ჟურნალისტი, თამო კეშელავა:
“ჩვენ ვბრაზობთ, როცა ბავშვებს ქუჩებში ხოცავენ, ვბრაზობთ უმისამართოდ და უაზროდ…
ცრემლმდინარე სმაილებს ვდებთ, როცა ბავშვები ონკოდაავადებებისგან იღუპებიან, ვიგინებით და ვიწყევლებით…
მაგრამ, ყველას გვავიწყდება, რომ
პარალელურად ჩვენ გვერდით ცხოვრობენ სასიკვდილოდ განწირული ბავშვები – უმძიმესი, ონკოდაავადებებით!
ჯერ კიდევ ცოცხალი ბავშვები!
ჯერ კიდევ ცოცხალი და სასიკვდილოდ განწირული ბავშვები!
ყველას გვინდა დავეხმაროთ, მაგრამ სიმართლე ისაა, რომ დახმარებას იღებს ის, ვისი მშობელიც მეტად აგვატირებს, ვისი ბავშვიც უფრო ლამაზია, ან მეტად პატარა, ან მეტი მეგობარი ჰყავს სოც. ქსელშია და ხშირად ეს დახმარება დაგვიანებულია ..
დაგვიანებულია და მაინც ამაყად ჩასძახებენ პატარა საფლავში – ხომ დაგეხმარეთო! ჩვენც ცხვირში ჩაგვთხრიან, ხომ გახსოვთ, მე ის ვარ, რომ დავეხმარეო…
ჩვენ, ხალხი, მეტად და მეტს ვეხმარებით, მაგრამ ჩვენი დახმარება გაფანტულია, რადგან ისინი, ვისაც დახმარება სჭირდება – ბევრია და ჩვენი საფულე – მცირე!
მათი სიცოცხლე დღესაა გადასარჩენი და ახლა და ზოგი მერე ნახავს წერილს, როცა უკვე დასრულებულია სიცოცხლე…
სახელმწიფო ამბობს, რომ მათი მკურნალობა ფინანსდება, მაგრამ…
ეს ბავშვები საქართველოში მაინც სასიკვდილოდ არიან განწირულნი!!!
რატომ?
ქართველო ექიმებო, ვერ აკეთებთ ოპერაციებს?
არ იცით თქვენი საქმე?
ვერ სწავლობთ?
ქართველო ექიმებო, როგორ ხდება, რომ თუ კოსმეტიკას ეხება, ყველა ოპერაცია კეთდება და თუ სიცოცხლის გადარჩენას – სხვა ქვეყნებში ამისამართებთ?
ქართველო ექიმებო, თქვენ, ტელევიზიებიდან და სოც. ქსელებიდან რომ გვმოძღვრავთ და ხან ბნელებს გვეძახით, ხან ჩამორჩენილებს და ხანაც გაუნათლებლებს – მითხარით, თქვენ, განათლებულებმა, არაბნელებმა და არაჩამორჩენილებმა მითხარით – არ იცით როგორ უმკურნალოთ ონკოპაციენტს?
არ იცით და არც სწავლობთ?
არ იცით და არც აგზავნით კლინიკები გადამზადებაზე კადრებს?
ჯანდაცვა რომ უბედურ დღეშია, ვიცი, მაგრამ ზუსტად ვიცი, ბევრს შეგიძლიათ ონკოპაციენტის მკურნალობა!
რატომ ეუბნებით პაციენტებს, რომ თურქეთში, ავსტრიაში და ჯანდაბაში უნდა წავიდეს სამკურნალოდ???
სახელმწიფოს ვალდებულება აქვს აღებული მათი მკურნალობის – საქართველოში მკურნალობის, მაგრამ სახელმწიფო მათ არ უხდის თურქეთში მკურნალობის ფულს და ეს ბავშვები გზაში იღუპებიან, ან ლოდინში ხდებათ სული!
სახელმწიფო იღებს პასუხისმგებლობას ონკოპაციენტების მკურნალობაზე და მაშ, როგორ ხდება, რომ მშობლებს სახლების გაყიდვა უწევთ?
