ყოფილი პარალმენტარი, დავით ზურაბიშვილი რობერტ სტურუასთვის 1 ლარად გადაცემული ქონების სკანდალს ასე ეხმაურება:
„საბჭოთა კავშირის დროს შევესწარი ეგეთ ამბავს: ერთი ცნობილი სპორტსმენი აგინებდა იმდროინდელ უზენაესი საბჭოს თავმჯდომარეს, პავლე გილაშვილს, ეგ ხომ კაცი არ არისო. რომ ჰკითხეს რატომო, ასეთი ისტორია მოჰყვა: ერთხელ მივედი მასთან და გაზ-დვადცატჩეტირე მომეცით თქო ვთხოვეო (გაზ 24, ანუ როგორც მაშინ ეძახდნენ “ახალი ვოლგა”, ძალიან ძვირადღირებული მანქანა იყო და მისი ფლობა მაგარ შიკად ითვლებოდა), ჰოდა ეგ ახვარი რას მეუბნებაო? აბა სად არის გაზ–დვაცატჩეტირეო? შეიხედა მაგიდის ქვეშ, აქ არ არისო, მერე კარადა გამოაღო, არც აქ არ ყოფილაო და ასე მასხარაობით მითხრა, არ არის არსად და რა გიყოო.
ახლა ამ ამბავს არც პავლე გილაშვილის რეკლამისთვის ვყვები (თუმცა მისი რანგის ნომენკლატურული პარტმუშაკისთვის იშვიათი პატიოსნებით გამოირჩეოდა და როგორც ურბანული ლეგენდა ამბობს, სამსახურშიც ავტობუსით დადიოდა) და არც იმ ცნობილი სპორტსმენის დისკრედიტაციისთვის. უბრალოდ საბჭოთა საქართველოში ჩვეულებრივი ამბავი იყო, რომ პარტნომენკლატურასთან დაახლოებულ სპორტსმენს, ხელოვანს თუ მეცნიერს ხელისუფლება რამეს ჩუქნიდა, იქნებოდა ეს მანქანა, ბინა, მიწის ნაკვეთი თუ რამე სხვა სახელმწიფო ქონება. ქონება რომელიც თითქოს ყველასი იყო, მაგრამ სინამდვილეში არავისი და რომელსაც პარტნომენკლატურა ისე უყურებდა, როგორც მთავრობის საკუთრებას.
ჰოდა, იმის თქმა მინდა, რომ ესენიც იქ არიან ჯერ, სავეცკი საიუზში. სახელმწიფოში, რომელიც თითქოს აღარ არის, მაგრამ მათ გულებში კიდევ ცოცხლობს. დარწმუნებული ვარ, ვერც მჩუქებელი და ვერც რეჟისორი ვერ ხედავს ამაში ვერაფერ განსაკუთრებულს. აბა არ უნდა დააფასოს სახელმწიფომ ადამიანის ღვაწლი ეროვნული კულტურის წინაშე? ორასი ათასზე ამუნათებთ ამხელა კაცს? ნაცებო თქვენა!
კომენტარები