“ცოლი მოუკვდა, შვილი დაჭერილია და ამ საცოდავს ჭამა ხომ უნდაო, ჩვენ ვიხდით ხოლმე დანაკლისსო” – ეთო გუგავა

უკვე მერამდენედ ვხედავ ფაქტს, როცა მაღაზიაში ადამიანი ყიდულობს ორ კვერცხს და პურს, სამ ცალ კარტოფილს, მაგრამ ამავდროულად უბრალოდ დაიარება და ათვალიერებს ხორცის, ყველის, თევზის დახლებს და ტუჩებს მოიმწყვდევს კბილებს შორის, რაც ადვილად მისახვედრია თუ რა ემოციას გამოხატავს.

ამას წინად მაღაზიაში ყავარჯნიანი მოხუცი კაცი შემოვიდა, ქურთუკის შიდა ჯიბეში ძეხვი და რძე ჩაიდო, ვიფიქრე ალბათ ხელები რომ ყავარჯნისთვის სჭირდება, ასე მიაქვს სალაროსთანთქო, მაგრამ არა, ცივად გავიდა ქუჩაში. კონსულტანტმა და მენეჯერმა გულდაწყვეტით, თვალებით გააცილეს და ღრმად ამოიოხრეს. მყიდველებმა გაკვირვებით შევხედეთ და ამათ მხრები აიჩეჩეს. რა ქნას, ცოლი მოუკვდა, შვილი დაჭერილია და ამ საცოდავს ჭამა ხომ უნდაო. ჩვენ ვიხდით ხოლმე დანაკლისსო.

ამ ყველაფერს რატომ ვითმენთ? რა ძალა გვადგია ამიხსნის ვინმე? ამაზე ხმა რომ ამოიღოს ყველამ არ შეიძლება? აააა ხო ხო, დამავიწყდა, მაგაზე ხომ 5000 ჯარიმაა.. კარგით, ბოდიში. პროტესტი ხომ კრიმინალია.. ок