აშშ-ში მცხოვრები ექიმი, ზურაბ გურული:
„ვინც 1989 წლის 9 აპრილს უშუალოდ არ მოსწრებიხართ თქვენი მცირე ასაკის გამო, არ დაიჯეროთ რომ იმ დღეს ერთად შეიკრა მთელი ერი. 9 აპრილმა მხოლოდ ის ქართველები შეკრა ერთად, ვისაც ერთხელ მაინც ჰქონდა ნაფიქრი საკუთარი კუჭის მიღმა არსებულ ღირებულებებზე. დანარჩენები იდგნენ და სეირს უყურებდნენ. მერე მივიდნენ და დაიჩემეს სხვისი დაღვრილი სისხლი.
სხვისი სისხლის თავისად დაჩემება ყველაზე ამაზრზენი ფარისევლობაა, მაგრამ რა გაეწყობა, გამარჯვებას ცოცხლები იჩემებენ ხოლმე, მკვდრების დუმილის გამო.
9 აპრილის ყველაზე მთავარი სიმბოლო რუსის მიმართ დაძლეული შიშია, ჯოხით ხელში რომ შეაძლებინა თავზეხელაღებულ ქართველს რკინის ტანკთან შეტაკება. მეორედ ანალოგიური რამ 2008 წლის 8 აგვისტოს მოხდა საქართველოს უახლეს ისტორიაში, როცა რუსულ არმიას ქართული მუშტი მოხვდა ერთხელ, მაგრამ ძალიან მწარედ.
9 აპრილს მხოლოდ ისინი შეიგრძნობენ სრულად, ვისაც დაძლეული შიშით მოტანილი სრული თავისუფლების ფანტომური და ხანმოკლე კაიფის შეგრძნება შეუძლია.
დანარჩენები … დანარჩენები მაინც ვერ გაიგებენ თუ რა მოხდა იმ ცოდვით სავსე ადგილზე 34 წლის წინათ.
არც არის საჭირო.
იმედია, მოვესწრები იმ დღეს, როცა 9 აპრილს დაძლეული და მერე ისევ აშვებული შიში კიდევ ერთხელ დაიძლევა; მანამ კი ისევ უძალო ბოღმას შევებრძოლები; ზუსტად ისეთს, როგორითაც 1989 წლის წლის 10 აპრილს შევყურებდი თბილისის ქუჩებში ჯგუფებად ჩამომდგარ რუსი სალდათების დაბოღმილ სიფათებს, სადღაც თვალების სიღრმეში მაინც რომ უკრთოდათ გაუცნობიერებელი შიში…“
კომენტარები