პოლიტოლოგი, გია ხუხაშვილი, “პალიტრანიუსთან” ამბობს:
“მინდა გესაუბროთ იმ დიდ შერიგების, ეროვნული თანხმობის პროცესზე, რომელიც საკმაოდ პომპეზურად წამოიწყო პრეზიდენტმა და რასაც დიდი ენთუზიაზმით შეხვდა საზოგადოება და პოლიტიკური ოპოზიცია. ეს თემა უმნიშვნელოვანესია ჩვენ სინამდვილეში, ვინაიდან, ნამდვილად გვჭირდება ეროვნული თანხმობის მიღწევა, არა იმდენად მოკლევადიან პოლიტიკურ თემებზე და პოლიტიკურ პარტიებს შორის, არამედ, მთლიანად საზოგადოებაში გრძელვადიან საკითხებზე, რაც შეიძლება ითქვას პოლიტიკის მიღმაცაა და ქართული სახელმწიფოს სტაბილურ, ნორმალურ განვითარებას უკავშირდება.
პრეზიდენტის განაცხადიც თავიდან იყო სწორი შეფასებებით გაჯერებული, ასე რომ მისი ინიციატივა, იძლეოდა ფრთხილი ოპტიმიზმის საფუძველს, გავიდა რამდენიმე თვე და შეგვიძლია შუალედური შეფასება გავაკეთოთ ამ პროცესის და აქ სამწუხაროდ, ვერ ვიქნები ოპტიმისტი, უფრო სკეპტიკურად შევხედავდი.
ამ პერიოდის განმავლობაში ჩვენ არ გვიმუშავია არც ერთ მნიშვნელოვან ინიციატივაზე, თუნდაც რომელიმე მიმართულებით, პირიქით, პრეზიდენტის ბოლოდროინდელმა ქმედებებმა გარკვეულწილად ამ პროცესს ნდობაც დაუკარგა – მხედველობაში მაქვს საზოგადოების მოლოდინი, რომ სახელმწიფო ინსპექტორის ირგვლივ მიმდინარე პერიპეტიებში ის იტყოდა თავის სიტყვას, სიტყვა კი თქვა, პრინციპში ვერბალურად, მაგრამ საქმე საქმეზე რომ მიდგა აღარ დაადასტურა, ხელი მოაწერა იმ კანონპროექტს, რომლიც სრულიად აშკარად ატარებს პოლიტიკურ ხასიათს, ყველას კარგად ესმის, რომ საკუთრივ ერთი პერსონის, სახელმწიფო ინსპექტორის ზედმეტ დამოუკიდებლობას უკავშირდება ეს ნაბიჯი, ხელისუფლება ამაზე ანერვიულდა და გადაწყვიტა რეორგანიზაციის სახელით დაიბრუნოს კონტროლი ამ ძალიან მნიშვნელოვან ინსტიტუტზე.
პრეზიდენტმა გამოთქვა თავისი კრიტიკული შენიშვნები, მაგრამ როდესაც ხელის მოწერაზე მიდგა საკითხი, ძალიან ტკბილად მოაწერა ხელი.
მიუხედავად ამისა, ის აგრძელებს შეხვედრებს, რასაც, ჩემი აზრით, აქვს რიტუალური ცეკვების ხასიათი და არანაირ შედეგზე არ არის ორიენტირებული, პროცესი არის ძალიან მძიმე და სამი ძირითადი კომპონენტისგან შემდგარი, ჩვენ გვჭირდება წარსულის სწორად შეფასება, აგრეთვე, საჭიროა სწორად ავღწეროთ არსებულის, აწმყოს პრობლემები და დავამკვიდროთ სწორი თამაშის წესები სამომავლოდ, იმიტომ რომ დღეს როგორც არ უნდა შევრიგდეთ, თუ ჩვენ სამომავლოდ სამართლიანი წესები არგვექნა თამაშის, არაფრისმთქმელი და არაფრისმომცემი იქნება.
უნდა გვესმოდეს მარტივი ფორმულა, თუ არ იქნება სამოქალაქო სამართლიანობა, აზრი არა აქვს ამ ყველაფერს, ვერც მშვიდობა გვექნება და ეროვნული თანხმობის სიმპტომები, ამ პროცესს თავიდანვე არ ექნება – დაკარგავს ყოველგვარ პერსპექტივას.
ამ მიმართულების პრეზიდენტისგან არაფერს არ ვისმენთ, გასაგებია, რომ მისი კომპეტენცია შეზღუდულია და არ შეუძლია კონკრეტული ნაბიჯების გადადგმა სისტემური რეორგანიზაციისკენ, მაგრამ მას შეუძლია წარმართოს სერიოზული პოლიტიკური პროცესი, მომავალზე ორიენტირებული საზოგადოების გარკვეული ნაწილის მხარდაჭერით. სურვილიც არ ჩანს მაინცდამაინც და ეს ამ სახელმწიფო ინსპექტორის ირგვლივ განვითარებულმა მოვლენებმა აჩვენა.
ეს არის ერთგვარი… აი, არის ესეთი, პენსიაზე რომ გადიან ხოლმე, სამეჯლისო ცეკვებზე იწყებენ სიარულს, აი, ასეთ რიტუალურ-სამეჯლისო-პენსიონრულ ცეკვასთან გვაქვს საქმე და ინტერესიც მინავლებისკენ მიდის.
გასაგებია, რომ პრეზიდენტს შეიძლება ჰქონდეს არგუმენტი, რომ მას არა აქვს კონსტიტუციური მექანიზმები, რომ რაღაცა კონკრეტულად გააკეთოს, მე შევახსენებ სომხეთის პრეზიდენტის სულ ცოტა ხნის წინ გადადგმულ ნაბიჯს, როდესაც მან დაინახა, რომ არ შეეძლო იმ ხაზის გატარება, რაც სომხეთის სახელმწიფოს სჭირდება, ის გადადგა.
არ მოვუწოდებ სალომე ზურაბიშვილს გადადგომისკენ, მას კიდევ აქვს მოქმედების რესურსი…
თუ მას მხოლოდ რიტუალური ცეკვების ფაზაში უნდა დარჩენა, ეს არ არის საზოგადოებისთვის საინტერესო, არც სახელმწიფოსთვის ნიშნავს არაფერს, ეს მისი პირადი ჭიის გახარებაა, პრინციპში, რაც პირადად მისთვის შეიძლება იყოს საინტერესო, მაგრამ არა ჩვენთვის, ქალბატონო სალომე.
კომენტარები