23 მარტი მიშა გომიაშვილის დაბადების დღეა. მეგობრები, გამოცემა “ამბებთან” საუბრობენ:
ალეკო მახარობლიშვილი:
– ვერ გადამიარა ვერაფრით მიშაზე “გაბრაზებამ“. სულ მგონია, რომ რაღაცა ვიღაცის ჯინაზე გააკეთა ეს. თავი არ მოუკლავს ვიცი, მაგრამ ასე მოულოდნელად მისი წასვლა მკლავს… 30 წელზე მეტი, თითქმის ყოველდღე ერთად ვიყავით. მასთან ურთიერთობა იყო ძალიან საინტერესო, გარდა იმისა, რომ ძალიან ნიჭიერი არტისტი იყო. ახლა ხომ გადის “ყავა და ლუდი“, გეფიცებით, აქამდე სულ ორი თუ სამი სერია მქონდა ნანახი. არ იცით, ახლა როგორ ველოდები ყოველ საღამოს? იმიტომ რომ, მიშას ვხედავ. და ის წუთები, სულ იქ ვარ, იმ დროში ვცხოვრობ, როცა ვიღებდით…
ზურა ყიფშიძე:
– სად წახვედი? სად დამტოვე? რატომ? მოწმენდილ ცაზე მეხი რატო დაგვეცი?.. როცა ყველაფერი კარგად არის, პირადი, სამსახური.. როცა, გადაღება გადაღებზე გაქვს და ამ დროს ასეთი რამ ხდება. ვერ ვინელებთ. ხომ არის, რომ რაღაცას ვერ ხარშავ, “უმიშაობას” ვერ ვეჩვევით… ბიჭო, ასე თუ მიყვარდი არ მეგონა…(დიდი პაუზა). ჯერ თვალი დაიზინა, მერე კიბეზე აძვრა, ჩამოვარდა და კუდუსუნის ძვალი მოიტეხა, მერე პნევმონია… და უცებ გაქრა კაცი.. მაგას როგორ წარმოვიდგენდი, მე მიშას დავასაფლავებდი?!
წავალ-წამოვალ, სულ ვფიქრობ, სულ ველაპარაკები და ერთი რამ მახსენდება. მიშიკოს ინსტიტუტის მერე ჩაქნეული ჰქონდა ხელი ყველაფერზე, აქაურ თეატრზე და ასე შემდეგ… წავიდა მამამისთან მოსკოვში და ერთ დღეს, აეროპორტში შეხვდა თემურ ჩხეიძე და უცბად “გააცოცხლა“ კაცი. ჩამოიყვანა საქართველოში და მარჯანიშვილის თეატრში გააკეთა “მარადი ქმარი“ და იმ დღის შემდეგ, მეორედ დაიბადა მიშა. მერე იყო “მამა“, რომელიც თვითონ არანაკლებ უყვარდა. და მერე უკვე დაიდგა “არტ-ხელოვნება“, რომელიც 20 სეზონი ვითამაშეთ და ბოლომდე, ვიდრე მიშიკო გვყავდა ვთამაშოდით მარჯანიშვილის სცენაზე. ძალიან უყვარდა და ყოველთვის მის დაბადების დღეზე, 23 მარტს ვთამაშობდით “არტს”. სულ ახლახან სამჯერ ვითამაშე მარჯანიშვილში “ლირი“ და სასწრაფო დამჭირდა, იმდენად გამიჭირდა იმ სცენაზე დადგომა… ჯერ თემური, მერე მიშა… აუუუ…
სრულად – ამბები
კომენტარები