მაგრამ ვერც ეს გააკეთეს, არ იცოდნენ, რისი პიკეტირება და როგორ მოეხდინათ. ეს იყო დილეტანტიზმის ერთ-ერთი გამოხატულება. მთელი ქვეყნის ტრაგედია ის არის, რომ არ გვყავს პოლიტიკოსები, არც ხელისუფლებაში და არც ოპოზიციაში. არ არიან ხალხისთვის ანგარიშგასაწევი პოლიტიკური ლიდერები. ამიტომ, ყველა პროტესტი გამოდის პასიური პროტესტი. ხალხში არის პროტესტი, მივა ჟურნალისტი ამ ხალხთან, ჰკითხავს ხელისუფლებაზე რაღაცას და უკანასკნელი სიტყვებით ლანძღავენ მთავრობას. აქციებზე კი აღარ გამოდიან, ან ერთი დღით გამოდიან ვალის მოხდის მიზნით და მერე სახლებში მიდიან, როგორც ახლა მოხდა. მეტიც, ამ უკმაყოფილი ხალხიდან, არჩევნებზე ბევრი ისევ მმართველ პარტიას აძლევს ხმას, რადგან ბევრს შეჩვეული ჭირი ურჩევნია შეუჩვეველ ლხინს. აქვე ისიც დავამატოთ, რომ „ნაცმოძრაობის“ ხელისუფლებაში შესაძლოადაბრუნების ფაქტორით, მათ მიმართ ხალხის შიშით, ჯერაც ეფექტურად მანიპულირებს ხელისუფლება. ოპოზიცია-პოზიციის დაპირისპირების შენელებას არ ველოდები, ეს უფრო გაღრმავდება, რაც არ უნდა გვითხრას ევროპამ, რომ ეს პოლარიზაცია უნდა დასრულდეს. ახლა ერთი რუსი მეცნიერის, ხარიჩევის წიგნი წავიკითხე, 90-იანი წლების რუსეთზე. ხარიჩევი წერს, ელცინის ხელისუფლების მიმართ მოსახლეობაში სიძულვილმა, მათ გულებში დიდი ხნით დაიდო ბინაო. სიძულვილი არ არის კრიტიკა. აქაც ეგ არის, სიძულვილია გამჯდარი ხალხში და პოლიტიკოსებშიც. აიღე ირაკლი კობახიძის ნებისმიერი სატელევიზიო გამოსვლა, სადაც ის ოპოზიციაზე ლაპარაკობს, აჩვენე ფსიქოლოგიის ფაკულტეტის 1-ელი კურსის სტუდენტს ეს ჩანაწერი და გეტყვის, რომ კობახიძე ლაპარაკობს სიძულვილით. იგივე ითქმის ოპოზიციონერ პოლიტიკოსებზე. სიძულვილის ენით ელაპარაკებიან ერთმანეთს, წამოაძახებენ ერთმანეთს შეცდომებსა და დანაშაულებს და მორჩა. ხალხი გულს იფხანს და ამით მთავრდება ყველაფერი. სიძულვილის ენა კი არა, უკვე ოპონენტების გინება და უცენზურო სიტყვებით მიმართვა ჩვევად იქცა ჩვენს პოლიტიკაში. ამიტომ, გაქრა ჩვენში პოლიტიკური დისკუსია, რომელიც პრობლემების გადაჭრის საფუძველი უნდა იყოს. ზოგიერთი მეცნიერი წერს, რომ რუსეთის ისტორიაში, უკანასკნელი პოლიტიკური დისკუსია იყო 1917 წელს, პირველი პარლამენტი რომ აირჩიეს, ე.