,,ეხლა დიდი ალბათობით ის ხალხი ვინც ინგას მდგომარეობას აბუჩად იგდებდა, მის თბილისში გადასვენებას იკისრებს. შესაძლოა ფილარმონიასთან კუბოც ურახუნონ…” – ირაკლი კორძაია

ჟურნალისტი ირაკლი კორძაია ინგა ფერაძის გარდაცვალებაზე ემოციურ პოსტს წერს:

,,ის ჩემი დედა იყო, ჩემი და იყო და ჩემი შვილი.
დილით ნახევრადმძინარემ მისი წასვლის ამბავი რომ გავიგე, არ მიტირია – მეგონა, რომ ისევ მძინავს. ერთ საათში ბენზინგასამართ სადგურზე ავზს ვავსებდი და ბრიუსელში მივდიოდი. მერე ისევ სახლში დავბრუნდი, დაგვიანებული ყავა დავლიე, საჭმელიც ვჭამე და ისევ არ მიტირია. ასხუთ დღეში შეგროვებული მასალის თვარილება დავიწყე. ასთხუთმეტი დღე ბრიუსელში და იქედან ასხუთი შეხვედრა მასთან. ნეტა რაში დავხარჯე ის დანარჩენი, ძვირფასი ათი დღე?
მთელი დღე ვფირობ, ასე რომ მიყვარს, ცრელმლი რატომ არ მომდის? ეხლა კი ვხვდები, რომ წინსწრებით გამოვიტირე – ჯერ კიდევ მაისში, პირველად რომ მივდიოდი შესახვედრად მთელი გზა მის სიმღერებს ვუსმენდი და ვტიროდი. მერე ყოველი შეხვედრის შემდეგ ავტობუსში სულ ბოლოს ვჯდებოდი, კუთხეში და მისი უძრურების და მარტოობის გააზრება მატირებდა. როდესაც მისი სახლში დაბრუნების კამპანია დავიწყე, მაშინაც ვტიროდი. ოღონდ, საკონსულოს და ქართული ბიუროკრატიის ცინიზმით და ქედმაღლობით გამოწვეული ცრემლით.
მშვენიერება უნდა მოკვდეს რომ გაცოცხლდეს, რომ შეამჩნიონ.
ეხლა დიდი ალბათობით ის ხალხი ვინც ინგას მდგომარეობას აბუჩად იგდებდა, უკეთეს შემთხვევაში არ იმჩნევდა, მის თბილისში გადასვენებას იკისრებს. შესაძლოა ფილარმონიასთან კუბოც ურახუნონ და ვარვსკვლავი გაუხსნან. მაგრამ, მე ეს ეს არ მადარდებს . . .
Inga Peradze რა ბედნიერებაა რომ ვყავდით ერთმანეთს ინგა! ეხლა მე შენი დახმარება მჭირდება, ძალა მომაკრეფინე შენამდე რომ მოვიდე, გაყინული ხელები დაგიკოცნო და გაგაცილო.”