11 აპრილს, წალენჯიკის სახელოვნებო-საგანმანათლებლო ცენტრში, მოსწავლე-ახალგაზრდობის სახლის საკონცერტო დარბაზში ჩატარდა შეხვედრა ელდინო საღარაძესთან – მსახიობი, პოეტი, პედაგოგი, მხატვრული კითხვის დიდოსტატი.
ელდინო საღარაძემ დაუვიწყარი საღამო აჩუქა წალენჯიხას, ისევე, როგორც არაერთ რეგიონს, დედაქალაქს, ქვეყანას.
წალენჯიხელმა ახალგაზრდებმა თავადაც წარუდგინეს საყვარელ პოეტსა და მსახიობს საკუთარი შემოქმედება.
ელდინო საღარაძეს ნაკლებად უყვარს თავის თავზე საუბარი, თუმცა, იგი თავის ისტორიას, 2013 წელს სტუდენტებისთვის მიცემულ ინტერვიუში ჰყვება:
“სოფელ გლდანში დავიბადე, ძალიან კარგი დედისა და მამის ხელში. შემიძლია ვთქვა, რომ უშეცდომოდ გამზარდეს და ისინი ჩემთვის ძალიან დიდი ადამიანები არიან. დედა – ნათელა, ბიბლიოთეკარი იყო. მამა სოფლის საბჭოში მუშაობდა, გიორგი ერქვა. მე მადლობელი ვარ, რომ შრომა შემაყვარეს. ჩემს ლექსიკონში სიტყვა დამეზარა დღესაც არ არსებობს. საბოლოოდ, ამ შრომამ მომცა ყველაფერი, რაც საჭიროა ადამიანის განვითარებისთვის.
ძალიან მინდოდა თეატრალურ ინსტიტუტში ჩამებარებინა, მაგრამ მამას ტრადიციულმა და ბოლომდე ვერ გააზრებულმა დამოკიდებულებამ ამ პროფესიის მიმართ და შესაბამისად, რჩევამ, იმ წუთში მათქმევინა უარი ამ პროფესიაზე, თუმცა რომ გავიზარდე, მერე ვინანე. მეხუთე ცნება : „პატივი ეცი მამასა და დედასა შენსა“ – არ გვეუბნება, რომ ყურმოჭრილი ყმა იყავი შენი მშობლებისო, პატივი ეცი, მაგრამ შენი იდეალების დაცვა უნდა შეძლო ადამიანმა. ეტყობა, მე სუსტი ვიყავი…
მაშინ ძალიან მოდაში იყო ქიმიის ფაკულტეტი. ტრაგედიად მექცა ის, რომ სკოლაში კარგად ვსწავლობდი. დედასაც და მამასაც იმედი ჰქონდათ, რომ სადაც წავიდოდი, ყველგან ჩავაბარებდი. თუმცა, ბევრს უთქვამს ჩემთვის შენი წაკითხული რომ მოვისმინეთ, მაშინვე ვთქვით, რომ ეს მარტო მსახიობი იქნებაო.
იცით, მე მეგონა, რომ გავძლებდი სცენის გარეშე. შემიტყუეს, ჩააბარე და უნივერსიტეტში თეატრი არისო. იმ თეატრიდან არიან წამოსული ეს ცნობილ-ცნობილი მსახიობებიო და ჩამონათვალიც კი ჰქონდათ მზად. ჩავაბარე თუ არა, გავიქეცი პირველ კორპუსში, რომ მომეძებნა, სად იყო თეატრალური დასი, მაგრამ არსადაც არ იყო.
დავამთავრე უნივერსიტეტი და გლდანის სპორტულ სკოლა-ინტერნატში ქიმიის მასწავლებლადაც დავიწყე მუშაობა. ბავშვთა იდეურ -აღმზრდელობითმა ცენტრმა მოაწყო კონკურსი „კითხულობს მასწავლებელი“ . სკოლაში ყური ჰონდათ მოკრული, რომ პოეზია მიყვარდა და მითხრეს, უნდა წახვიდეო. ვინც მირჩია, იმ ქალბატონმა წერილი გამატანა კომისიის თავმჯდომარე ნელი გაბრიჩიძესთან, მოგისმენენ აუცილებლადო. როდესაც მივედი, მთავრდებოდა უკვე და ქალბატონი ნელი გამარჯვებულებს აცხადებდა. მოგვიანებით, ამ ქალბატონს წერილი მივაწოდე. არ ვიცი, შევეცოდე თუ ინტუიცია იყო მასში, სთხოვა კოლეგებს, მოვუსმინოთ, ეს გოგონააო და ავედი სცენაზე.
