ჟურნალისტი, ლაშა ბერულავა, სოციალურ ქსელში, წერს:
“მგონი, ბევრჯერ მაქვს მოყოლილი – რუსეთ-საქართველოს ომის ახაზეთის მონაკვეთში 21 წლისა გავიპარე და მოხალისედ ვიბრძოდი. ტამიშში დესანტის გადმოსხმას ემთხვევა ეგ ამბავი.
უფროსი ვაჟი, ბექა, 8 თვის იყო, წინდა გავხადა მძინარეს და გულის ჯიბეში ჩავიდე.
27 სექტემბერს დავტოვე სოხუმი, ის ჯოჯოხეთის გზა გამოვიარე. ვერ გამოვივლიდი, სადმე მივწვებოდი დაღლილი და დამეძინებოდა, შესაბამისად, ალპურ ზონაში გავიყინებოდი კიდეც, რომ არა ჩემი სვანი მუხბე და ძმადნაფიცი, ლევან წერედიანი, რომელმაც დამშეული, მისავათებული, თითქმის ორი კილომეტრი მატარა ზურგით, მერე საიდანღაც თხის ხორცი და ნახარშინ წვენი გამიჩითა.
სად იყო მობილურები, სახლში გამოგლოვილი ვყავდით. საკენთან რომ მივედით და მერე ჭუბერთან, ლევანს დავემშვიდობე, ის ლატალისკენ წავიდა, მე – ჯვარისკენ, მერე ზუგდიდში ჩავედი.
5 ოქტომბერი იყო, როცა მშობლიურ ქუჩაში გამოვჩნდი. მერე მეზობლები მეუბნებოდნენ, მამაშენი ტელევიზორს რომ უყურებდა, წითელ ზღვას, ცხედრებს რომ რიყავდა, არაფერს ამბობდა, ტუჩეებს იკვნეტდა და თეთრდებოდაო. მოხუცი სანტოსივით.
როცა ჭიშკარი შევაღე, მამა ჩემგან ზურგით იდგა, ეზოში საქმიანოდა რაღაცას. არ იყო დიდი მეფერიე, მაგრამ ჭიშკრის ხმაზე რომ მოტრიალდა და და დამინახა, მისი სახე არ დამავიწყდება.
დღემდე ეს სახე ამოხტება ხოლმე, როცა მამას ვიხსენებ.
არ ვიცი, რამ გაახსენა, რას დაუკავშირა – წამოიძახა:
“მაგრამ ღმერთი არ გაწირავს, კაცსა, შენგან განაწირსა!”. მოვიდა, გულში ჩამიკრა და თავზე მაკოცა.
მერე მთელი დღე “ლექსი ვეფხისა და მოყმისა” როა, მოყმის დედის პერიფრაზს ღიღინებდა: “ერთი შვილ მაინც გავზარდე, რუსებთან მეომარია, ჰეეე!”
ჰოდა, რა მინდოდა მეთქვა: რუსეთუმეებო, მოგი@@ანთ რუსეთი და დედისტრაკი.
დედისტრაკი ერთად, აუცილებლად.
ბრიფინგი დასრულებულია.
“ნაძეჟდას” ფტპ-ზე არ აუტვირთოთ, მაინც არ გაუშვებენ
P.S. ბექას წინდა უკან ჩამომყვა, ჰო.”
კომენტარები