ცხრა წლის შემდეგ, 16 წლის პუჯა გაუდს საბოლოოდ შეუძლია დედის კალთაზე თავი დადოს. პუჯა 2013 წლის 22 იანვარს გაუჩინარდა, როდესაც ის შვიდი წლის იყო. ის ამბობს, რომ ის დასავლეთ ინდოეთის მაჰარაშტრას შტატში, ქალაქ მუმბაიში, სკოლის გარეთ წაიყვანა წყვილმა, რომლებმაც ის ნაყინის მეშვეობით გაიტაცეს.
4 აგვისტოს ის იპოვეს, რასაც “სასწაულებრივი გაქცევა” უწოდეს. დედამისი, პუნამ გაუდი, ამბობს, რომ უზომოდ ბედნიერია.
“მე დავკარგე იმედი, რომ ოდესმე ვიპოვნიდი ჩემს ქალიშვილს. მაგრამ ღმერთები კეთილგანწყობილნი იყვნენ ჩემ მიმართ”, – ამბობს ის.
პოლიციამ განაცხადა, რომ ბავშვი ჰარი დ’სოუზამ და მისმა მეუღლემ სონი დ’სოუზამ გაიტაცეს, რადგან წყვილს საკუთარი შვილი არ ჰყავდა. მათ დააკავეს ბატონი დ’სოუზა.
სანამ ის დაიკარგებოდა, პუჯა ორ ძმასთან და მშობლებთან ერთად ცხოვრობდა პატარა სახლში გარეუბანში, ღარიბ ზონაში.
გაუჩინარების დღეს იგი უფროს ძმასთან ერთად წავიდა სკოლაში, მაგრამ მათ იჩხუბეს და მისი ძმა სკოლაში შევიდა და და მიატოვა, რადგან იგვიანებდა. სწორედ ამ დროს წაიყვანა იგი წყვილმა და დაპირდა, რომ ნაყინს უყიდიდნენ.
პუჯა ამბობს, რომ წყვილმა იგი თავდაპირველად გოაში წაიყვანა, შემდეგ კი კარნატაკაში, დასავლეთ და სამხრეთ ინდოეთის შტატებში, და ემუქრებოდნენ, რომ რაღაცას დაუშავებდნენ, თუ იტირებდა.
ის ამბობს, რომ მცირე ხნით სკოლაში დასწრების უფლება მიეცა, მაგრამ მას შემდეგ რაც წყვილს საკუთარი შვილი შეეძინა, ის სკოლიდან გამოიყვანეს და მუმბაიში გადავიდნენ.
პუჯა ამბობს, რომ ძალადობა ბავშვის გაჩენის შემდეგ გაუარესდა.
“ქამრით მცემდნენ, მირტყამდნენ, მუშტებით მცემდნენ. სახლში მაიძულებდნენ, 12-დან 24 საათამდე მემუშავა”, – იხსენებს ის.
სახლი, სადაც დ’სოუზა ცხოვრობდა, საკმაოდ ახლოს იყო მის ოჯახთან – მაგრამ, ის ამბობს, რომ არ იცოდა გზები, ყოველთვის უთვალთვალებდნენ, ფული და ტელეფონი არ ჰქონდა და ვერც დახმარებისთვის მიმართავდა ვინმეს.
მაგრამ ერთ დღეს პუჯამ მოახერხა წყვილის მობილურის ხელში ჩაგდება, როცა მათ ეძინათ და მისი სახელი YouTube-ში ჩაწერა. მან აღმოაჩინა ვიდეოები და პლაკატები, სადაც მოხსენიებულია მისი გატაცება და ნომრები, რომლებზეც შეეძლო დაერეკა.
“სწორედ მაშინ გადავწყვიტე დახმარების ძებნა და გაქცევა”, – ამბობს ის.
მაგრამ მას შვიდი თვე დასჭირდა, სანამ საკმარისი გამბედაობა მოიკრიბა, რომ ეს საკითხი განეხილა 35 წლის პრამილა დევენდრასთან, დამხმარესთან, რომელიც მუშაობდა იმავე სახლში, სადაც პუჯა მუშაობდა ძიძად.
