“მეხის გავარდნა?! თავზარის დაცემა?! უბედურების განცდა?!” – რა წერს ხათუნა ხოფერია

“აღდგომა მოდიოდა. ჭავჭავაძის გამზირის 2 ნომერში ვიყავი ბებია- ბაბუასთან. ეს სახლი დღესაც უნივერსიტეტის პირველი კორპუსის წინ დგას. აივანზე შესაღებად გამზადებული კვერცხები ფრიალა თასში იყო ჩაწყობილი. ბებია კულიჩების დასაცხობად ცომს ამზადებდა. კარდამონის, ვანილის, მუსკატის საოცარი სურნელი ტრიალებდა.

ბაბუა, ქარხნის დირექტორი და პოლიტბიუროს წევრი, რატომღაც ამ ფაქტს არ აპროტესტებდა. ალბათ, უკვე აღარ იჭერდნენ წითელი კვერცხების გამო ადამიანებს… არც პარტიიდან რიცხავდნენ… არ ვიცი, არასოდეს მიკითხავს.

ენას გვართმევენ! კონსტიტუციაში ჩანაწერს ცვლიან! ქართული აღარ იქნება სახელმწიფო ენა! – აივნზე აღწევდა “რუპორით” გავრცელებული ეს ფრაზები. მეხის გავარდნა?!… თავზარის დაცემა?!… უბედურების განცდა?! არ ვიცი, სკოლის მოსწავლე ვიყავი და ბოლომდე ვერც გავიაზრე რას განვიცდიდი.

– კუწო, (ასე ვეძახდით ბაბუას) რა ხდება?- ვკითხე პიოტრ გიორგიერვიჩს.

– იდრენა მაწ, სულ გაგიჟდნენ, წამო ჩავიდეთ- მითხრა კუწომ და ინსტიქტურად, ერთი კვერცხი მილიციის მანქანას ესროლა. ახლა, როდესაც წლები გავიდა, ამ ფაქტზე მეცინება. მაშინ, ის ჩემთვის გმირი იყო! ტანმორჩილი, “გაპრიულ- გაწკიპული”, ძალიან ლამაზი, ქერჩის ბრძოლების მონაწილე, უთბილესი და უსაყვარლესი- ჩემი კუწო! ამ ფაქტამდე ცოტა ხნით ადრე, უკვე ვიცოდი, რომ ის ჩემი ნამდვილი ბაბუა არ იყო… დედა, ბებიას შვილი იყო პირველი ქმრისგან- არტემ გრძელიძისგან. უკვე “გაიასნებული” მქონდა ბაბუასთან, რომ ყველაზე მეტად მე ვუყვარდი და ჩემი ფასი დედამიწაზე არავინ არ ყავდა.

ასე დაიწყო ჩემი წილი 14 აპრილი.

მეორე დღეს ლექსი დავწერე. ჩემი პირველი და უკანასკნელი ლექსი სამშობლოზე. მაპატიეთ, დიდი ვერაფერია, მაგრამ რაც ვთქვი, გულით ვთქვი და მას შემდეგ არაფერი შეცვლილა ამ სიყვარულში!