აშშ-ს მასაჩუსეტის უნივერსიტეტის ქართველი პროფესორი, ზურაბ გურული:
„ამერიკის ორივე მმართველ პარტიას ბლომად ჰყავს … პოლიტკორექტულად რომ ვთქვა, ინტელექტუალურად დაჩაგრული, თუ არაადექვატური ინტელექტის მქონე ინდივიდუალები. მაგალითად, დემოკრატი ოკასიო-კორტესი და რესპუბლიკელი ლორენ ბობერტი. რატომ და საიდან მოხვდნენ ისინი კონგრესში? მარტივი მიზეზის გამო. როგორც დიდი ჯაბა იოსელიანი იტყოდა, დეპუტატი ამომრჩევლის სახეა და მოგვწონს თუ არა, დემოკრატიულ ქვეყანაში საზოგადოების ყველა სპექტრს შეუძლია თავისი სასურველი სპიკერის გაგზავნა სახელმწიფოს მთავარ მმართველ ორგანოში. ამასთან, ყოველთვის გამოჩნდება ისეთი ფინანსური წყარო, რომელიც ასეთ სპიკერს დააფინანსებს, რადგან ინტელექტუალურად დაჩაგრულებსაც სჭირდებათ საკუთარი პოლიტიკური ლობი ნორმალურ ქვეყანაში.
და როგორ იქცევიან ამ დროს ინტელექტუალური რესპუბლიკელი და დემოკრატი პოლიტიკოსები? პარტიიდან გარბიან, დაბალპროცენტიან სნობურ პარტიუკებს ქმნიან და პოლიტიკურ ველს ფსევდო-ინტელექტუალური იმპოტენტური ნიჰილიზმით ანაგვიანებენ?
არანაირად.
ინტელექტუალური პოლიტიკოსები რჩებიან პარტიაში; არ კარგავენ მის რესურსებს; შეუმჩნეველი, ტაქტიანი კონტროლის ქვეშ აჰყავთ თავიანთი “ინტელექტუალურად დაჩაგრული” კოლეგები და მათ მოქმედებას მკაცრ პარტიულ დისციპლინას უქვემდებარებენ. ასე ვითარდება პოლიტიკური კლასი, იზრდება ამომრჩეველთა ის სპექტრი, რომელსაც ზრდის პოტენციალი აქვს.
-ქვეყანას დემორალიზებული ოპოზიციის ჩარეცხვა უშველის და მომინდომეს აქ ინტელექტუალი ოპოზიციონერი პოლიტიკოსებიო- უბრძანებია ერთ wannabe პოლიტ-ინტელექტუალს. სინამდვილეში ჩასარეცხი სწორედ ის ერთპროცენტიანი ფსევდო-ინტელექტუალური პარტიუკებია, რომელთა პოლიტიკური ნიჭი მორიგი “კუტოკის” შექმნის იქეთ არ მიდის.
მძლავრი, მრავალრიცხოვანი და რეალურად მოქმედი პარტიის შექმნას მართლა ინტელექტი სჭირდება; ინტელექტი და ხელებდაკაპიწებული შრომა. უნიტაზის ხეხვა არ არის სახალისო პროცესი, მაგრამ საჭირო და აუცილებელია. კლასი ტუალეტზე ეტყობა ჭეშმარიტ ინტელექტუალს“
კომენტარები