“ჩვენ კიდევ არ ვიცით, რამდენს და როგორ შრომობენ ქალები – მოჰკიდა ხელი მეორე ფუთას და მძიმედ გადაინაცვლა ბაქანზე”

ჟურნალისტი, ნინო თარხნიშვილი, სოციალურ ქსელში, წერს:

“ფარდები რომ ვიყიდე, იქვე დავტოვე, შესაკერად. მკერავმა ქალმა მითხრა, სადაც შენ გინდა, იქ მოგიტან შეკერილს, ოღონდ, რომელიმე მეტროსთან ახლოსო.

მე, რა თქმა უნდა, ჩემს სახლთან ყველაზე ახლოს, მეტრო უნივერსიტეტი ვარჩიე და შევთანხმდით. დღეს, რომ დამირეკა, მთხოვა, იქნებ ბაქანზე დამხვდეო.

დიდად არ მეამა, მაგრამ… მოკლედ, ჩავედი მეტროში.

ბაქანზე, იქ, სადაც ბოლო ვაგონი ჩამოდგება ხოლმე, მკერავი ქალი იდგა, გვერდით პატარა, ასე 6-7 წლის გოგო ედგა, ფეხებთან ორი დიდი ფუთა ედოთ, ერთი ჩემი ფარდებით სავსე, მეორე სხვისი და მელოდებოდნენ.

ვერ მოერევიო, გაუკვირდა, მარტო რომ დამინახა.

როგორ ვერ მოვერევი-მეთქი, დავწვდი ფუთას და ადგილზე დავრჩი…

ჩემი 100 ტონა ფარდა, ამ გამხდარმა ქალმა, ალბათ ჩემხელამ, ჯერ ხომ შეკერა და მერე შორიდან, მეტროთი მომიტანა. ალბათ შვილის დამტოვებელიც არავინ ჰყავდა და ისიც თან წამოიყვანა.

დიდი ხანია, ასე ძალიან არავისი შემრცხვენია.

მშვიდობაშიო, მითხრა ქალმა, მოჰკიდა ხელი მეორე ფუთას და მძიმედ გადაინაცვლა ბაქანზე.

მე მამას დავურეკე, მარტო რას მოვერეოდი ფარდებს.

მამამ ცალკე შეიცხადა, ამსიმძიმე ფუთა, როგორ მოიტანაო და ქშენით შეაგდო ფარდების შეკვრა ესკალატორზე.

ჩვენ კიდევ არ ვიცით, რამდენს და როგორ შრომობენ ქალები.

და მერე, საღამოს, კომპიუტერთან ჯდომისგან ბეჭები რომ ამტკივდება ხოლმე, ვკვნესი და ვწუწუნებ, აუუ, დავიღალე.

რა დაიღალე, სად დაიღალე, რითი დაიღალე.

2015″