მწერალი ალეკო შუღლაძე სოციალურ ქსელში წერს:
„ორ ნაბიჯში“ ვყიდულობდი თუ ვყიდულობდი. „ქულაბა“ ბარათი ჩემი იმედი იყო. ყოველთვის ვატარებინებდი, თუ მავიწყდებოდა, ვბრუნდებოდი და მაინც ვატარებინებდი.
2 წელია ველოდებოდი, რომ 1000 ქულის შემდეგ მივიდოდი ფასდაკლებით ვიყიდდი: მაწონს, წიწიბურას, მჟავე კიტრს… უცნაურად დაგვაჯულ კარტოფილს.
სიზმარში ვხედავდი, როგორ ნარნარად იღებოდა მაღაზიის კარი, ჩემს მიახლოვებაზე, თავისით, ფართოდ… იქ მომუშავე ბიჭუნები და გოგონები ღიმილით მხვდებოდნენ: აქეთ მობრძანდით ბატონო, ალეკო, აქეთ. რას ინებებთ ფასდაკლებით: კეფირს, ორცხობილას თუ ამარანტს ?
და აი, დღეს გავუწოდე ბარათი საოცარი ღიმილით და ბრინჯზე მოვითხოვე ფასდაკლება, კიდევ – მაკარონზე.
ვერაო, მითხრა ადმინისტრატორმა, – ქულები არ გყოფნითო.
რა ქულები არ მყოფნის, ხომ არ გააფრინეთ-მეთქი?! – დავუყვირე.
აი, ეგრე, არ გყოფნით, მხოლოდ 100 ქულა გაქვთო.
2 წელია ვაგროვებ, რა 100-მეთქი?!
ჩაიწვით, ბატონო ალექსანდრეო.
როგორ ჩავიწვი-მეთქი?
1000-ს რომ გადაცდა, ჩაიწვითო.
რა იყო „აჩკოს“ მეთამაშებოდით, რას ნიშნავს ჩავიწვი, ვგრძნობ, მეორე ინფარქტი მგლეჯს-მეთქი!
ეგრეაო. 1000 -ს გადაცდით, ეგ მომენტი გამოგეპარათ, ქულები განულდა და ათვლა თავიდან დაიწყოო…
ანუ 2 წელი განულდა. გესმით?
იმის მაგივრად, რომ 1000 ქულის მერე ბონუსი მოეცათ, გამინულეს.
ჩავიწვი. ანუ კარტში 16 ქულა მქონდა და 6-იანი მომივიდა…
რა მოულოდნელად ჩამოკრა უბედურების ზარმა, როგორ გაფრინდნენ ჩემი სიროკები, ვერმიშელები და ვაფლები ცხრა მთას იქით
ახლა ბანკირი მე ვიქნები, მე დავარიგებ-მეთქი, წამოვიყვირე… სხვა რა უნდა მეთქვა ვერ მივხვდი.
გიჟი ხომ არ ხართ, სივრცე დატოვეთო.
ერთხელაც იქნება, მართლა დავტოვებ ამ აბსურდულ სივრცეს, წავალ ზეცაში და იმედია იქ კარტს არ თამაშობენ.“
კომენტარები