მერე კი, როცა გასაყიდი არაფერი რჩებათ, პოსტ-პოსტ, ლარ-ლარ ითხოვენ დახმარებას, შვილის გადასარჩენად ..
როგორ ხდება, რომ რაღაც ამოწურულ ლიმიტებზე ესაუბრებით?
რა არის ეს?
ბიუროკრატია?
გარიგება სახელმწიფოსთან?
უცოდინრობა?
გულის არქონა და სულის არტკივილი?
რომელია?
ჩემი მეგობრის შვილიშვილი გერმანიაში რომ გადაარჩინეს – ექიმი, რომელიც აქ, საქართველოში კლავდა ამ ბავშვს – გაუშვით სახლში? სასწავლებლად გაუშვით? აბა, ისევ დიაგნოსტიკაზე და ოპერაციაზე გაუშვით?
ზოგი მკურნალობით კლავს და ზოგი სხვა ქვეყანაში გადამისამართებით, არ გვაქვს ამის ფული, არა, დავეხმარებოდით, მაგრამ რამდენს დავეხმაროთ გაძარცვულნი ვართ!
არ გვაქვს ამის ფული და დადიან ჩვენ ქვეყანაში ჯერ კიდევ ცოცხალი, სასიკვდილოდ განწირული ბავშვები!
სახელმწიფოს აღებული აქვს პასუხისმგებლობა ონკოპაციენტების მკურნალობის, თუ არ ხართ შეკრულნი სახელმწიფოსთან – გააგზავნეთ ექიმები, გადაამზადეთ, თუ არ ხართ შეკრულნი სახელმწიფოსთან – მოითხოვეთ უცხოელი სპეციალისტის მოწვევა და საქართველოში ჩატარება ოპერაციების – რათა დაფინანსდეს ოპერაცია, თუ მკურნალობა!
თუ საქმე იმაშია, რომ სახელმწიფო იმდენად ცოტას გიხდით ასეთ ოპერაციებში, არ “გიღირთ” სიცოცლის გადარჩენად?
რატომ ხოცავთ, ხალხო, ბავშვებს, როგორ წირავთ სასიკვდილოდ ჯერ კიდევ ცოცხალ ბავშვებს? – გაგვაგებინეთ მიზეზი!
და წამლები?
წამლების ბიზნესი?
ფარმაკომპანიებთან შეკრული კლინიკები და ექიმები?
არც ეს ხართ?
არც ამითი კლავთ?
და ამას წინათ, ერთი ექიმი წერდა, პაციენტი რომ გვიკვდება, მათი ოჯახი შეურაცხყოფას გვაყენებს და ეს მკაცრად უნდა იყოს დასჯადიო!
შეურაცხყოფა კი არა, მილიონჯერ გადაგიწვავდნენ კლინიკებს გამწარებული მშობლები, მაგ კლინიკებში უდანაშაულო, გატანჯული პაციენტები რომ არ იწვნენ!
ყველა ექიმს არ ეხება, ეს წერილია, ცხადია, ეხება იმას, ვინც ცოცხალი ადამიანები სიკვდილთან მარტო დატოვა, ვინც გაჩუმდა, ვინც შეეგუა.
და სადღაც არიან ბავშვები, ვისაც დღეს პურის ყუა მოუტეხეს მხოლოდ და მშრალად ჭამა, მშრალი იქნება მათი სურვილები და მშრალად დაიძინებს ნამდვილ საკვებზე ფიქრში.
კალანდა თენდება ახლა, არ ვითხოვ სასწაულს, არ არის სასწაული ბავშვს რომ აჭამო და უმკურნალო… ადამიანის უფლებას ვითხოვ, იყოს დაცული მისი სიცოცხლის უფლება!
სიცოცხლის უფლების დაცვას გისურვებთ, ხალხო!
დაე, ჩვენი უფლებების დაცვის წელი ყოფილიყოს!
სიცოცხლის უფლებით დავიწყოთ, რადგან ბევრი გზით იზღუდება ეს უფლება!”
კომენტარები