“თბილისელებს სიცილი გვეკრძალებოდა, რადგან ადგილობრივები ამ დროს ტიროდნენ…” – გამზარდია

მერე, ცენტრში საღამოს, მრავალი ბირჟა, მზესუმზირების წკაპუნი და ქერქის მიმოფანტვა მთელ გზაზე, იქვე პოეტურად დაყრილი ლუდის ბოთლები, ეს ხომ მატერიალური და არამატერიალური მემკვიდრეობაა, ბოლო წლებში იკარგება, უნდა გავაცოცხლოთ.

მერე, ამ მზესუმზირით თუ თიანეთის კინოში შესვლას დავაპირებდით, გვჩხრიკავდნენ შესასვლელში, კინოდარბაზში კიდევ ქალები იდგნენ ჭინჭრებით ხელში, თუ ვინმეს მზესუმზირას აღმოუჩენდნენ, სულ ჭინჭრებით აგდებდნენ დარბაზიდან, ჰოდა, თუ ინდური ფილმი გადიოდა, თბილისელებს სიცილი გვეკრძალებოდა, რადგან ადგილობრივები ამ დროს ტიროდნენ, ეს ცრემლებიც, სიცილიც და ჭინჭრებიც სულ მატერიალურ და არამატერიალურ კულტურის მემკვიდრეობადაა გამოსაცხადებელი.”