ჟურნალისტი ლალი მოროშკინა სოციალურ ქსელში წერს:
“სულ მინდოდა გაქცევა…
ხან სახლიდან, ხან საბჭოთა კაᲕშირიდან, ხან უბრალოდ ისე ველად გაჭრა…
ჩემმა მეგობრებმა იცოდნენ, სადაც არ უნდა წავსულიყავით, მესამე დღეს მე გამოვრბოდი….
ისედაც, თბილისიდან მინიმუმ ერთი კვირით სადღაც მივდიოდი, ან ჩემებთან საფრანგეთში და შვეიცარიაში, ან უბრალოდ სადმე მახლობლად…
შაყირი გვქონდა, ბოლო-ბოლო ტრაპიზონში ხომ ყოველთვის მოვახერხებთ კარგ თევზის რესტორანში “ჩარბენას”?
და ჩავრბოᲓით…..
არ დავიწყებ მოყოლას თუ რა გვჭირს ბოლო წელიწადნახევარია და არც ჩავუღრმავდები რა დონის თამაშია, თუმცა ზედმიწევნᲘთ კარგად ვიცი რაც და ამისი დროც მოვა!
პირველად ცხოვრებაში დამეუფლა განცდა, რომ გასაქცევიც არსადაა.
როცა მოდულის უშუქო ჯურღმულში გამომამწყვდიეს, მაშინაც იმედიანად ვუყურებდი დილეგის ცივ, ჟანგიან კარებს, რადგან ვიცოდი, რომ ციხეს ორი კარი აქვს.
ახლა კარებს ვერ ვხედავ, ასე მგონია რომ ვიღაცამ ბლაგვი მაკრატლით ფრთა წამაჭრა და ჩემს სისხლში თავისი ბინძური კლანჭი ჩააწო…..
დღეს ჩემი ვაჟა-ფშაველას დაბადების დღეა!
…”მხოლო ბოროტმა მის გულში ვერ მოიკიდა ფეხია,სხვა დანარჩენი ქაჯური ყველა ისწავლა ხერხია.მას აღარაფრის ეშინის, თუნდ თავს დაატყდეს მეხია!”
დილა მშვიდობისა
კარჩაკეტილებო”.
კომენტარები