ქალბატონი დევენდრა მაშინვე დათანხმდა დახმარებას. ერთ-ერთი ნომრით იგი დაუკავშირდა რაფიკს, პუჯას დედის მეზობელს. დედა-შვილმა ჯერ ვიდეო ზარის საშუალებით ისაუბრა, შემდეგ კი შეხვედრა შედგა.
დედამისი ამბობს, რომ მან შეამოწმა დაბადების კვალი, რომლის შესახებაც მხოლოდ მან იცოდა და როდესაც მის ქალიშვილზე იგი აღმოაჩინა, “ჩემი ყველა ეჭვი მაშინვე გაქრა. ვიცოდი, რომ ჩემი ქალიშვილი ვიპოვე”, – ამბობს ის.
ქალბატონი დევენდრა ბედნიერია, რომ მონაწილეობა მიიღო ამ გაერთიანებაში. “ყველა დედა უნდა დაეხმაროს ბავშვს, რომელიც მასთან დახმარებისთვის მიდის. ჩვენ შეიძლება არ ვიყოთ მათი ბიოლოგიური დედები, მაგრამ მაინც დედები ვართ”, – ამბობს ის.
შეხვედრის შემდეგ პუჯა, ოჯახის რამდენიმე წევრი და ქალბატონი დევენდრა პოლიციის განყოფილებაში წავიდნენ საჩივრის შესატანად. “პოლიციას ყველაფერი ვუთხარი. ისიც კი ვუთხარი, სად ცხოვრობდნენ ჩემი გამტაცებლები”, – თქვა მან. ამან გამოიწვია ბრალდებულის იდენტიფიცირება და დაკავება.
მილინდ კურდე, მუმბაის პოლიციის უფროსმა ინსპექტორმა BBC Marathi-ს განუცხადა, რომ ბრალდებულების წინააღმდეგ დარეგისტრირებულია საქმეები გატაცების, მუქარის, ფიზიკური ძალადობისა და ბავშვთა შრომის კანონების დარღვევით.
პუჯას სახლში დაბრუნებამ სიხარული მოუტანა არა მხოლოდ მის ოჯახს, არამედ ყველას, ვინც მას იცნობდა.
ამასობაში დედა ქალიშვილთან ერთად დაკარგული დროის ანაზღაურებას ცდილობს – ამზადებს საყვარელ საჭმელს და თმას ვარცხნის. ორივე ცდილობს, რაც შეიძლება მეტი დრო გაატაროს ერთად, მაგრამ ამ მომენტში ცხოვრება მათთვის რთულია.
პუჯას მამა, რომელიც ოჯახის ერთადერთი მარჩენალი იყო, ოთხი თვის წინ კიბოთი გარდაიცვალა. ასე რომ, დედამ რკინიგზის სადგურზე საჭმლის გაყიდვა დაიწყო საკუთარი თავის და სამი შვილის სარჩენად. მაგრამ შემოსავალი მწირია და ის იბრძვის თავის გატანისთვის.
“ახლა იურიდიული ხარჯებიც მაქვს, ჩვენი მდგომარეობა ისეთია, ერთი დღე რომ ჩავაგდო, მეორე დღეს საჭმელის ფული არ გვექნება”.
პუჯა უსაფრთხოების მიზნით დროის უმეტეს ნაწილს სახლში ატარებს, ხოლო გარეთ ოჯახის წევრის თანხლებით გადის.
“მინდა დედაჩემს ფინანსურად დავეხმარო, მაგრამ არ მაძლევენ ამის საშუალებას. მეც მინდა სწავლა”, – ამბობს ის.
მაგრამ ამ პრობლემების მიუხედავად, დედა ამბობს, რომ ბედნიერი ვერ იქნებოდა. “სამუშაო დამღლელია, მაგრამ ყოველთვის, როცა პუჯას ვხედავ, ისევ ვპოულობ ჩემს ძალას. უბრალოდ ბედნიერი ვარ, რომ დაბრუნდა”, – ამბობს ის.
კომენტარები