ავედი სცენაზე და წავიკითხე გამსახურდიას “დიდოსტატის მარჯვენადან“ შორენას უფსკრულში გადავარდნის ეპიზოდი. კიდევ რას წაიკითხავთ, კიდევ რას წაიკითხავთ, მეუბნებოდნენ და ერთმანეთს უყურებდნენ. ბოლოს მითხრეს: „შვილო, პატრონი გყაავს?“ და გამომიჩნდნენ პატრონები.
მაშინვე გადაწყვიტეს, რომ ეს გოგო არ შეიძლება დარჩეს ქიმიაში და ჩვენ ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ, რომ ის სცენაზე დადგესო. ესმა ახალკაცი ძალიან დამეხმარა, ყოველდღე მამეცადინებდა და ბოლოს თეატრალურ ინსტიტუტში მეორე კურსზე დამსვეს. როდესაც დავამთვრე უნივერსიტეტი, უზარმაზარი პროგრამა წამოვიღე და მაშინვე გავმართე რამდენიმე საღამო პროფესიულ დონეზე.
დრამატულ სპექტაკლებში არ მაქვს ნათამაშები. მე არ შემეძლო თეატრში მუშაობა. არ მქონდა პირობები ამისთვის, რადგან ოჯახში ყველაფერი ჩემი საკეთებელი იყო. ყველა ჩემი სპექტაკლი გაკეთებულია სადილის კეთების, რეცხვის დროს. ძალიან დამეხმარა არაჩვეულებრივი პოეტი, ცირა ქიტიაშვილი, რომელიც ფილარმონიაში რეჟისორად დანიშნეს. ჯერ კიდევ სტუდენტი წამიყვანა, ბატონმა არჩილ ჩხარტიშვილმა მომისმინა და ამიყვანეს სოლისტად, ფილარმონიაში.
როდესაც ბატონმა კოტე მახარაძემ გახსნა ერთი მსახიობის თეარტი, მქონდა პროგრამები, მხატვრული კითხვის მთელი საღამოები, მაგრამ არ ვთამაშობდი, ვიდექი და ვკითხულობდი. დღეს კი სხვა მოთხოვნებია, ახალგაზრდებისთვის სანახაობა უფრო საინტერესოა და მივხვდი, რომ საჭირო იყო სპექტაკლი. დავიწყე მე თვითონ სცენარების კეთება, ბატონმა კოტე მახარაძემ მითხრა, ნუ ეძებ სცენარისტს, შენზე უკეთ არავინ იცის, რისი გაკეთება გინდა სცენაზეო. ძალიან ბევრი მომცა ბატონ კოტესთან ურთიერთობამ.
პირველი სპექტაკლი იყო „ხმა იდუმალი“, თემურ შავლაძის ესეს მიხედვით. მერე იყო „ჩემი გალაკტიონი“, ორივე სპექტაკლი გიორგი სიხარულიძემ გააკეთა. ამათ მოჰყვა ვანო ხუციშვილის დადგმული „ვეფხისტყაოსანი“, რომელიც ძალიან შემეცნებითი ხასიათის იყო და ასევე, საინტერესო „დიდოსტატს ნადიმი“ .
30 წელი ვიმუშავე სასახლეში, ნუგზარ ბაგრატიონთან ერთად და ძალიან საინტერესო სპექტაკლები გავაკეთეთ. ახლა ფოლკლორის ბავშვთა სასახლეში ვარ გიორგი სიხარულიძესა და ვანო ხუციშვილთან ერთად, თეატრალურ სტუდიაში. ასევე, საორატორო აკადემიაშიც ვასწავლი და კერძო პრაქტიკასაც ვეწევი. ძალიან მომწონს პედაგოგობა. რომ ამარჩვევინონ სცენა თუ პედაგოგობა, პედაგოგობას ავირჩევდი.”
კომენტარები