წ. ერთდღიანი პარლამენტი. იქ ერთმანეთს დაეჯახნენ სოციალ-დემოკრატი წერეთელი და ბოლშევიკი ბუხარინი. ეს იყო ბრწყინვალე თავისებური პოლიტიკური სპექტაკლი. მეორე დღეს გაზეთები წერდნენ რომ ეს პაექრობა ყაიმით დასრულდა. ეს ის არჩევნები იყო, რომელიც ბოლშევიკებმა პირწმინდად წააგეს. ერთადერთი პატიოსანი არჩევნები იყო რუსეთში, მეფის გადადგომის შემდეგ. კურიოზულად კი დასრულდა ამ პარლამენტის საქმიანობა. მეორე დღეს მატროსი ჟელეზნიაკი მივიდა და უთხრა, ყარაული დაიღალაო და ყველა დეპუტატი გაყარა შენობიდან. ჩვენთან ჯერ არ მომისმენია კლასიკური პოლიტიკური დებატები, არ ყოფილა არასდროს. ყველაზე ღვარძლიანად ვინც გააკრიტიკებს ოპონენტს, ის უფრო მაგარია. ამ ყველაფრის უკან რომ გაღატაკებული ხალხი დგას, კატასტროფული ფასებია და ქვეყანა შიმშილის პირას არის, ეს არ აინტერესებთ, განსჯის თემაც აღარ არის. ეკონომიკურ და სოციალურ საკითხებზე არც კი ლაპარაკობენ. სიძულვილმა ყველაფერი გადაფარა. მეტი რა გინდა, დეპუტატები მუშტი-კრივს აწყობენ ამერიკის საელჩოს ტერიტორიაზე, 300 სტუმრის თვალწინ და ამერიკის დამოუკიდებლობის დღისადმი მიძღვნილ დღესასწაულზე. ეს იყო ამერიკის დიდი შურაცხყოფა. ანრი ოხანაშვილის საქციელს, გამართლება არ აქვს, ბოდიშიც კი არ მოიხადა იძახის, ვატო წერეთელს ადეკვატურად მოვექეცი, უწმაწური სიტყვები მითხრა,სიტყვიერი შეურაცხყოფა მომაყენაო. ამას ამბობს იურისტი და ირაკლი კობახიძემაც თქვა, ოხანაშვილის ადგილას მეც ეგრე მოვიქცეოდიო. ჯერ ერთი, როდის იყო, სიტყვიერი შეურაცხყოფის ადეკვატური ფიზიკური შეურაცხყოფა? გამოდის, სვანური წესი, სისხლის აღება პროპორციული ქმედება და გამართლებულია. რას გვეუბნებიან პარლამენტის იურიდიული კომიტეტისა და მმართველი პარტიის თავმჯდომარეები? თუ შეგაგინებენ, ხელი გაარტყი საპასუხოდ და ეს კანონიერიაო. ამას ამბობენ, მაგრამ ეს მათთვის არის კანონიერი, სხვა ეგრე რომ მოიქცეს, ციხეში გამოკეტავენ. მერე, ვატო წერეთელი ერთი თავით დაბალია ოხანაშვილზე, ჰალსტუხამდე ვერ მისწვდება და როგორ მივიდა, ყურში როგორ უჩურჩულა ეს უცენზურო სიტყვები? კიბე დაიდგა, ზედ ავიდა და ისე ჩასჩურჩულა? მოკლედ, „ქართული ოცნების“ ეს ორი ლიდერი გვეუბნება, ჩვენ ისე ვიქცევით, როგორც ქუჩის ბიჭებიო და ეს უნდა მიიღოთ, ამას უნდა შეეგუოთო. დეპუტატებს თმენის ვალდებულება არ გაგვაჩნიაო, ამას ამბობენ. რაღა ამბობენ, დაამკვიდრეს უკვე. აგერ, დეპუტატმა დიტო სამხარეძემ, აივნიდან უშვერი სიტყვებით აგინა „ქართული ოცნების“ ოფისთან მისულ ხალხს და შერჩა. არადა, მე რომ ძველ ბიჭებს მოვსწრებივარ, იმათ ერთი რომ შეებღვირა ამათთვის, შიშით კანკალს დაიწყებდნენ. ეგ არის, ძალაუფლება აქვთ და გასდით ყველა უმსგავსობა. ქართველმა პოლიტიკოსებმა მოსპეს ქართული პოლიტიკა და ერთმანეთთან სიტყვიერი დაპირისპირების ასპარეზად აქციეს. უკეთ, ერთმანეთის ლანძღვისა და სიტყვიერი შეურაცხყოფის ასპარეზად. უმდაბლეს დონემდე დავიდა ჩვენი პოლიტიკური ცხოვრება.
კომენტარები